Προσοχή - Κρατάει ρακέτα και δεν αστειεύεταιΤρου στόρι: Κάθομαι απέναντι από το δημοτικό σχολείο. Τα παιδάκια έχουν σχολάσει και η τροχονόμος ελέγχει τον δρόμο για να περάσουν δύο κοριτσάκια από τη διάβαση. Όμως ένα άλλο ξεφεύγει και πηγαίνει λίγα μέτρα πιο κάτω, από όπου περνάει μόνο του. Κι η τροχονόμος αρχίζει να φωνάζει. Όχι επειδή υπήρχε κίνδυνος. Δεν υπήρχε. Το παιδάκι είχε ελέγξει πριν περάσει. Η τροχονόμος φώναζε επειδή "θες να σε δει ο διευθυντής και να με διώξει;" Δεν θέλω να φανταστώ τί θα γινόταν αν περνούσε δίπλα από κάποιο αυτοκίνητο. Αφού το παιδάκι πήγε απέναντι, που το περίμενε η μητέρα του και η άλλη συνέχιζε και το έκραζε.
Κι εντάξει, εσύ δεν θέλεις να χάσεις την τεμπελοδουλειά σου και λογικό είναι. Το παιδάκι, πώς θέλεις να καταλάβει ότι είναι τόσο σημαντικό για σένα, που αντί να φοβηθείς ότι μπορεί να συμβεί κάποιο ατύχημα, φοβάσαι μήπως σε διώξει ο διευθυντής; Μπορούσες να πεις στη μικρή ότι δε σε νοιάζει αν θα πάει να ψοφήσει, αρκεί να μην το κάνει όσο είσαι εσύ μπροστά. Για να καταλάβει, ρε παιδί μου. Να ξέρει ποιες είναι οι προτεραιότητες.
Σε ένα ουτοπικό βασίλειο, οι σχολικοί τροχονόμοι, των οποίων η δουλειά είναι γύρω στα 20' κάθε μέρα (μπορεί και λίγο περισσότερο) (τουλάχιστον στη μικροσκοπική αποτυχημένη απομίμηση πόλης που βρισκόμαστε), θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν λίγο από τον ελεύθερο χρόνο τους για να σκεφτούν πώς να φέρονται στα παιδιά. Τα οποία, όπως και να το κάνουμε, χρειάζονται καθοδήγηση. Και οι κραυγές δεν συνεισφέρουν. Και όχι, δεν πρόκειται για ουτοπία. Αρκεί να υπάρχουν σωστοί άνθρωποι σε σημαντικές θέσεις όπως αυτή, που έχεις να κάνεις με παιδιά.
ΔΕΝ ΚΑΚΟΜΕΤΑΧΕΙΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΡΕ ΗΛΙΘΙΟΙ. Μπορείς να εξηγήσεις ήρεμα γιατί αυτό που έκανε ήταν λάθος, αντί να ξεσπάς πάνω του τούς φόβους σου. Η λεκτική βία δεν είναι λιγότερο σοβαρή από τη σωματική.
Αυτά για σήμερα. Ζήτω το καλοκαίρι.
