Κεφάλαιο πρώτο. Οδήγηση.Πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμάμαι όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο είναι ότι οι δρόμοι μού ανήκει. Πληρώνω φόρους, τέλη κυκλοφορίας, άρα μπορώ να κάνω ό,τι γουστάρω. Πρώτα κουμπώνω τη ζώνη πίσω από την πλάτη μου για να σκάσει αυτή η μαλακία που βάλανε στα καινούργια αυτοκίνητα και κουδουνίζει αν δεν φορέσεις ζώνη. Σιγά μην περιοριστώ. Και τώρα, είμαι έτοιμος να ξεκινήσω. Θα συναντήσω πολλά στον δρόμο μου, αλλά έχω μάθει να τα αντιμετωπίζω.
Όταν θέλω να στρίψω και νομίζω ότι χρειάζεται οπωσδήποτε να ανάψω φλας, μπορώ να το κάνω αμέσως μόλις ξεκινήσω να παίρνω την στροφή. Αφού ξέρω ότι θα στρίψω, τί το χρειάζομαι; Όποιος είναι από πίσω, ας περιμένει. Το ίδιο ισχύει και όταν θέλω να παρκάρω. Μπορώ να βγάλω αλάρμ όταν θα έχω σταματήσει ή όταν θα έχω κόψει σημαντικά ταχύτητα και ο πισινός μου έχει ήδη καταλάβει ότι θα παρκάρω. Βλέπεις, για άλλους το φλας σημαίνει πρόθεση. Για μένα σημαίνει γεγονός. Και εφόσον τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους, κάποιες φορές δεν χρειάζεται φλας. Απλά πράγματα. Στο ξεπαρκάρισμα είναι καλό να προσέχω περισσότερο, γιατί υπάρχουν και μαλάκες που πηγαίνουν στον δρόμο και μπορεί να πέσουν πάνω μου.
Όσον αφορά το παρκάρισμα, είπαμε. Ο δρόμος μού ανήκει. Μπορώ να παρκάρω όπου θέλω, αρκεί να μην περπατήσω καθόλου. Θα τριπλοπαρκάρω έξω από την καφετέρια όπου θα περάσω το πρωί μου, θα στενέψω τον δρόμο (ΜΟΥ), αλλά θα βλέπω το αμάξι μου. Και θα το βλέπουν και οι άλλοι. Επίσης, αν θέλει η κυρά να σταματήσει κάπου για ψώνια, θα σταματήσω στη μέση τού δρόμου, διότι κι εκείνη δεν έφτιαξε την κορμάρα της περπατώντας, έτσι; Ας περιμένουν οι πισινοί, δεν θα πάθουν τίποτα. Βέβαια, αν είμαι μόνος μου, σταματάω, κατεβαίνω, κάνω τη δουλειά μου, κάνω την κλασική χειρονομία "μισό λεπτό" στους άλλους, ρίχνω και κανένα μπινελίκι σε αυτούς που δε σέβονται το ότι τούς αφήνω να χρησιμοποιούν τον δρόμο μου και φεύγω.
Η χειρονομία "μισό λεπτό" είναι χρήσιμη όταν παρκάρω μπροστά από κάποιον που ετοιμάζεται κι έχει βγάλει φλας για να ξερπαρκάρει. Σιγά μη μετακινηθώ. Ας περιμένει να κάνω τη δουλειά μου. Δεν θα πάθει τίποτα.
Μπορώ να παρκάρω όπου γουστάρω. Κι αν έχω ένα τεράστιο 4Χ4 με επιπλέον καρότσα, μπορώ να το παρκάρω στη γωνία και να κλείνω την ορατότητα αυτού που έρχεται και θέλει να στρίψει αλλά δεν μπορεί επειδή εγώ πάρκαρα εκεί και βγαίνει στα τυφλά με αποτέλεσμα να έρθει ένα μηχανάκι και να πέσει πάνω του. Αυτός φταίει, που βγήκε, θα τού το πει κι ο άσχετος παππούς με την πίτσα στο χέρι. Εγώ θα βγω ζάχαρη. (σημ. Αυτό μού έχει συμβεί. Ευτυχώς που το παιδί δεν έπαθε τίποτα. Ένας περίεργος γέρος επέμενε ότι εγώ έφταιγα και ο μαλάκας με το πελώριο όχημα, το πήρε κι εξαφανίστηκε. Ο θεός να τούς κόβει χρόνια και να μού δίνει σκουλαρίκια.)
Όπου γουστάρω, είπα. Πάνω σε πεζοδρόμια, μπροστά σε ράμπες για τη μετακίνηση ανθρώπων με κινητικά προβλήματα (έλα μωρέ, σιγά μην έρθει τώρα). Οι δρόμοι μού ανήκουν. Γι'αυτό και στα φανάρια κάνω επίσης ό,τι γουστάρω. Αν είμαι πρώτος, δεν πειράζει να ξεχαστώ σκαλίζοντας τη μύτη μου με δύο δάχτυλα, θα το προλάβω το φανάρι. Αν δεν είμαι πρώτος, πατάω αμέσως κόρνα, για να μην ξεχαστεί ο μαλάκας μπροστά και χάσω το φανάρι. Επίσης, προσπερνάω οτιδήποτε με εμποδίζει να φτάσω πρώτος στο κόκκινο φανάρι. Δεν το ξέρουν ότι η θέση εκκίνησης είναι σημαντική και παίρνεις πιο πολλούς πόντους; Βλάκες...
Α, μίλησα για προσπέραση. Καταρχήν, όταν μιλάω στο τηλέφωνο, κινούμαι αργά και όσο γίνεται πιο κοντά στη μέση τού δρόμου. Επειδή εγώ πάω με το πάσο μου και μιλάω στο γκομενάκι, δε σημαίνει ότι οι άλλοι μπορούν να με περνάνε. Ή απλά δε με νοιάζει. Αλλά όταν κάποιος μιλάει στο τηλέφωνο και κινείται όσο γίνεται πιο κοντά στη μέση τού δρόμου, δεν μπορώ να το ανεχτώ. Θα πατήσω κόρνα, θα τού κολλήσω, στην ανάγκη θα τον πετάξω από τον δρόμο. Δεν μπορείς εσύ κύριε να κόβεις την κυκλοφορία! Έχουμε πληρώσει για τον δρόμο! Κι επίσης, όταν είμαστε 5-6 αυτοκίνητα και μπροστά ένα φορτηγό, ποιος πρέπει να προσπεράσει πρώτος όταν βγούμε στην ευθεία; Μα φυσικά, αυτός που έχει το πιο γαμάτο αυτοκίνητο. Συνήθως είναι ο τελευταίος, οπότε προσπερνάει μερικούς στη σειρά, μένει και στο αντίθετο ρεύμα περισσότερη ώρα, αλλά είναι ο πιο γαμάτος κι αυτό δεν αλλάζει.
Εννοείται ότι καλό είναι να ξέρει όλος ο κόσμος ότι έχω δυνατά ηχεία κι ακούω κορυφαία μουσική. Οπότε, ορθάνοιχτα παράθυρα και Πλούταρχος στο τέρμα. Και περνάμε αργά αργά από τις καφετέριες για να κόψουμε κίνηση. Και όσο για τούς πεζούς, είτε είναι γιαγιάδες, είτε φορτωμένοι, είτε βρέχει, είτε είναι σε διάβαση, δε μάς απασχολεί. Θα περάσουμε και ας τούς δώσει προτεραιότητα ο επόμενος. Ο πισινός.
Κεφάλαιο δεύτερο. Πεζοί.Όταν είμαι πεζός, έχω προτεραιότητα. Ο δρόμος μού ανήκει. Και δεν μπορεί κανείς οδηγός να με πατήσει, γιατί θα με πληρώνει. Αυτό μού δίνει το δικαίωμα να περπατάω στη μέση τού δρόμου σαν να μη συμβαίνει τίποτα και χωρίς να κοιτάω αν έρχεται αυτοκίνητο. Το ίδιο ισχύει όταν μού δίνουν προτεραιότητα και δεν περνάνε σαν μανιακοί. Πηγαίνω με το πάσο μου.
Κεφάλαιο τρίτο. Τροχονόμοι.
Συμβουλεύομαι τις πινακίδες. Αν πάρκαρε παράνομα, τον γράφω, ανάλογα και με τα κέφια μου ή τα κέφια τού προϊστάμενου. Μετά, οι κλήσεις σε σημαντικά πρόσωπα θα σβηστούν και οι υπόλοιπες θα πληρωθούν. Επίσης, θα βάλω τις φωνές σε όποιον μού μιλήσει, είτε ευγενικά είτε με τσαμπουκά, για να καταλάβουν ποιος είναι η εξουσία. Ο δρόμος μού ανήκει._______________________________________________
Το παρόν κείμενο θα ενημερωθεί όποτε υπάρξουν ιδέες για να το συμπληρώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου