Ο δρόμος μού ανήκει

Λοιπόν, χωρίς εισαγωγές και χαζομάρες, δείτε τί πρέπει να κάνετε για να είστε πρώτες μούρες στον δρόμο και γενικότερα ίσως. Ξεκινάμε.

Κεφάλαιο πρώτο. Οδήγηση.

Πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμάμαι όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο είναι ότι οι δρόμοι μού ανήκει. Πληρώνω φόρους, τέλη κυκλοφορίας, άρα μπορώ να κάνω ό,τι γουστάρω. Πρώτα κουμπώνω τη ζώνη πίσω από την πλάτη μου για να σκάσει αυτή η μαλακία που βάλανε στα καινούργια αυτοκίνητα και κουδουνίζει αν δεν φορέσεις ζώνη. Σιγά μην περιοριστώ. Και τώρα, είμαι έτοιμος να ξεκινήσω. Θα συναντήσω πολλά στον δρόμο μου, αλλά έχω μάθει να τα αντιμετωπίζω.

Όταν θέλω να στρίψω και νομίζω ότι χρειάζεται οπωσδήποτε να ανάψω φλας, μπορώ να το κάνω αμέσως μόλις ξεκινήσω να παίρνω την στροφή. Αφού ξέρω ότι θα στρίψω, τί το χρειάζομαι; Όποιος είναι από πίσω, ας περιμένει. Το ίδιο ισχύει και όταν θέλω να παρκάρω. Μπορώ να βγάλω αλάρμ όταν θα έχω σταματήσει ή όταν θα έχω κόψει σημαντικά ταχύτητα και ο πισινός μου έχει ήδη καταλάβει ότι θα παρκάρω. Βλέπεις, για άλλους το φλας σημαίνει πρόθεση. Για μένα σημαίνει γεγονός. Και εφόσον τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους, κάποιες φορές δεν χρειάζεται φλας. Απλά πράγματα. Στο ξεπαρκάρισμα είναι καλό να προσέχω περισσότερο, γιατί υπάρχουν και μαλάκες που πηγαίνουν στον δρόμο και μπορεί να πέσουν πάνω μου.

Όσον αφορά το παρκάρισμα, είπαμε. Ο δρόμος μού ανήκει. Μπορώ να παρκάρω όπου θέλω, αρκεί να μην περπατήσω καθόλου. Θα τριπλοπαρκάρω έξω από την καφετέρια όπου θα περάσω το πρωί μου, θα στενέψω τον δρόμο (ΜΟΥ), αλλά θα βλέπω το αμάξι μου. Και θα το βλέπουν και οι άλλοι. Επίσης, αν θέλει η κυρά να σταματήσει κάπου για ψώνια, θα σταματήσω στη μέση τού δρόμου, διότι κι εκείνη δεν έφτιαξε την κορμάρα της περπατώντας, έτσι; Ας περιμένουν οι πισινοί, δεν θα πάθουν τίποτα. Βέβαια, αν είμαι μόνος μου, σταματάω, κατεβαίνω, κάνω τη δουλειά μου, κάνω την κλασική χειρονομία "μισό λεπτό" στους άλλους, ρίχνω και κανένα μπινελίκι σε αυτούς που δε σέβονται το ότι τούς αφήνω να χρησιμοποιούν τον δρόμο μου και φεύγω.

Η χειρονομία "μισό λεπτό" είναι χρήσιμη όταν παρκάρω μπροστά από κάποιον που ετοιμάζεται κι έχει βγάλει φλας για να ξερπαρκάρει. Σιγά μη μετακινηθώ. Ας περιμένει να κάνω τη δουλειά μου. Δεν θα πάθει τίποτα.

Μπορώ να παρκάρω όπου γουστάρω. Κι αν έχω ένα τεράστιο 4Χ4 με επιπλέον καρότσα, μπορώ να το παρκάρω στη γωνία και να κλείνω την ορατότητα αυτού που έρχεται και θέλει να στρίψει αλλά δεν μπορεί επειδή εγώ πάρκαρα εκεί και βγαίνει στα τυφλά με αποτέλεσμα να έρθει ένα μηχανάκι και να πέσει πάνω του. Αυτός φταίει, που βγήκε, θα τού το πει κι ο άσχετος παππούς με την πίτσα στο χέρι. Εγώ θα βγω ζάχαρη. (σημ. Αυτό μού έχει συμβεί. Ευτυχώς που το παιδί δεν έπαθε τίποτα. Ένας περίεργος γέρος επέμενε ότι εγώ έφταιγα και ο μαλάκας με το πελώριο όχημα, το πήρε κι εξαφανίστηκε. Ο θεός να τούς κόβει χρόνια και να μού δίνει σκουλαρίκια.)

Όπου γουστάρω, είπα. Πάνω σε πεζοδρόμια, μπροστά σε ράμπες για τη μετακίνηση ανθρώπων με κινητικά προβλήματα (έλα μωρέ, σιγά μην έρθει τώρα). Οι δρόμοι μού ανήκουν. Γι'αυτό και στα φανάρια κάνω επίσης ό,τι γουστάρω. Αν είμαι πρώτος, δεν πειράζει να ξεχαστώ σκαλίζοντας τη μύτη μου με δύο δάχτυλα, θα το προλάβω το φανάρι. Αν δεν είμαι πρώτος, πατάω αμέσως κόρνα, για να μην ξεχαστεί ο μαλάκας μπροστά και χάσω το φανάρι. Επίσης, προσπερνάω οτιδήποτε με εμποδίζει να φτάσω πρώτος στο κόκκινο φανάρι. Δεν το ξέρουν ότι η θέση εκκίνησης είναι σημαντική και παίρνεις πιο πολλούς πόντους; Βλάκες...

Α, μίλησα για προσπέραση. Καταρχήν, όταν μιλάω στο τηλέφωνο, κινούμαι αργά και όσο γίνεται πιο κοντά στη μέση τού δρόμου. Επειδή εγώ πάω με το πάσο μου και μιλάω στο γκομενάκι, δε σημαίνει ότι οι άλλοι μπορούν να με περνάνε. Ή απλά δε με νοιάζει. Αλλά όταν κάποιος μιλάει στο τηλέφωνο και κινείται όσο γίνεται πιο κοντά στη μέση τού δρόμου, δεν μπορώ να το ανεχτώ. Θα πατήσω κόρνα, θα τού κολλήσω, στην ανάγκη θα τον πετάξω από τον δρόμο. Δεν μπορείς εσύ κύριε να κόβεις την κυκλοφορία! Έχουμε πληρώσει για τον δρόμο! Κι επίσης, όταν είμαστε 5-6 αυτοκίνητα και μπροστά ένα φορτηγό, ποιος πρέπει να προσπεράσει πρώτος όταν βγούμε στην ευθεία; Μα φυσικά, αυτός που έχει το πιο γαμάτο αυτοκίνητο. Συνήθως είναι ο τελευταίος, οπότε προσπερνάει μερικούς στη σειρά, μένει και στο αντίθετο ρεύμα περισσότερη ώρα, αλλά είναι ο πιο γαμάτος κι αυτό δεν αλλάζει.

Εννοείται ότι καλό είναι να ξέρει όλος ο κόσμος ότι έχω δυνατά ηχεία κι ακούω κορυφαία μουσική. Οπότε, ορθάνοιχτα παράθυρα και Πλούταρχος στο τέρμα. Και περνάμε αργά αργά από τις καφετέριες για να κόψουμε κίνηση. Και όσο για τούς πεζούς, είτε είναι γιαγιάδες, είτε φορτωμένοι, είτε βρέχει, είτε είναι σε διάβαση, δε μάς απασχολεί. Θα περάσουμε και ας τούς δώσει προτεραιότητα ο επόμενος. Ο πισινός.

Κεφάλαιο δεύτερο. Πεζοί.

Όταν είμαι πεζός, έχω προτεραιότητα. Ο δρόμος μού ανήκει. Και δεν μπορεί κανείς οδηγός να με πατήσει, γιατί θα με πληρώνει. Αυτό μού δίνει το δικαίωμα να περπατάω στη μέση τού δρόμου σαν να μη συμβαίνει τίποτα και χωρίς να κοιτάω αν έρχεται αυτοκίνητο. Το ίδιο ισχύει όταν μού δίνουν προτεραιότητα και δεν περνάνε σαν μανιακοί. Πηγαίνω με το πάσο μου.

Κεφάλαιο τρίτο. Τροχονόμοι.
Συμβουλεύομαι τις πινακίδες. Αν πάρκαρε παράνομα, τον γράφω, ανάλογα και με τα κέφια μου ή τα κέφια τού προϊστάμενου. Μετά, οι κλήσεις σε σημαντικά πρόσωπα θα σβηστούν και οι υπόλοιπες θα πληρωθούν. Επίσης, θα βάλω τις φωνές σε όποιον μού μιλήσει, είτε ευγενικά είτε με τσαμπουκά, για να καταλάβουν ποιος είναι η εξουσία. Ο δρόμος μού ανήκει.
_______________________________________________

Το παρόν κείμενο θα ενημερωθεί όποτε υπάρξουν ιδέες για να το συμπληρώσουν.

Εγνατία επωδός

Η φωτογραφία από το www.olig.gr

Επιτέλους, παραδόθηκε πριν από κάποιες μέρες το κομμάτι τής εγνατίας οδού από την Χρυσούπολη στην Ξάνθη. Προσωπικά, δεν το βρήκα και τόσο εξυπηρετικό, αφού τον χρόνο που γλυτώνει κάποιος για να φτάσει στον κόμβο, τον χάνει για να βγει στο Πετροχώρι και από εκεί να πάει στην Ξάνθη. Αυτό από την δυτική μεριά. Δεν πέρασα από την ανατολική. Ο παλιός δρόμος έγινε αρκετά βολικός, από την στιγμή που δεν μπλοκάρεται από νταλίκες πλέον. Ειδικά όταν μπουν τα διόδια, θα γίνει η μόνη διέξοδος. Θα ήθελα να προτείνω σε όλους να μποϊκοτάρουμε την εγνατία όταν βάλουν διόδια, αλλά αυτό θα γίνει μόνο από τούς ντόπιους, έτσι κι αλλιώς. Κάποιος που έρχεται από μακριά, δεν γίνεται να χρησιμοποιεί τούς παλιούς δρόμους, προφανώς. Και εκεί βασίζονται οι ελέγχοντες το έργο. Μακάρι να ερημώσει ο δρόμος όταν μπουν τα διόδια. Αμήν παναΐα μου και τέτοια.

Χιμαιρολόγιο

Εντάξει, είναι έτοιμο, εδώ και μία εβδομάδα. Γύρω στον Δεκέμβριο μού τη βάρεσε και τελικά το εφάρμοσα. Αποφάσισα ξαφνικά, ότι γουστάρω να κάνω σκίτσα. Όποιος ενδιαφέρεται να δει το αποτέλεσμα, το μπλογκ είναι το http://chimerolog.blogspot.com.

Υ.Γ. Φρέντε, ευχαριστώ.

Τί βλέπει η νεολαία στο διαδίκτυο

Η φωτογραφία είναι από το Media Blog.

Αυτός ήταν ο υπότιτλος που εμφανιζόταν στην εκπομπή τού βρωμερού παράσιτου τής τηλεόρασης, δηλαδή ενός εκ των βρωμερών παράσιτων τής τηλεόρασης. Δεν την είδα όλη. Δεν την είδα εσκεμμένα. Ετοιμαζόμουν να βγω από το σπίτι και ήταν ανοιχτή. "Μπορώ", λέει. "Μπορώ και χειρότερα", εννοεί. Το θέμα, εκείνη την ώρα, ήταν τα περίεργα που "βλέπει η νεολαία" μέσα από τα βίντεο τού YouTube και τα σχετικά. Έδειχνε διάφορους με ορισμένες ανωμαλίες, που δεν χρειάζεται να αναφέρω εδώ, διότι δεν έχει νόημα.

Τα τελευταία λίγα χρόνια, λόγω βιωμάτων και πληροφοριών, έχω γίνει αρκετά καχύποπτος. Ως πολυκύτταρος οργανισμός, δεν έχω το παραμικρό ίχνος εμπιστοσύνης στην τηλεόραση. Με αυτά τα δεδομένα, οι σκέψη που μού πέρασε ήταν η εξής: Την ώρα που παιζόταν η εκπομπή αυτού τού σιχαμένου μύκητα, ποιοι παρακολουθούν; Κυρίως νοικοκυρές, εργαζόμενοι κλπ, που ενδεχομένως να έχουν παιδιά που ανήκουν στη νεολαία που βλέπει αυτά τα πράγματα στο διαδίκτυο. Οι γονείς, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν έχουν ιδέα για το τί μπορει να ψαχουλεύουν τα παιδιά τους στο ίντερνετ. Και έρχεται αυτή η ομιλούσα βλέννα για να απαξιώσει το ίντερνετ λέγοντας ότι τα παιδιά μας βλέπουν τέτοια πράγματα σε αυτό το εργαλείο τού διαβόλου. Και κάλεσε και ψυχολόγους, ειδικούς, έστησε ολόκληρη συζήτηση στο στούντιο, για να μάς δείξει τί βλέπουμε στο ίντερνετ. Με άλλα λόγια, κυρά μου, ο γιος σου κάθεται και βλέπει αηδίες αντί να διαβάζει θρησκευτικά για το διαγώνισμα τής Παρασκευής. Κοίτα να τον συμμαζέψεις.

Λυπάμαι (δηλαδή, χαίρομαι), αγαπητά απόβλητα, αλλά ο κόσμος ξυπνάει. Και χρησιμοποιεί το ίντερνετ και για την ενημέρωσή του. Αυτό που δείξατε ήταν ένα μικρό μέρος των πραγμάτων που μπορείς να βρεις μέσα σε αυτόν τον απεριόριστο (;) πλούτο από πληροφορίες. Μπορεί να πείθετε κάποιους, αλλά αυτοί όσο πάει λιγοστεύουν. Οι κωλοεκπομπές σας και οι γενικότερες προσπάθειες αποπροσανατολισμού και αποχαύνωσης των ανθρώπων, έχουν αρχίσει να χάνουν την ισχύ τους. Προσωπικά, ανυπομονώ.

Των φρονίμων τα ψάρια βρωμάνε απ'το κεφάλι στο λάκο με την φάβα

Η φωτογραφία είναι άσχετη, αλλά νομίζω ότι είναι
προτιμότερη από κάποιον βουλευτή ή κάποιον
αστυνομικό.

Λοιπόν. Το βράδυ δε μ'έπαιρνε ύπνος και, μεταξύ άλλων, σκέφτηκα το εξής. Ας φανταστούμε μία ιστορία. Αν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, δεν θα εκπλαγώ, αλλά δεν το γνωρίζω. Αυτά που θα γράψω είναι υποθέσεις.



Και ξεκινάμε. Ας φανταστούμε δύο αστυνομικούς σε βραδινή υπηρεσία. Αραγμένοι με το όχημά τους, σταματάνε οχήματα για τυπικούς ελέγχους. Ευγενέστατοι, κάνουν τη δουλειά τους κανονικά, οι οδηγοί είναι συνεργάσιμοι και δεν σημειώνεται κάποιο ευτράπελο. Αυτά. Τέλος ιστορίας. Ωραία, δεν ήταν;



Έλα, αφήνουμε τις μαλακιούλες. Εννοείται ότι θα σημειωθεί ευτράπελο, αλλιώς γιατί να κάτσω να γράψω; Τόσο βλαμμένος είμαι; Τέλος πάντων, κάποια στιγμή σταματάνε κι ένα αρκετά πολυτελές όχημα, με σκοτεινιασμένα τζάμια κλπ. Ο τύπος που βγαίνει από μέσα είναι εριστικός, αρνείται να κάνει αλκοτέστ, επαναλαμβάνει την κλασική ατάκα κάθε κυρίαρχου τού σύμπαντος ("ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;"), γαρνιρισμένη με ολίγη από "θα σε στείλω σε καμμιά βραχονησίδα να κάνεις αλκοτέστ στα καβούρια", όλα αυτά συνοδευμένα από απειλητικές κινήσεις των χεριών, για να ξέρουμε ποιος είναι το αφεντικό. Ο ένας αστυνομικός, δείχνει να κωλώνει, αλλά ο άλλος, μετά από κάποιες προσπαθειες μέσω ευγενικών, όσο γίνεται, συστάσεων, τον μαγκώνει, τού περνάει χειροπέδες και τον πετάει στο περιπολικό. Και πηγαίνουν μία βόλτα από το τμήμα. Ως εδώ, καλά.



Στο τμήμα, υπάρχει ένας προϊστάμενος. Πριν ο τυπικός αστυνομικός μιλήσει, ο προϊστάμενος αναγνωρίζει τον μπουζουριασμένο, αφρίζοντα βουλευτή. Πόσο πιθανό είναι:

α) Εντελώς τυπικά, να ρωτήσει τον αστυνομικό που προχώρησε στη σύλληψη τού βουλευτή τί συνέβη και να συνεχίσουν κανονικά πετώντας τον στο κελί για το βράδυ παρά τις κραυγές και τις απειλές του. Και το πρωί βλέπουμε.

β) Μόλις τον δει, να πει "κύριε βουλευτά μου, τί σάς έκανε αυτός ο αχρείος, θα φροντίσω να τιμωρηθεί παραδειγματικά" και να προθυμοποιηθεί να πάει ο ίδιος ο προϊστάμενος τον βουλευτή στο αυτοκίνητό του, εκεί όπου έγινε η σύλληψη (έτσι είναι, αν δεν παίρνεις προφυλάξεις).

γ) Μόλις τον δει, να πει "συγνώμη κύριε βουλευτά μου, ο αστυνόμος είναι νέος και ενθουσιώδης και δεν σάς γνώριζε, σας διαβεβαιώ πως δεν θα ξανασυμβεί".



Αν γίνει το α), υπάρχουν οι εξής πιθανότητες:



1) Ο προϊσταμενότερος που έρχεται, βλέπει τον βουλευτή, ρωτάει τί έγινε και μετά ακολουθεί τις νόμιμες διαδικασίες ώστε ο παράνομος βουλευτής να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη (τί ωραίο κλισέ. Σαν χάρτινος πύργος).

2) Ο προϊσταμενότερος, μόλις τον βλέπει, λέει "κύριε βουλευτά μου, τί σάς έκανε αυτός ο αχρείος, θα φροντίσω να τιμωρηθεί παραδειγματικά" και προθυμοποιείται να πάει ο ίδιος ο προϊστάμενος τον βουλευτή στο αυτοκίνητό του, εκεί όπου έγινε η σύλληψη.

3) Μόλις τον δει, να πει "συγνώμη κύριε βουλευτά μου, ο αστυνόμος και ο προϊστάμενος είναι νέοι και ενθουσιώδεις και δεν σάς γνώριζαν, σας διαβεβαιώ πως δεν θα ξανασυμβεί".

4) Ο βουλευτής έχει ήδη καλέσει τα κανάλια και μέσα σε 6' που παίρνει στο πιο καθυστερημένο συνεργείο για να φτάσει, έξω από το τμήμα γίνεται τής πουτάνας από ημίβλακες δημοσιογράφους, που με όσο μπορούν πιο εκνευριστικό τόνο στη φωνή, περιγράφουν τα "γεγονότα" (αστυνομική αναλγησία, δεν σεβάστηκαν ούτε τον βουλευτή, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος καταδικάζει τη νέα αυθαιρεσία κλπ). Πρόκειται για τούς ίδιους δημοσιογράφους που, είτε μιλάνε στον μοναδικό τυχερό τού Τζόκερ, είτε μιλάνε σε κάποιον πατέρα που ο γιος του πήγε φαντάρος και γύρισε σε φέρετρο θα ρωτήσουν "πώς αισθάνεστε;".



Πόσο πιθανό είναι να γίνει το γεγονός που περιγράψαμε και στη συνέχεια να γίνει το α) και το 1); Δεν θα πω ότι είναι απίθανο να υπάρξουν τόσοι σωστοί άνθρωποι, αλλά δε νομίζω ότι είναι και ιδιαίτερα πιθανό. Κι αν θέλει κάποιος να αγιάσει, ο φόβος τής δυσμενούς μετάθεσης δεν πρόκειται να τον αφήσει. Έτσι είναι ο καρκίνος άλλωστε. Προσβάλλει τα υγιή κύτταρα. Δεν θα πάνε τα υγιή κύτταρα να προσβάλλουν τα καρκινικά.



Δεν θέλω να δικαιολογήσω τίποτα. Απλά προσπαθώ να σκεφτώ πώς σκέφτονται όλοι αυτοί. Δεν μπορεί, όλοι είμαστε ανθρώπινα όντα. Δεν γίνεται να τα κάνουν όλα αυτά χωρίς να περνάει από το μυαλό τους ότι δεν είναι και πολύ εντάξει. Δεν θέλω να το πιστέψω αυτό το πράγμα. Αλλά μετά την χούντα, ήρθε η εκλεγμένη χούντα.