Πριν από κανένα τρίμηνο, είπα να φτιάξω κι εγώ έναν λογαριασμό στη σελίδα δικτυακού αυτοφακελώματος, το Φέιζμπουκ, με σκοπό να κάνω γνωστό σε περισσότερο κόσμο το
Χιμαιρολόγιο. Όπως όλοι ξέρουμε, εκεί μέσα υπάρχουν διάφορα γκουπ. Γκρουπ για το παραμικρό. Γκρουπ για τις ομάδες, για τις πατρίδες, για τις θρησκείες, για τις μουσικές, ακόμα και για να βάλουν κάποιον να κουρευτεί. Προσωπικά, δεν έχω δει κάποια ουσιαστική χρησιμότητα στην ύπαρξη των γκρουπ. Εκτός από τις περιπτώσεις που είναι αποκλειστικά για πλάκα (σαν το
γκρουπ με τις αστείες πινακίδες) και τις άλλες, που έχουν σαν σκοπό να προβάλλουν μία σελίδα, ένα μαγαζί, ένα συγκρότημα, κάτι τέλος πάντων. Υπάρχουν και τα άλλα που είτε εξυπηρετούν τα "συμφέροντα" τού δημιουργού και το λένε ξεκάθαρα στον τίτλο ("έβαλα στοίχημα ότι θα συγκεντρώσω Χ άτομα που θέλουν/κάνουν/είναι Υ"), καθώς και αυτά τα οποία θα ονομάσουμε "γκρουπ διαδικτυακής αυτοϊκανοποίησης".
Με ένα τέτοιο γκρουπάκι θα ασχοληθούμε σήμερα, που αξιώθηκα μετά από πολύ καιρό να γράψω εδώ. Συγκεκριμένα, είναι αυτό εδώ που λέει
Γεννημένοι την ΔΕΚΑΕΤΙΑ του 80... από 1980 μέχρι 1989. Και τί γίνεται εκεί μέσα; Γίνονται διάφορες αναφορές σε κάποια πράγματα που υπήρχαν τότε (από τα γαριδάκια μέχρι τη μουσική και την τηλεόραση), με ιδιαίτερα νοσταλγικό τρόπο και πάντα με διάθεση σύγκρισης με τα σημερινά δεδομένα. Την πρώτη φορά που ξεκίνησα να διαβάζω εκείνο το κατεβατό, άρχισα να τραβαώ τις φαβορίτες μου. Δεν το τελείωσα, η υπομονή μου εξαντλήθηκε. Ένα γκρουπ για ανθρώπους που δεν είναι ούτε 30 χρόνων, να μοιάζει σαν να γράφτηκε από παππούδες που αναπολούν τα αγνά χρόνια τής γερμανικής κατοχής.
Και εδώ βρίσκεται το μυστικό. Αυτή η παγίδα είναι κλασική. Λέμε "τί ωραία που ήταν τότε που είχαμε αυτό. Κοίτα τα σημερινά παιδιά που έχουν εκείνο", απαξιώνοντας εκείνο που έχουν τα σημερινά παιδιά. Βέβαια, εκείνη την εποχή ήμασταν κι εμείς παιδιά και η ανάμνηση ορισμένων πραγμάτων, μάς θυμίζει χρόνια που αυτό που μάς φαινόταν πιο σημαντικό ήταν το ότι θα έπρεπε να πάμε στην τέταρτη τάξη τού δημοτικού και τα μαθήματα θα ήταν πιο δύσκολα. Κι επίσης, τα σημερινά παιδικά πράγματα μάς φαίνονται χαζά επειδή είναι παιδικά. Μήπως τα δικά μας ήταν λιγότερο χαζά; Σε καμμία περίπτωση. Απλώς ήμασταν παιδάκια και, αν τα θυμόμαστε και χαμογελάμε, είμαστε περισσότερο επιεικείς μαζί τους επειδή μάς φέρνουν στο μυαλό εκείνα τα χρόνια.
Και θα γίνω πιο συγκεκριμένος, αντιγράφοντας κάποια αποσπάσματα και σχολιάζοντάς τα. Και ξεκινάμε.
"Βλέπαμε Στρουμφάκια, Thundercats, Κabamaru και Candy Candy και όχι Pokemon, Digimon και Yu Gi Oh..."
Καθαρά προσωπική αντίληψη. Κόβω το λαιμό μου ότι, αν ο ίδιος που το έγραψε αυτό ήταν 25 χρόνων την εποχή που βγήκαν οι προαναφερθείσες σειρές κινουμένων σχεδίων, ούτε που θα τις έφτυνε. Εκτός κι αν οι Thundercats είχαν πολύ περισσότερα να προσφέρουν από τα Pokemon. Τα οποία Pokemon έχουν πράγματα να πουν στα σημερινά παιδιά. Στα παιδιά, επαναλαμβάνω, όχι στους σχεδόν τριαντάρηδες.
"Τρώγαμε καραμελάκια ΡΕΖ, γαριδάκια Extra και Φοφίκο... "
Αν σού έλειψαν τόσο πολύ, σού έχω καλά νέα. Μπορείς να τα βρεις και τώρα.
Κι αν θες Φοφίκο, σώνει και καλά, υπάρχουν τα Φουντούνια που έχουν ίδια γεύση.
Πάλι καλά που δεν γίνεται σύγκριση με τα σημερινά γαριδάκια εδώ
. Αλλά οι τρεις τελείες στο τέλος, αφήνουν πολλά πρόστυχα υπονοούμενα...
"Βλέπαμε εκπαιδευτική τηλεόραση στην ΕΡΤ1 και Φρουτοπία και του κουτιού τα παραμύθια..."
Γι'αυτό γίναμε έτσι! Σοβαρά πράγματα που βλέπαμε!
"Επίσης κάναμε ακόμη παιδικά πάρτυ στα σπίτια μας και δεν τρέχαμε σε κάθε τυχαίο παιδότοπο... "Άλλη προσωπική άποψη. Για ρώτα και τις μητέρες των παιδιών, πόσο κόπο και χρόνο τούς γλυτώνουν οι "τυχαίοι παιδότοποι". Βέβαια, όλο το γκρουπ εκεί βασίζεται. Στο δόγμα "δεν αποδεχόμαστε τα καινούργια πράγματα γιατί έτσι" ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούν όλα τα καινούργια πράγματα.
"Δεν γεννηθήκαμε μέσα στην Τεχνολογία αλλά την ανακαλύψαμε σε μία καλύτερη ηλικία - χωρίς να είναι η μοναδική επιλογή διεξόδου μας από την καθημερινότητα..."Όχι. Γεννηθήκαμε σε σπηλιές. Αλλά ακόμα και σε σπηλιές να είχαμε γεννηθεί, η τεχνολογία τής εποχής θα ήταν τα ρόπαλα και οι σφεντόνες που έκαναν πιο απλή την εύρεση τροφής. Μέχρι τώρα μιλούσες για την τηλεόραση και τα καραμελάκια και τώρα απαρνείσαι την τεχνολογία. Εκτός κι αν με τον όρο "τεχνολογία", σού έρχονται στο μυαλό μόνο οι σύγχρονοι υπολογιστές, τα ρομπότ, τα MP4 players και όσα άρχισαν να εμφανίζονται τα τελευταία 2 χρόνια. Και αν είχαμε τη σημερινή τεχνολογία, μπορεί και να ήταν η μοναδική επιλογή διεξόδου μπλα μπλα. Λες και δεν υπάρχουν παιδιά που παίζουν κανένα ποδόσφαιρο ή όλα αυτά τα παιδικά παιχνίδια που ξέραμε και τότε.
"
Τις πρώτες πορνό ταινίες τις βλέπαμε σαν κλέφτες στο Βίντεο του Μπαμπά, όχι όπως τώρα που με ένα κλικ τα παιδάκια βρωμίζουν την ψυχή τους..."
Εμείς την βρωμίζαμε με πιο αγνούς τρόπους. Συγνώμη, τρόπους
...
"Ακούγαμε τη φωνή του άλλου όταν παίρναμε τηλέφωνο μέχρι που μας έφαγαν τα SMS..."
Πάρε ένα από αυτά τα καινούργια τηλέφωνα, που μπορείς και να μιλάς. Οι υπόλοιποι, τέτοια χρησιμοποιούμε.
"Παίρναμε εκατομμύρια φακελάκια με αυτοκόλλητα Panini και όταν μας τύχαινε κάποιο σπάνιο το δείχναμε σε όλο το σχολείο..."Μη μού το θυμίζεις! Τόσα λεφτά πεταμένα σε αυτές τις μαλακίες!
"Παίρναμε κουλούρια και λουκουμάδες με ζάχαρη από το κυλικείο και όχι τυποποιημένες τυρόπιτες..."Διότι, μπορεί τα σημερινά παιδιά να είναι παχύσαρκα σε μεγάλο βαθμό, αλλά από εμάς ξεκίνησε η καταστροφή!
"Διαβάζαμε Μπλεκ και Σούπερ Κατερίνα... με αγνά μέχρι τότε μηνύματα...και όχι πως θα σου κάτσει η φίλη του φίλου σου..."Δηλαδή, δεν διάβαζες Κράνος, Πόλεμο, Έφοδο; Εκεί να δεις αγνά μηνύματα. Κόναν; Ποπάυ; Τίγκα στα αγνά μπουκετίδια. Αααχ, αυτά ήταν χρόνια! Και για την φίλη τού φίλου σου, δεν περιμένουν τα περιοδικά για να το μάθουν. Το ξέρουν από μόνοι τους. Όχι σαν εμάς, με τα αγνά μας μηνύματα και τις τρεις τελείες στο τέλος...
"Τρώγαμε την Φάτσα Μπανάνα από την ΕΒΓΑ και τις γρανίτες Turbo πριν τις καταργήσουν..."
Μην αγχώνεσαι! Υπάρχουν και σήμερα σκατά γεμάτα συντηρητικά για να απολαύσεις! (συγνώμη, αλλά πήγαινες γυρεύοντας)
"Πρωτοχρονιά και Ανάσταση καθόμασταν με την οικογένεια μας και δεν τρέχαμε 00.01 στο πρώτο κλαμπ να τσακίσουμε Mojito, space kai Cuervo..."Ναι! Επειδή ήσουν παιδάκι! Πώς στον διάβολο ήθελες να πας σε κλαμπ τότε;! Και ποιος σε εμποδίζει να κάτσεις με την οικογένειά σου τώρα;;
"Καταφέραμε ίσως να δούμε μια φορά στη ζωή μας την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο σανίδι..."
Και αυτό, γιατί είπαμε ότι είναι καλό...;
"Είδαμε σε πρώτη εκτέλεση απίθανες σειρές ... από το Εκμέκ Παγωτό και τους Απαράδεκτους μέχρι τις Τρεις Χάριτες και τους Μεν και Δεν..."Όσοι δεν τα πρόλαβαν, μπορούν να τα δουν στο ίντερνετ. Θα τούς κατηγορήσεις και γι'αυτό;
"Ξέραμε μόνο τη Μπαλαρίνα και το Μύλο στα Λούνα Παρκ και δεν μας έφευγε η ψυχή στα 3G..."
Σε υποχρέωσε κανείς να μπεις στα 3G και να σού φύγει η ψυχή; (αρχίζω να χάνω την υπομονή μου πάλι)
"Μας έδιναν ένα πεντοχίλιαρο οι γιαγιάδες και οι παππούδες και νιώθαμε ευτυχισμένοι... Δεν ήμασταν μουρτζούφληδες όπως τώρα που αν πάρουν 20 ευρώ κοιτάζουν με μισό μάτι..."
Ξέρει κανείς άλλος κάποιον που να τού δίνουν €20 και κοιτάζει με μισό μάτι;
"Γράφαμε ακόμη ραβασάκια και δεν κάναμε comment σε Hi5..."
...ενώ είναι υποχρεωτικό να γράφουμε ραβασάκια για να πούμε στην γκόμενα που είναι 530 χιλιόμετρα μακριά κάτι. Οτιδήποτε.
"Βλέπαμε τα Νιτζάκια σε βιντεοκασέτες και βλέπαμε και μαζεύαμε τους Κατσίστες--- απίστευτε Χαλ Χόγκαν και Ντόλαρ μαν..."
Τα αγνά μηνύματα που λέγαμε. Για τσεκάρετε, πόσοι από τούς "Κατσίστες" είναι ακόμα ζωντανοί; Ωραίοι οι στημένοι αγώνες τους (τόσο ξύλο και δεν άνοιγε ούτε ρουθούνι), ακόμα πιο ωραία τα αναβολικά που μπουκώνονταν.
Να συνεχίσω; Συνεχίζω.
"Θυμάστε τους Ευχούλιδες?"
ΝΑΙ. ΨΟΦΟΣ.
"Χάρρυ Κλύν σόου και Δέκα Μικροί Μήτσοι..."Ελληνοφρένεια, Ράδιο Αρβύλα και Αλ Τσαντίρι Νιουζ. Και λοιπόν;
"Παίρναμε τα μικρά μερεντάκια με το πλαστικό κουταλάκι και όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα κρουασάν είχαμε ψαρώσει..."
Το ίδιο και οι ιθαγενείς των νησιών της Καραϊβικής όταν είδαν τούς πρώτους εξερευνητές με τις χρωματιστές γυαλιστερές χάντρες.
"Τα σόου της Ρούλας Κορομηλά και το Ciao Ant1..."
Κοίτα ρε πούστη μου, τι μαλακίες βλέπαμε. Τελικά, χωρίς το ίντερνετ, μάλλον ήμασταν άνθρωποι των σπηλαίων.
"Πηγαίναμε στα "Ηλεκτρονικά" και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Compact, Streetfighter, Bubble Bubble, Tetris, Arcanoid, Top Gun και στα πλοία τρέχαμε να βρούμε που τα έχουν κρυμμένα..."
Όχι όπως τώρα, που τα έχουμε όλα στα ΜΑΜΕ και παίζουμε όποτε γουστάρουμε χωρίς να πληρώνουμε ένα σκασμό κέρματα. Αλλά αυτό το κάναμε γαργάρα, έτσι;
"Οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν αν θα γυρίσουμε σώοι όπως τώρα... Ματώναμε τα γόνατα μας και συνεχίζαμε το παιχνίδι..."Όχι βέβαια. Οι γονείς να ανησυχήσουν για τα παιδιά τους;! Αδιανόητο!
"Παίζαμε Μπουκάλα και Θάρρος ή Αλήθεια..."
Και δεν διαβάζαμε περιοδικά που έλεγαν πώς θα σού κάτσει η φίλη τού φίλου σου.
"Πατούσαμε τα κουτάκια από τα αναψυκτικά και περπατούσαμε σαν να ήταν τακούνια..."
Και από εμάς κάποιοι έγιναν τραβεστί, αλλά δεν το έκαναν και σημαία.
"Διαβάζαμε Ποπάυ και Τιραμόλα..."
Αααα! Τα διάβαζες τα αγνά σου τα μηνύματα τελικά!
"Ντυνόμασταν Νιτζα, Καουμπόυ και Ρομπέν των Δασών τις Απόκριες και όχι Πίκατσου και Μπομπ Σφουγγαράκης..."
ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΟΙ ΝΙΝΤΖΑ ΚΑΙ Ο ROBIN HOOD ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ;
"Είχαμε τα κλασσικά walkman με τα ακουστικά με το σφουγγαράκι στο πλάι και με το ζόρι χωρούσαμε στη τσέπη μας δύο κασέτες..."
Όχι όπως τώρα, που με τα MP3 players και τα τηλέφωνα (όχι σαν το δικό σου που στέλνει μόνο SMS), βάζουμε ό,τι τραγούδι γουστάρουμε και δεν χρειάζεται να κουβαλάμε ολόκληρη βαλίτσα. Φτου μας!
"Παίρναμε Ξυστό και αν μας έπεφτε ένα κατοστάρικο, παίρναμε άλλο ένα και το χάναμε και αυτό..."
Σού είπε κανείς ότι τώρα δεν μπορείς να τζογάρεις βλακωδώς;
"Παίζαμε με στρατιωτάκια και τους αλεξιπτωτιστές με το πλαστικό αλεξίπτωτο... θυμάστε;"
Πόσα αγνά μηνύματα να αντέξω ακόμα...;
"Παίζαμε το Φωτιά Φωτιά στη πέρα γειτονιά και Σ' αγαπώ Σ'αγαπώ που με βάζεις..."
Τί μαλακίες... Ελπίζω να καταργήθηκαν εντελώς.
"Οι γιαγιάδες μας έφτιαχναν πίττες και κουλουράκια, τώρα φτιάχνουν τα νύχια και τα μαλλιά τους..."Γρήγορα στην κουζίνα! Που θέλετε να βγείτε και από το σπίτι! Κακομαθημένες!
"Το πρώτο μας φιλί δίνονταν με ακούμπισμα των χειλιών και όχι κατευθείαν η γλώσσα στον ουρανίσκο..."
Ναι ρε γαμώτο. Σε λάθος εποχή γεννηθήκαμε. Χάθηκε να περιμέναμε 10 χρόνια; Όχι 100. Μόνο 10.
Φτάνει. Δεν αντέχω άλλο. Έχει κι άλλα τέτοια, μπορείτε να τα δείτε. Τα γκρουπ στο Φέιζμπουκ είναι ασήμαντα. Δεν ταΐζουν παιδιά με ένα κλικ, δεν συγκινούν υπευθύνους για να μην κόψουν το δάσος, δεν πείθουν κανέναν για το πώς θα έπρεπε να ονομάζεται γειτονική περιοχή, δεν κάνουν τίποτα. Το συγκεκριμένο γκρουπ με το οποίο ασχολήθηκα, έχει 173οοο μέλη. Είναι όλοι τους τόσο δυστυχισμένοι και απογοητευμένοι από τη ζωή τους που θυμούνται με νοσταλγία τη δεκαετία τού 1980 και δεν μπορούν να βρουν τίποτα ωραίο σήμερα; Ή θέλουν να φαντάζονται ότι είναι ξεχωριστοί (η διαδικτιακή αυτοϊκανοποίηση που λέγαμε); Λυπάμαι που το λέω, αλλά καμμία γενιά δεν είναι ξεχωριστή. Ξεχωριστά είναι μόνο τα άτομα που την απαρτίζουν. Για αυτά που έχει πετύχει ο καθένας και όχι απλά και μόνο επειδή γεννήθηκε μέσα σε κάποια συγκεκριμένη δεκαετία. Και, από την άλλη, πόσο πιθανό είναι πριν από 20 χρόνια να ήταν μαζεμένα όλα τα ωραία και σήμερα να μην υπάρχει τίποτα; Γίνεται;
