Πριν από κάποια χρόνια, ήμουν πιο μικρός (εντυπωσιακή είσοδο έκανα σήμερα). Και μού άρεσε το ποδόσφαιρο. Και ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Ώσπου, σχεδόν 4 χρόνια μετά τη λήψη τής μεγάλης απόφασης, βρέθηκα να προπονούμαι με τούς μικρούς τής τοπικής ομάδας. Αλλά δε μού άρεσε. Ήθελα να παίζω μπάλα και όχι να κάνω ασκήσεις. Ήταν και ο προπονητής αυστηρός (λες και έπρεπε να είναι χαρούμενος), ε, δεν ήθελα και πολύ. Η μυθική καριέρα μ
ου, τελείωσε αμέσως μετά τη δεύτερη προπόνηση. Και δεν είχα κλείσει ακόμα τα 13.
Όμως μού άρεσε και να το παρακολουθώ. Και, όπως όλα σχεδόν τα παιδιά, είχα και κάποια ομάδα που προτιμούσα. Και πολλές φορές, η διάθεσή μου επηρεαζόταν από τα αποτελέσματά της. Όταν πήγα φαντάρος, έλεγα ότι "είμαι Καβάλα", για να αποφεύγω αυτές τις συζητήσεις. Και, κάποια στιγμή, όχι πολύ αργότερα, αποφάσισα ότι είναι βλακώδες να σκοτίζομαι για τα αποτελέσματα κάποιων άγνωστων σε εμένα ανθρώπων, οι οποίοι βγάζουν και αρκετά λεφτά για να ζήσουν άνετα για πολλά χρόνια, οπότε δεν τούς πολυνοιάζει αν χάσουν και μερικούς αγώνες. Αλλά συνέχισα να βλέπω, με εντελώς ουδέτερα συναισθήματα.
Τώρα όμως, αποφάσισα να σταματήσω να βλέπω ποδόσφαιρο (έτσι κι αλλιώς δεν έβλεπα και τίποτα άλλο). Μόνο με παρέα και μόνο για την παρέα. Σταμάτησα να ακούω ΕΡΑ Σπορ. Έτσι κι αλλιώς, μιλάνε για αδιάφορα αθλητικά νέα, κάνουν βαρετές αναλύσεις συστημάτων, βάζουν εκνευριστικές διαφημίσεις και οι ακροατές που τηλεφωνούν, μού προκαλούν οργή και στενοχώρια. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να υποβαθμίσουν τον ελεύθερο χρόνο τους και να σκέφτονται για λογαριασμό των εταιριών. Σκέφτονται ποιο θα είναι το καλύτερο σύστημα για την ομάδα. Ξέρουν τούς παίκτες και πού παίζει καλύτερα ο καθένας. Αισθάνονται υπερήφανοι όταν η ομάδα κερδίζει. "Όλος ο κόσμος μιλάει για εμάς". Θά'θελες! Θα γούσταρες πάρα πολύ να ασχολείται με σένα όλος ο κόσμος, αλλά αυτοί που ασχολούνται με το θέμα, απλώς ασχολούνται με κάποια ομάδα. Εσύ είσαι απλά ένα μικρό, ασήμαντο κομμάτι τού "υπέροχου κόσμου τού/τής -όνομα ομάδας-, που μάς στηρίζει πάντα και είναι ο δωδέκατος παίκτης μας". Άντε πάλι, τ'άκουσες τα κοπλιμέντα σου! Και φουσκώνουν από περηφάνεια ή αφρίζουν από οργή. "Μάς ντροπιάσατε. Πετάξτε τις τιμημένες φανέλες (άιντε ωρέ Κολοκοτρώνη!) και πάτε στο σπίτι σας. Πουλημένοι." Πουλημένοι, λέει! Μα, οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες. Και δεν γίνεται να κερδίζουν πάντα. Υπάρχουν κι άλλοι στο γήπεδο, όσο κι αν αυτό ακούγεται δυσάρεστο. Είναι 11 vs 11, όχι 11 μόνοι τους.
Και άντε, πες ότι νίκησαν ή πέταξαν τις φανέλες ή ανέλυσες το σύστημα τής ομάδας και είχες δίκιο. Ποιο είναι το δικό σου όφελος; Τί καινούργιο θα συμβεί για σένα, που θα έχει να κάνει με το αποτέλεσμα ενός αγώνα; Κι εδώ έρχεται ο βασικός λόγος για τον οποίο έχω ξενερώσει. Όλοι οι άνθρωποι που χαραμίζονται για χατήρι κάποιων εταιριών, που ταυτίζονται με κάποιες ομάδες και τις υπερασπίζονται με μανία, που ψάχνουν για ατελείωτες ώρες επιχειρήματα για να την πουν στον αντίπαλο - εχθρό και να αποδείξουν ότι αυτοί, μέσω τής ομάδας τους, είναι οι καλύτεροι. Οι άνθρωποι, που μπερδεύουν το ποδόσφαιρο με τον πόλεμο και τις εθνικές υποθέσεις και θέλουν να βλέπουν παντού εχθρούς και συμμάχους. Προφανώς επειδή στην πραγματικότητα είναι ήδη νικημένοι και έχουν παραιτηθεί. Οι άνθρωποι που, σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, βλέπουν "την εργατιά, τη μαγκιά, τα φτωχαδάκια τού λιμανιού" και άλλα τέτοια, τρομακτικά αν σκεφτούμε λίγο τί ποσά δίνει ο Ολυμπιακός για μεταγραφές και για τα συμβόλαια των παικτών του (που καλά κάνουν και τα παίρνουν, αλλά δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα πέρα από τον εαυτό τους). Οι άνθρωποι που, μη έχοντας κάτι δικό τους για να καμαρώσουν, αντιπροσωπεύονται από ομάδες για να στηρίζουν το περήφανο πολεμικό παρόν τους. Για το παρελθόν τους έχουν να λένε για τούς περσικούς πολέμους, για το 1821 και για το 1940, πάντα σύμφωνα με τα σχολικά βιβλία, τα οποία είναι φτιαγμένα για να τρομπάρουν εθνικό φρόνημα, δόξα, τιμή και να φουσκώνουν τούς αναγνώστες τους με υπερηφάνεια. Προφανώς ο αθλητισμός εκφράζει τη σύγχρονη ανάγκη για πολεμικούς θριάμβους.
Οι οπαδοί στις κερκίδες, δημιουργούν "καυτή ατμόσφαιρα". "Να έρθουν, τούς έχουμε ανάγκη". Ε, αν τούς έχετε ανάγκη, πληρώστε τους! Σάς κάνουν τη χάρη να σάς στηρίξουν, σάς τα στάζουν κι από πάνω! Σε ποιο επάγγελμα γίνεται αυτό; "Ρε παιδιά, θέλω να τακτοποιήσω τη βιτρίνα, χρειάζεται σκούπισμα και το πάτωμα. Χρειάζομαι τη στήριξή σας. Ελάτε να με βοηθήσετε και πληρώστε και €40, εκτός κι αν έχετε εισιτήριο διαρκείας. Θα είστε ο δεύτερος μαγαζάτορας." Ομοίως, "Όλοι αύριο στο συλλαλητήριο. Απαιτούμε από το κράτος να δώσει χώρο για το μαγαζί τού Σαραγλάκη. Δεν μπορεί να είναι πλέον στο ενοίκιο." Κι επίσης "Πουλημένε Σαραγλάκη, μην τολμήσεις να πουλήσεις αυτό το ζευγάρι παπούτσια/κόσμημα/τηλέφωνο/κουτί φαγητού/πλυντήριο που έχεις στη βιτρίνα. Εμείς οι πελάτες σου θα κάνουμε φασαρία". Και θα φοβηθεί πολύ ο Σαραγλάκης.
Τί να λέμε τώρα, εδώ ο άλλος είχε κερδίσει το Λόττο και είπε ότι θα έδινε τα λεφτά για να μείνει ο Πρέλιεβιτς στον ΠΑΟΚ. Δεν ξέρω αν το έκανε, αλλά είναι φρικτό και μόνο που το σκέφτηκε. Δηλαδή, έλυσε όλα του τα προβλήματα και πάει να λύσει και τού ΠΑΟΚ; Δεν μπορώ άλλο, δεν θέλω να βλέπω την ταλαιπωρία των "αιμοδοτών τού αθλητισμού". Βέβαια, χωρίς αυτούς, να τα σκάνε χοντρά και να φανατίζονται, δεν υπάρχει αθλητισμός. Λάθος. Ο πρωταθλητισμός είναι που δεν υπάρχει χωρίς αυτούς. Και τί έγινε; Θα πάθουμε τίποτα χωρίς μπουκωμένους, καλοπληρωμένους πρωταθλητές;
ου, τελείωσε αμέσως μετά τη δεύτερη προπόνηση. Και δεν είχα κλείσει ακόμα τα 13.Όμως μού άρεσε και να το παρακολουθώ. Και, όπως όλα σχεδόν τα παιδιά, είχα και κάποια ομάδα που προτιμούσα. Και πολλές φορές, η διάθεσή μου επηρεαζόταν από τα αποτελέσματά της. Όταν πήγα φαντάρος, έλεγα ότι "είμαι Καβάλα", για να αποφεύγω αυτές τις συζητήσεις. Και, κάποια στιγμή, όχι πολύ αργότερα, αποφάσισα ότι είναι βλακώδες να σκοτίζομαι για τα αποτελέσματα κάποιων άγνωστων σε εμένα ανθρώπων, οι οποίοι βγάζουν και αρκετά λεφτά για να ζήσουν άνετα για πολλά χρόνια, οπότε δεν τούς πολυνοιάζει αν χάσουν και μερικούς αγώνες. Αλλά συνέχισα να βλέπω, με εντελώς ουδέτερα συναισθήματα.
Τώρα όμως, αποφάσισα να σταματήσω να βλέπω ποδόσφαιρο (έτσι κι αλλιώς δεν έβλεπα και τίποτα άλλο). Μόνο με παρέα και μόνο για την παρέα. Σταμάτησα να ακούω ΕΡΑ Σπορ. Έτσι κι αλλιώς, μιλάνε για αδιάφορα αθλητικά νέα, κάνουν βαρετές αναλύσεις συστημάτων, βάζουν εκνευριστικές διαφημίσεις και οι ακροατές που τηλεφωνούν, μού προκαλούν οργή και στενοχώρια. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να υποβαθμίσουν τον ελεύθερο χρόνο τους και να σκέφτονται για λογαριασμό των εταιριών. Σκέφτονται ποιο θα είναι το καλύτερο σύστημα για την ομάδα. Ξέρουν τούς παίκτες και πού παίζει καλύτερα ο καθένας. Αισθάνονται υπερήφανοι όταν η ομάδα κερδίζει. "Όλος ο κόσμος μιλάει για εμάς". Θά'θελες! Θα γούσταρες πάρα πολύ να ασχολείται με σένα όλος ο κόσμος, αλλά αυτοί που ασχολούνται με το θέμα, απλώς ασχολούνται με κάποια ομάδα. Εσύ είσαι απλά ένα μικρό, ασήμαντο κομμάτι τού "υπέροχου κόσμου τού/τής -όνομα ομάδας-, που μάς στηρίζει πάντα και είναι ο δωδέκατος παίκτης μας". Άντε πάλι, τ'άκουσες τα κοπλιμέντα σου! Και φουσκώνουν από περηφάνεια ή αφρίζουν από οργή. "Μάς ντροπιάσατε. Πετάξτε τις τιμημένες φανέλες (άιντε ωρέ Κολοκοτρώνη!) και πάτε στο σπίτι σας. Πουλημένοι." Πουλημένοι, λέει! Μα, οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες. Και δεν γίνεται να κερδίζουν πάντα. Υπάρχουν κι άλλοι στο γήπεδο, όσο κι αν αυτό ακούγεται δυσάρεστο. Είναι 11 vs 11, όχι 11 μόνοι τους.
Και άντε, πες ότι νίκησαν ή πέταξαν τις φανέλες ή ανέλυσες το σύστημα τής ομάδας και είχες δίκιο. Ποιο είναι το δικό σου όφελος; Τί καινούργιο θα συμβεί για σένα, που θα έχει να κάνει με το αποτέλεσμα ενός αγώνα; Κι εδώ έρχεται ο βασικός λόγος για τον οποίο έχω ξενερώσει. Όλοι οι άνθρωποι που χαραμίζονται για χατήρι κάποιων εταιριών, που ταυτίζονται με κάποιες ομάδες και τις υπερασπίζονται με μανία, που ψάχνουν για ατελείωτες ώρες επιχειρήματα για να την πουν στον αντίπαλο - εχθρό και να αποδείξουν ότι αυτοί, μέσω τής ομάδας τους, είναι οι καλύτεροι. Οι άνθρωποι, που μπερδεύουν το ποδόσφαιρο με τον πόλεμο και τις εθνικές υποθέσεις και θέλουν να βλέπουν παντού εχθρούς και συμμάχους. Προφανώς επειδή στην πραγματικότητα είναι ήδη νικημένοι και έχουν παραιτηθεί. Οι άνθρωποι που, σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, βλέπουν "την εργατιά, τη μαγκιά, τα φτωχαδάκια τού λιμανιού" και άλλα τέτοια, τρομακτικά αν σκεφτούμε λίγο τί ποσά δίνει ο Ολυμπιακός για μεταγραφές και για τα συμβόλαια των παικτών του (που καλά κάνουν και τα παίρνουν, αλλά δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα πέρα από τον εαυτό τους). Οι άνθρωποι που, μη έχοντας κάτι δικό τους για να καμαρώσουν, αντιπροσωπεύονται από ομάδες για να στηρίζουν το περήφανο πολεμικό παρόν τους. Για το παρελθόν τους έχουν να λένε για τούς περσικούς πολέμους, για το 1821 και για το 1940, πάντα σύμφωνα με τα σχολικά βιβλία, τα οποία είναι φτιαγμένα για να τρομπάρουν εθνικό φρόνημα, δόξα, τιμή και να φουσκώνουν τούς αναγνώστες τους με υπερηφάνεια. Προφανώς ο αθλητισμός εκφράζει τη σύγχρονη ανάγκη για πολεμικούς θριάμβους.
Οι οπαδοί στις κερκίδες, δημιουργούν "καυτή ατμόσφαιρα". "Να έρθουν, τούς έχουμε ανάγκη". Ε, αν τούς έχετε ανάγκη, πληρώστε τους! Σάς κάνουν τη χάρη να σάς στηρίξουν, σάς τα στάζουν κι από πάνω! Σε ποιο επάγγελμα γίνεται αυτό; "Ρε παιδιά, θέλω να τακτοποιήσω τη βιτρίνα, χρειάζεται σκούπισμα και το πάτωμα. Χρειάζομαι τη στήριξή σας. Ελάτε να με βοηθήσετε και πληρώστε και €40, εκτός κι αν έχετε εισιτήριο διαρκείας. Θα είστε ο δεύτερος μαγαζάτορας." Ομοίως, "Όλοι αύριο στο συλλαλητήριο. Απαιτούμε από το κράτος να δώσει χώρο για το μαγαζί τού Σαραγλάκη. Δεν μπορεί να είναι πλέον στο ενοίκιο." Κι επίσης "Πουλημένε Σαραγλάκη, μην τολμήσεις να πουλήσεις αυτό το ζευγάρι παπούτσια/κόσμημα/τηλέφωνο/κουτί φαγητού/πλυντήριο που έχεις στη βιτρίνα. Εμείς οι πελάτες σου θα κάνουμε φασαρία". Και θα φοβηθεί πολύ ο Σαραγλάκης.
Τί να λέμε τώρα, εδώ ο άλλος είχε κερδίσει το Λόττο και είπε ότι θα έδινε τα λεφτά για να μείνει ο Πρέλιεβιτς στον ΠΑΟΚ. Δεν ξέρω αν το έκανε, αλλά είναι φρικτό και μόνο που το σκέφτηκε. Δηλαδή, έλυσε όλα του τα προβλήματα και πάει να λύσει και τού ΠΑΟΚ; Δεν μπορώ άλλο, δεν θέλω να βλέπω την ταλαιπωρία των "αιμοδοτών τού αθλητισμού". Βέβαια, χωρίς αυτούς, να τα σκάνε χοντρά και να φανατίζονται, δεν υπάρχει αθλητισμός. Λάθος. Ο πρωταθλητισμός είναι που δεν υπάρχει χωρίς αυτούς. Και τί έγινε; Θα πάθουμε τίποτα χωρίς μπουκωμένους, καλοπληρωμένους πρωταθλητές;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου