Ο θεσμός τής ελληνικής φρικογένειας

Ναι, αλήθεια. Υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν κάνουν οικογένεια σύμφωνα με τα παραδοσιακά πρότυπα. Που δεν θέλουν να φύγουν από το σπίτι των γονέων για να μπούνε κατευθείαν στο καινούργιο σπίτι (το οποίο θα νοικιάζουν ή θα έχουν συνεταιρικά με κάποια τράπεζα που με την πρώτη ευκαιρία θα το κατασχέσει). Που δεν θέλουν να συνεχίσουν να χαρτζιλικώνονται ακόμα και όταν θα έχουν κάποιο παιδί (το οποίο είναι απαραίτητο, ανεξάρτητα από τις συνθήκες), επειδή τα δικά τους λεφτά δεν θα φτάνουν ούτε για τα απαραίτητα ψώνια.

Μερικοί άνθρωποι θέλουν να μάς τρελάνουν. Κυρίως παλιότεροι, με κολλημένα από την σκουριά μυαλά. Που νομίζουν ότι ο κόσμος είναι όπως ήταν πριν από 50 χρόνια και όπως τον έδειχναν οι ασπρόμαυρες κωμωδίες, όπου το όλα τελείωναν όταν οι πρωταγωνιστές παντρεύονταν. Η αλήθεια είναι ότι εκεί τελείωνε η κωμωδία. Αλλά, τέλος πάντων, ίσως ο γάμος να ήταν κάποια λύση σε κάποια προβλήματα κάποτε. Δεν ήμουν εκεί και δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Αλλά είμαι εδώ και βλέπω ότι ο φόβος ορισμένων για το ράφι, καθώς και οι εθνικοπατριωτικές κραυγές τύπου Κώστα Πρέκα (ο οποίος είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετές οικογενειακές βαρετές τσόντες στα νιάτα του και στα ξεμωράματά του πήρε έναν σταυρό και την είδε ghostbuster), βρίσκονται αρκετά μακριά από τα ρεαλιστικά και άμεσα προβλήματα.

Εντάξει μεγάλε. Μέσα. Παντρευόμαστε, αφού τόσο πολύ το θέλεις να μάς δεις "τακτοποιημένους". €700 εσύ, €700 εγώ, €1400 συνολικά. Τί θα πρωτοκαλύψουμε με αυτά τα λεφτά, δύο άτομα; Το ενοίκιο, το ρεύμα, τα τηλέφωνα, τις βενζίνες, τα απρόοπτα έξοδα (γιατρούς, ζημιές στο σπίτι, στο αυτοκίνητο κλπ), τα έξοδα ενός μωρού, την ψυχαγωγία μας; Εντάξει, θα κόψουμε από εδώ, θα κόψουμε από εκεί, θα αρχίσουμε να πιεζόμαστε, θα αρχίσει η γκρίνια, θα μείνουμε μαζί για χάρη των παιδιών ή θα το διαλύσουμε και συγχαρητήριά μας. Υπάρχει και η άλλη λύση. Μπαμπά, δώσε. Γίνε ο περήφανος χορηγός τού γάμου μου. Και νόμιζες ότι θα απαλλαγείς από μένα, θα αξιωθείς να ηρεμήσεις λίγο, έ; Όχι βέβαια.

Είμαστε σοβαροί; Έχουν καμμία ιδέα για το τί συμβαίνει τριγύρω και κατά έχουν τις βάσεις οι άνθρωποι για να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο; Τί είναι ο γάμος; Ραντεβού; Για να τσεκάρουμε και να την κάνουμε αν δε μάς αρέσει; Σκέφτονται όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι τού ιερού αυτού θεσμού και μαλακίες, ότι όταν κάποιοι παντρεύονται, αναλαμβάνουν τεράστια ευθύνη μεταξύ τους, αλλά και απέναντι σε άλλους, άμεσα εμπλεκόμενους στο θέμα. Γι'αυτό δημιουργήθηκε το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης (ή όπως αλλιώς λέγεται), για να διευκολύνει καταστάσεις. Αλλά όχι. Οι οπαδοί και υπέρμαχοι των ελεεινών παραδόσεων, θέλουν εκκλησία. Ούτε καν δημαρχείο. Για να μην αναφέρουμε τούς παππούδες και τις γιαγιάδες στα χωριά και την εκνευριστική πίεση που ασκουν. "Πότε θα χορέψω στο γάμο σου;" Ε, πάρε το Πίστα, που έχει και 4 δισκάκια και χόρεψε μέχρι να λαχανιάσεις. Εγώ πρέπει να πληρώσω τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες; Και τα ρημαδοέξοδα για τον γάμο; Το νυφικό φόρεμα, τα γαμησιάτικα τής εκκλησίας, το κέντρο που θα πάνε οι θείες που είχες να δεις από τότε που πήγαινες στο δημοτικό, για να φάνε το σνίτσελ και να φύγουν παραπονεμένες από την εξυπηρέτηση, επειδή το αφεντικό έχει λίγο προσωπικό για να γλυτώσει κάποια μεροκάματα. Και μετά τα έξοδα συνεχίζονται ασταμάτητα. Ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά; Η πλειοψηφία; Πώς; Με €700 κάθε μήνα; Με €400 από τα stage τού ΟΑΕΔ; Και με όλα τα βασικά είδη να ακριβαίνουν όλο και περισσότερο; Πόσοι είναι αυτοί που μπορούν;

Προσωπικά, είναι η φύση τής δουλειάς μου τέτοια, που βασίζεται αρκετά σε εκδηλώσεις όπως γάμοι και βαφτίσεις και, προφανώς, δε με συμφέρει να σταματήσουν όλα αυτά. Αλλά δεν είπα πουθενά ότι θέλω να σταματήσουν. Ας συνεχιστούν. Για όσους το θέλουν. Δεν χρειάζεται να επιβάλλονται οι παραδόσεις σε όλο τον κόσμο, απλά και μόνο επειδή έτσι ήταν από παλιά. Ο κόσμος αλλάζει. Θα υπάρχει κάποιος λόγος γι'αυτό. Κι εμείς πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα (διότι, όπως φαίνεται, δεν θέλουμε να τα βελτιώσουμε, γι'αυτό αποβλακωνόμαστε στην τηλεόραση και τις λοιπές μαλακίες, για να μην σκεφτόμαστε) και όχι να τα αγνοούμε.

Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Όταν ο κόσμος έχει γονατίσει οικονομικά και πνευματικά, ο γάμος δεν είναι λύση. Δεν είναι το νόημα τής ζωής. Δεν είναι τίποτα. Απλά επιλογή. Και, επιτέλους, οι γέροι κάθε ηλικίας, να το βουλώνουν. Αρκετά έχουν κάνει. Τούς ευχαριστούμε πολύ για τα έργα τους. Αν γουστάρουν, ας φτιάξουν ένα τμήμα ηθών και εθίμων και να πηγαίνουν εκεί και να περνάνε ωραία. Μεταξύ τους. Όπου θέλει ο καθένας. Τόσο δύσκολο είναι;