Μεταδίδομαι, άρα υπάρχω

Είναι περίεργη η δύναμη τής εικόνας. Πόσο μάλλον τής εικόνας με ήχο. Πόσο μάλλον τής εικόνας με ήχο, που για να την δεις, κατεβάζεις τούς διακόπτες τού εγκεφάλου σου και απενεργοποιείς τις άμυνές του για να παρακολουθήσεις απερίσπαστος αυτά που έχει να σού δείξει και να σού πει και που αποτελούν τη μεγαλύτερη αλήθεια, μεγαλύτερη και από τούς Sex Pistols, γκέγκε;

.

.

Κι αν κάποιος τύχει να εμφανιστεί στην τηλεόραση; Μπορεί να το διαχειριστεί όπως πιστεύει. Πολλοί πιστεύουν ότι αποκτούν υπόσταση και κύρος και γίνονται αληθινοί μόλις εμφανιστούν στην τηλεόραση. Και αυτόματα, το κατόρθωμά τους περνάει πρώτο στο βιογραφικό τους. Μπορεί να είναι κάποιος που οι 14 γονείς του, τα 47 αδέρφια του και τα 72 παιδιά του σκοτώθηκαν σε ΕΝΑ τροχαίο και τώρα πρέπει να συντηρήσει τα 4 παιδιά του που απέμειναν. Κι έρχεται και ξεκινάει να μιλάει λέγοντας "είμαι αυτός/η κοπέλα που έδειξε το Alter" κι εφόσον σε έδειξε το Alter, είμαι υποχρεωμένος να σε ξέρω και αν πω ότι δεν βλέπω τηλεόραση και δε σού δίνω τίποτα, θα με κοιτάξεις και υποτιμητικά. Το ότι οι περισσότεροι τού είδους είναι απλοί απατεώνες και απαλλάσσονται από την αναπηρία τους και την κακομοιριά τους μόλις απαντήσεις στην προτεταμένη τους παλάμη σηκώνοντας το κεφάλι για να την ξαναφορτωθούν στο επόμενο μαγαζί, δε λέει τίποτα. Κάποιος που έχει πρόβλημα, φαίνεται. Δεν χρειάζεται η κωλοτηλεόραση για να με ενημερώσει.

.

.

Μπορεί να είναι κάποιο τσίρκο, που η αφίσα του αναφέρει το όνομά του και το εκπληκτικό γεγονός τής παρουσίας του στην τηλεόραση. Ούτε σε ποιο κανάλι μάς λέει. Απλά ότι κάποια στιγμή θα το έδειξε η τηλεόραση. Αυτά που μαθαίνουμε από το internet όμως, δε μάς τα λέει. Λογικό. Ποιος ξέρει τί τράβηξαν τα τέως άγρια ζώα μέχρι να εξημερωθούν. Ποιος ξέρει τί συμβαίνει στα παρασκήνια και τί εκμετάλλευση υπάρχει, που δεν είναι ορατά με γυμνή κάμερα. Και γιατί να ψάξουμε και για άδειες; Τί μάς νοιάζει; Δεν φτάνει που μάς έδειξε η τηλεόραση;

.

.

Μπορεί να είναι κάποιο οποιοδήποτε προϊόν. Ένα κόσμημα, μία οδοντόκρεμα, ένα φάρμακο, ένα παπούτσι, ένας δονητής, ένα ξεσκονόπανο. Θα το δεις. Θα το αναγνωρίσεις. Θα το πάρεις. Και, βέβαια, θα το καλοπληρώσεις, διότι κάποιος πρέπει να πληρώσει και τα έξοδα των διαφημίσεων. Φιλαράκι, αγοράζεις τηλεοπτικό χρόνο, αγοράζεις δύναμη, ισχύ, η αγορά σου είναι επώνυμη κι εσύ ο περήφανος αγοραστής. Μπορείς να κοιτάς τούς άλλους στα μάτια ή και αφ'υψηλού, αν εκείνοι δεν έχουν αγοράσει το προϊόν που διαφημίζεται στην τηλεόραση.

.

.

Έτσι είναι. Μόνο αυτά που έχει δείξει η τηλεόραση είναι αυτα που υπάρχουν. Δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο για επίλογο. Μόνο να σάς προτείνω να δείτε το Zeitgeist - the movie, κυρίως προς το τέλος, εκεί που μιλάει για την τηλεόραση. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να τα πω καλύτερα. Αν και όλη η ταινία είναι συγκλονιστική κατά την γνώμη μου. Αλλά τί σημασία έχει; Μήπως με έδειξε η τηλεόραση;

Ο θεσμός τής ελληνικής φρικογένειας

Ναι, αλήθεια. Υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν κάνουν οικογένεια σύμφωνα με τα παραδοσιακά πρότυπα. Που δεν θέλουν να φύγουν από το σπίτι των γονέων για να μπούνε κατευθείαν στο καινούργιο σπίτι (το οποίο θα νοικιάζουν ή θα έχουν συνεταιρικά με κάποια τράπεζα που με την πρώτη ευκαιρία θα το κατασχέσει). Που δεν θέλουν να συνεχίσουν να χαρτζιλικώνονται ακόμα και όταν θα έχουν κάποιο παιδί (το οποίο είναι απαραίτητο, ανεξάρτητα από τις συνθήκες), επειδή τα δικά τους λεφτά δεν θα φτάνουν ούτε για τα απαραίτητα ψώνια.

Μερικοί άνθρωποι θέλουν να μάς τρελάνουν. Κυρίως παλιότεροι, με κολλημένα από την σκουριά μυαλά. Που νομίζουν ότι ο κόσμος είναι όπως ήταν πριν από 50 χρόνια και όπως τον έδειχναν οι ασπρόμαυρες κωμωδίες, όπου το όλα τελείωναν όταν οι πρωταγωνιστές παντρεύονταν. Η αλήθεια είναι ότι εκεί τελείωνε η κωμωδία. Αλλά, τέλος πάντων, ίσως ο γάμος να ήταν κάποια λύση σε κάποια προβλήματα κάποτε. Δεν ήμουν εκεί και δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Αλλά είμαι εδώ και βλέπω ότι ο φόβος ορισμένων για το ράφι, καθώς και οι εθνικοπατριωτικές κραυγές τύπου Κώστα Πρέκα (ο οποίος είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετές οικογενειακές βαρετές τσόντες στα νιάτα του και στα ξεμωράματά του πήρε έναν σταυρό και την είδε ghostbuster), βρίσκονται αρκετά μακριά από τα ρεαλιστικά και άμεσα προβλήματα.

Εντάξει μεγάλε. Μέσα. Παντρευόμαστε, αφού τόσο πολύ το θέλεις να μάς δεις "τακτοποιημένους". €700 εσύ, €700 εγώ, €1400 συνολικά. Τί θα πρωτοκαλύψουμε με αυτά τα λεφτά, δύο άτομα; Το ενοίκιο, το ρεύμα, τα τηλέφωνα, τις βενζίνες, τα απρόοπτα έξοδα (γιατρούς, ζημιές στο σπίτι, στο αυτοκίνητο κλπ), τα έξοδα ενός μωρού, την ψυχαγωγία μας; Εντάξει, θα κόψουμε από εδώ, θα κόψουμε από εκεί, θα αρχίσουμε να πιεζόμαστε, θα αρχίσει η γκρίνια, θα μείνουμε μαζί για χάρη των παιδιών ή θα το διαλύσουμε και συγχαρητήριά μας. Υπάρχει και η άλλη λύση. Μπαμπά, δώσε. Γίνε ο περήφανος χορηγός τού γάμου μου. Και νόμιζες ότι θα απαλλαγείς από μένα, θα αξιωθείς να ηρεμήσεις λίγο, έ; Όχι βέβαια.

Είμαστε σοβαροί; Έχουν καμμία ιδέα για το τί συμβαίνει τριγύρω και κατά έχουν τις βάσεις οι άνθρωποι για να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο; Τί είναι ο γάμος; Ραντεβού; Για να τσεκάρουμε και να την κάνουμε αν δε μάς αρέσει; Σκέφτονται όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι τού ιερού αυτού θεσμού και μαλακίες, ότι όταν κάποιοι παντρεύονται, αναλαμβάνουν τεράστια ευθύνη μεταξύ τους, αλλά και απέναντι σε άλλους, άμεσα εμπλεκόμενους στο θέμα. Γι'αυτό δημιουργήθηκε το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης (ή όπως αλλιώς λέγεται), για να διευκολύνει καταστάσεις. Αλλά όχι. Οι οπαδοί και υπέρμαχοι των ελεεινών παραδόσεων, θέλουν εκκλησία. Ούτε καν δημαρχείο. Για να μην αναφέρουμε τούς παππούδες και τις γιαγιάδες στα χωριά και την εκνευριστική πίεση που ασκουν. "Πότε θα χορέψω στο γάμο σου;" Ε, πάρε το Πίστα, που έχει και 4 δισκάκια και χόρεψε μέχρι να λαχανιάσεις. Εγώ πρέπει να πληρώσω τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες; Και τα ρημαδοέξοδα για τον γάμο; Το νυφικό φόρεμα, τα γαμησιάτικα τής εκκλησίας, το κέντρο που θα πάνε οι θείες που είχες να δεις από τότε που πήγαινες στο δημοτικό, για να φάνε το σνίτσελ και να φύγουν παραπονεμένες από την εξυπηρέτηση, επειδή το αφεντικό έχει λίγο προσωπικό για να γλυτώσει κάποια μεροκάματα. Και μετά τα έξοδα συνεχίζονται ασταμάτητα. Ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά; Η πλειοψηφία; Πώς; Με €700 κάθε μήνα; Με €400 από τα stage τού ΟΑΕΔ; Και με όλα τα βασικά είδη να ακριβαίνουν όλο και περισσότερο; Πόσοι είναι αυτοί που μπορούν;

Προσωπικά, είναι η φύση τής δουλειάς μου τέτοια, που βασίζεται αρκετά σε εκδηλώσεις όπως γάμοι και βαφτίσεις και, προφανώς, δε με συμφέρει να σταματήσουν όλα αυτά. Αλλά δεν είπα πουθενά ότι θέλω να σταματήσουν. Ας συνεχιστούν. Για όσους το θέλουν. Δεν χρειάζεται να επιβάλλονται οι παραδόσεις σε όλο τον κόσμο, απλά και μόνο επειδή έτσι ήταν από παλιά. Ο κόσμος αλλάζει. Θα υπάρχει κάποιος λόγος γι'αυτό. Κι εμείς πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα (διότι, όπως φαίνεται, δεν θέλουμε να τα βελτιώσουμε, γι'αυτό αποβλακωνόμαστε στην τηλεόραση και τις λοιπές μαλακίες, για να μην σκεφτόμαστε) και όχι να τα αγνοούμε.

Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Όταν ο κόσμος έχει γονατίσει οικονομικά και πνευματικά, ο γάμος δεν είναι λύση. Δεν είναι το νόημα τής ζωής. Δεν είναι τίποτα. Απλά επιλογή. Και, επιτέλους, οι γέροι κάθε ηλικίας, να το βουλώνουν. Αρκετά έχουν κάνει. Τούς ευχαριστούμε πολύ για τα έργα τους. Αν γουστάρουν, ας φτιάξουν ένα τμήμα ηθών και εθίμων και να πηγαίνουν εκεί και να περνάνε ωραία. Μεταξύ τους. Όπου θέλει ο καθένας. Τόσο δύσκολο είναι;

Μέρες που έρχονται

Μέρες που έρχονται, ας προετοιμαστούμε για το ενδεχόμενο ενός ακόμα (όχι τόσο μεγάλου, ας ελπίσουμε) ποδοσφαιρικού δυστυχήματος, για να αποφύγουμε την αποχαύνωση που τα Μέσα Μαζικού Ελέγχου θα μάς προσφέρουν δωρεάν και απλόχερα. Άλλωστε, ακόμα και σε περιόδους εθνικής νιρβάνας, τα σημαντικά γεγονότα εξακολουθούν να τρέχουν και, ενίοτε, να αποκρύπτονται. Δύο απλές προτάσεις.

Πρώτο: Όταν, αναφερόμενος στο αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρκού αγώνα, λες "τούς γαμήσαμε", είναι ακριβώς σαν να βλέπεις μία τσόντα και να λες "γάμησα". Ειδικά αν το γαμήσι συνοδεύεται από μία πίτσα, δύο μπύρες και ένα γλυκό μετά, μάλλον γαμήθηκες. Η αυθαίρετη οικειοποίηση των επιτυχιών κάποιων άγνωστων σε σένα εκατομμυριούχων (που θα πληρωθούν ακόμα κι αν δεν πάει καλά η ομάδα τους, οπότε δεν υπάρχει λόγος για να στενοχωριέσαι), δεν καλύπτει την ανάγκη σου για προσωπική επιτυχία χωρίς κόπο. Το κλείσαμε αυτό; Ωραία.

Δεύτερο: Το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα και οποιουδήποτε αθλητικού γεγονότος, σημαίνει ότι κάποιοι προσπάθησαν περισσότερο από τούς άλλους, κάποιοι είναι ικανότεροι από τούς άλλους, κάποιοι έστησαν τα πράγματα έτσι, κάποιοι χρησιμοποίησαν καλύτερες ουσίες από τούς άλλους και ρίσκαραν περισσότερο να πεθάνουν εξαιτίας διαταραχών στον ήδη τραγικά βεβαρημένο από τις αλλαγές στην παραγωγή ορμονών οργανισμό τους. Αλλά σίγουρα δεν αποτελεί ενδεικτικό τής ανωτερότητας κάποιου πλήθους ανθρώπων απέναντι σε κάποιους άλλους ή όλους τούς άλλους. Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο, είσαι ηλίθιος και πρέπει να βρεις κάποιο χόμπι επειγόντως.