Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Το μεγαλείο τής αλληλοβοήθειας

Τις καημένες αυτές με τις εκπομπές που κάνουν το μεσημέρι... Τί περνάνε... Οι άνδρες τους προτιμούν να τις αγνοούν για χάρη τής Silvia Saint και τής Rita Faltoyano και αυτές μετά τρέχουν για να καθαρίσουν τα αποτελέσματα αυτού τού λανθάνοντος πάθους. Ευτυχώς όμως που, ως ομοιοπαθούσες, η μία σπέυδει να βοηθήσει την άλλη. Τελικά, αυτές οι εκπομπές δεν είναι τελείως για πέταμα. Κάποιες φορές μάς δίνουν κάποια σωστά διδάγματα. Να είναι καλά τα κορίτσια, να καθαρίζουν.

Τανδρών

Το Σάββατο που πέρασε, ήμασταν στη Δράμα για ένα live. Κάποια στιγμή αναγκαστήκαμε να χρησιμοποιήσουμε εκείνο το μέρος που αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε που και που. Και αυτό που αντικρύσαμε, δεν θα ήταν σωστό να μην το φωτογραφίσω, έτσι; Αντίθετα με αυτό που βλέπουμε στην φωτογραφία, το "ΓΥΝΑΙΚΩΝ" ήταν γραμμένο με τέτοιο τρόπο που να μην προκαλεί το αίσθημα τής ασυγκράτητης χαζομάρας που διακατέχει πολλούς από εμάς.


Για την ιστορία, το live δεν πήγε άσχημα. Ελπίζουμε ότι στα επόμενα θα έχουμε τουλάχιστον ένα νέο μέλος.

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

Οι κομπλεξικοί γείτονες


Υπάρχουν παντού. Είναι εκεί όταν περνάς ωραία και σκοπός τής τιποτένιας ζωής τους είναι να καταβαραθρώσουν και τις ζωές των άλλων. Και προσπαθούν απελπισμένα και με λύσσα (αφού δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν) για να το καταφέρουν. Με σπασμωδικές ενέργειες. Κι όταν πετυχαίνουν, αισθάνονται πολύ χρήσιμοι στην κοινωνία.

Η φωτογραφία είναι από το Καταφύγιο

Η Χρυσούπολη δεν είναι κανένα μεγάλο μέρος. Περισσότερο κάτι σαν μεγάλο χωριό παρά μία μικρή πόλη. Είναι σημαντικό για τα μαγαζιά κάθε είδους να έχουν κάτι καινούργιο (για την περιοχή, έστω) να παρουσιάσουν. Ένα ροκάδικο που θα φέρει ζωντανή μουσική (είτε πρόκειται για ολόκληρο συγκρότημα, είτε για έναν βλάκα μόνο του με μία κιθάρα) είναι κάτι που λείπει από την Χρυσούπολη με τα δύο μπουζουκοχορευτάδικα.

Το χθεσινό ήταν το τρίτο βράδυ που έπαιζα στον Άτταλο. Κάποια στιγμή, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ενώ ήμασταν στο τελευταίο τραγούδι πριν από το διάλειμμα, ήρθαν δύο αστυνομικοί. Εκείνη την ώρα, η ένταση ήταν στο ελάχιστο δυνατό και ίσα που ακουγόταν από τα ηχεία. Ένας πειραγμένος γείτονας, σεσημασμένος για τα προβλήματα που δημιουργεί στο μαγαζί, τούς είχε καλέσει επικαλούμενος φασαρία. Λογικό, αν είχε βγει στο μπαλκόνι κι έστηνε αυτί, όλο και κάτι θα κατάφερνε να ακούσει. Και η βραδιά τελείωσε εκεί, παρότι αρκετοί άνθρωποι συνέχισαν να έρχοντα
ι.

Και τώρα, υποτίθεται ότι χρειάζεται κάποια ειδική άδεια για να βάλει ένα μαγαζί ζωντανή μουσική. Για μία ρημαδοκιθάρα; Βλακείες. Εντελώς απλά, όταν τα μαγαζιά δεν αλληλοκαρφώνονται, θα υπάρχει κάποιος καλοθελητής για να τούς κάνει ζημιά. Ο οποίος, εφόσον δεν έχει ανθρώπους για να επικοινωνήσει, προσπαθεί να κάνει την παρουσία του αισθητή καταστρέφοντας. Είναι ο τρόπος τους για να καμαρώσουν για την συμβολή τους στον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η μέρα, η βραδιά κλπ. Θα μπορούσα να γράψω άφθονα μπινελίκια, αλλά ο φουκαράς αισθάνεται τόσο μόνος του, που μόνο οίκτο μπορώ να νιώσω. Και καλύτερα να μην καταστραφούν οι Παρασκευές μας για χάρη ενός βλαμμένου.

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Ούξου!


Να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το περιεχόμενο τής εικόνας; Πρόκειται για κάτι γραμμένο σε έναν τοίχο. Σίγουρα είναι ένα σύνθημα με αποδοκιμαστικό χαρακτήρα. Αλλά για ποιο λόγο να γράφει κάποιος κάτι τέτοιο για την ΑΕΚ, η οποία δεν έχει τόσο φανατικούς αντιπάλους όπως ο ΠΑΟ και ο ΟΣΦΠ; Μήπως πρόκεται για μία κόντρα ανάμεσα σε συμμαθητές, η οποία εκφράζεται έτσι; Κι από την άλλη, τί λέξη είναι το "ούξου"; Να είναι κάτι παρόμοιο με το έξω, μόνο που τα φωνήεντα έχουν αντικατασταθεί με το αποδοκιμαστικό "ου"; Κι αν είναι έτσι, γιατί να μην χρησιμοποιήσει ο καλλιτέχνης λέξεις όπως "έξω", "κάτω", "ψόφος" κλπ, που είναι πιο έυκολα κατανοητές στο ευρύ κοινό; Και τελικά, μήπως αυτό το "ούξου" είναι κάτι παρόμοιο με το "ζήτω" και κάθομαι άδικα και γράφω τέτοιες βλακείες; Μπα, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να λέει "ούξου ρε παιχταρά, ωραίος!", σε αντίθεση με ένα μπάσο, μακρόσυρτο, εκφοβιστικό "ούουουουξουουουου" που θα κάνει τούς παίκτες τής εχθρικής ομάδας να μην αισθάνονται τα γόνατά τους. Εντάξει μωρέ, παιδάκια είναι. Θα καταλάβουν.