Οι κομπλεξικοί γείτονες

Υπάρχουν παντού. Είναι εκεί όταν περνάς ωραία και σκοπός τής τιποτένιας ζωής τους είναι να καταβαραθρώσουν και τις ζωές των άλλων. Και προσπαθούν απελπισμένα και με λύσσα (αφού δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν) για να το καταφέρουν. Με σπασμωδικές ενέργειες. Κι όταν πετυχαίνουν, αισθάνονται πολύ χρήσιμοι στην κοινωνία.

Η φωτογραφία είναι από το Καταφύγιο

Η Χρυσούπολη δεν είναι κανένα μεγάλο μέρος. Περισσότερο κάτι σαν μεγάλο χωριό παρά μία μικρή πόλη. Είναι σημαντικό για τα μαγαζιά κάθε είδους να έχουν κάτι καινούργιο (για την περιοχή, έστω) να παρουσιάσουν. Ένα ροκάδικο που θα φέρει ζωντανή μουσική (είτε πρόκειται για ολόκληρο συγκρότημα, είτε για έναν βλάκα μόνο του με μία κιθάρα) είναι κάτι που λείπει από την Χρυσούπολη με τα δύο μπουζουκοχορευτάδικα.

Το χθεσινό ήταν το τρίτο βράδυ που έπαιζα στον Άτταλο. Κάποια στιγμή, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ενώ ήμασταν στο τελευταίο τραγούδι πριν από το διάλειμμα, ήρθαν δύο αστυνομικοί. Εκείνη την ώρα, η ένταση ήταν στο ελάχιστο δυνατό και ίσα που ακουγόταν από τα ηχεία. Ένας πειραγμένος γείτονας, σεσημασμένος για τα προβλήματα που δημιουργεί στο μαγαζί, τούς είχε καλέσει επικαλούμενος φασαρία. Λογικό, αν είχε βγει στο μπαλκόνι κι έστηνε αυτί, όλο και κάτι θα κατάφερνε να ακούσει. Και η βραδιά τελείωσε εκεί, παρότι αρκετοί άνθρωποι συνέχισαν να έρχονται.

Και τώρα, υποτίθεται ότι χρειάζεται κάποια ειδική άδεια για να βάλει ένα μαγαζί ζωντανή μουσική. Για μία ρημαδοκιθάρα; Βλακείες. Εντελώς απλά, όταν τα μαγαζιά δεν αλληλοκαρφώνονται, θα υπάρχει κάποιος καλοθελητής για να τούς κάνει ζημιά. Ο οποίος, εφόσον δεν έχει ανθρώπους για να επικοινωνήσει, προσπαθεί να κάνει την παρουσία του αισθητή καταστρέφοντας. Είναι ο τρόπος τους για να καμαρώσουν για την συμβολή τους στον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η μέρα, η βραδιά κλπ. Θα μπορούσα να γράψω άφθονα μπινελίκια, αλλά ο φουκαράς αισθάνεται τόσο μόνος του, που μόνο οίκτο μπορώ να νιώσω. Και καλύτερα να μην καταστραφούν οι Παρασκευές μας για χάρη ενός βλαμμένου.