Το χειρότερο που μπορούν να πάθουν

Εντάξει, το ξέρουμε. Από ανθρώπους που συναγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους για το βραβείο πνευματικής ανυπαρξίας και ανεμοδαρμένης ελαφρότητας, δεν περιμένεις να αποκομίσεις οτιδήποτε παρακολουθώντας τους. Αλλά να αποκαλεί εργατικό ατύχημα το ότι μία τηλετίποτα σήκωσε την φούστα της και φάνηκε ο κώλος της (και παράλληλα, πολλοί όρχεις σε κατάσταση πανικόβλητης αλλοφροσύνης και αντανακλαστικής αυτοάμυνας, σταμάτησαν προσωρινά να παράγουν σπερματοζωάρια και τεστοστερόνη), αυτό νομίζω ότι αποτελεί πρόκληση. Από ανύπαρκτους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ σε συνθήκες τέτοιες που να ξέρουν τί είναι ένα εργατικό ατύχημα και τί μπορεί να αφήσει.

Εντάξει μωρέ, αυτοί θα αλλάξουν τον κόσμο; Τί περιμένεις τώρα, κουλτούρα;

Ναι, ρε ηλίθια εσωτερική φωνή με τον εκνευριστικό σου αντίλογο. Περιμένω πολιτισμό. Άνθρωποι κάθονται και βλέπουν αυτά τα πράγματα και νομίζουν ότι είναι σημαντικά και άξια συζήτησης. Δε γουστάρω οι άνθρωποι με τούς οποίους βρίσκομαι στην ίδια περιοχή (άσχετα αν συναναστρέφομαι μαζί τους ή όχι, η "κουλτούρα" τους με επηρεάζει) να τηγανίζουν τον εγκέφαλό τους έτσι. Αξίζουν πολλές ευκαιρίες για να ενημερώνονται καλύτερα. Και για να βλέπουν πράγματα με ενδιαφέρον.

Σιγά ρε μάστορα. Εσύ θα κρίνεις τί είναι ενδιαφέρον; Ό,τι γουστάρουν βλέπουν.

Αυτό, κατάλαβες ότι είναι άκυρο πριν το ολοκληρώσεις. Λάθος. Αν το μεσημέρι τα κανάλια έδειχναν ρεπορτάζ από μέρη στα οποία γίνονται πραγματικά εργατικά ατυχήματα, εικόνες από άλλα μέρη τού πλανήτη (μπορεί να είμαστε το λίκνο τού πολιτισμού και πίπες, αλλά υπάρχουν και σε άλλα μέρη άνθρωποι) (αλήθεια), μουσική ενημέρωση για όλα τα είδη και όχι μόνο για τον απόπατο των κυνοκομείων, ακόμα και κάποια απλά μαθήματα ξένων γλωσσών, θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι στους τηλεθεατές τους. Αδιανόητο, έ;

Εννοείται. Ποιος θα καθήσει να δει αυτές τις βλακείες που λες;

Δυστυχώς, ο κόσμος βλέπει στην τηλεόραση αυτά που τού δείχνουν. Οπότε, αν κάποια στιγμή όλα τα κανάλια άρχιζαν να προβάλλουν κάτι διαφορετικό, που θα άνοιγε λίγο την αντίληψη των τηλεθεατών, ίσως να άλλαζε η κατάσταση. Αλλά, τελικά, πράγματι λέω βλακείες. Ποιος εξουσιαστής/σφετεριστής θέλει να δει τούς υποτακτικούς του να ξυπνάνε και τελικά να τον φτύνουν στη μούρη και να ελευθερώνονται; Τελικά, καλά που υπάρχει και το ίντερνετ και ας προσπαθούν να το υποβαθμίσουν με κάτι δρουζοεκπομπές.

Υ.Γ. Στις 15 Μαρτίου, είναι η πρώτη ετήσια Z-day. Περισσότερα, στα μπάνερ ψηλά (Zeitgeist movement), ενώ μέσα στις επόμενες μέρες θα υπάρξει και ανάρτηση από μένα.

Χαμομηλάκι

Μπείτε σε αυτό το μπλογκ. Αξίζει τον κόπο. Γύρω στα 70 άτομα γράφουν ασταμάτητα και παλεύουν για τα δικαιώματα των παιδιών. Κι έχουν να μάς πουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.

Όπως και νά'χει, τα παιδιά πρέπει να τα προσέχουμε όλοι, γιατί σε αυτά βασιζόμαστε για να δούμε να βελτιώνεται η κατάσταση. Και όχι στους βρωμόγερους κάθε ηλικίας που μάς ελέγχουν. Να τσεκάρετε το Χαμομηλάκι όποτε μπορείτε, θα βρίσκετε σημαντικές πληροφορίες.

Υ.Γ. Το βράδυ τήςΚυριακής δεν ήταν τελικά όπως το σχεδίαζα, αλλά το βράδυ τής Δευτέρας ήταν σχεδόν τέλειο (με την κανονική έννοια και όχι με την εφηβική [αχ, τέεεεεελειοοοοοοο]). Έστω κι αν η τούρτα έλεγε 88. Δεν πειράζει! Νά'ναι καλά τα παληκάρια!

Η ηλικία που κρατάει 2 χρόνια

"Κάθε ώρα που περνάς φοβούμενος το θάνατο, είναι μία ώρα που περνάς νεκρός."

-Κάποιος που δεν θυμάμαι

"Κάθε ώρα που περνας περιμένοντας τα 30, είναι μία ώρα που περνας σαν τριαντάρης."

-Εγώ, μόλις τώρα

Λοιπόν. Όσο πάει, βλέπω και καθαρότερα κι ας ανεβαίνουν η μυωπία κι ο αστιγματισμός. Γνωστός (στον εαυτό μου) συνομωσιολόγος, ανακάλυψα άλλη μία συνομωσία εναντίον των ανθρώπων. Ο αριθμός 30, είναι τρομερά υπερεκτιμημένος, όταν έχει να κάνει με την ηλικία. Όσοι πιστεύουμε ότι δεν έχουμε ζήσει αρκετά πράγματα μέχρι την συμπλήρωση των 30, αισθανόμαστε τρομοκρατημένοι διότι βλέπουμε ότι ο χρόνος τελειώνει και είμαστε υποχρεωμένοι να ενεργούμε και να σκεφτόμαστε σύμφωνα με την ηλικία μας. Και καλά! Δηλαδή, αν κάνω χοντράδες με τούς επίσης παχύδερμους φίλους μου, πρέπει να τις κόψω γιατί, τί θα λέει ο κόσμος τώρα που μεγάλωσες και ακόμα δεν παντρεύτηκες κλπ. Αηδίες. Άλλο πράγμα τα ώριμα φρούτα και άλλο τα σάπια.

Βλέπω σε πολύ κόσμο (συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου) ότι όταν γίνονται 29, λένε "τού χρόνου 30" και αδικούν τον εαυτό τους. Είναι σαν οι ηλικίες να πηγαίνουν ως εξής: 25, 26, 27, 28, τού χρόνου 30, 30. Και γιατί να μη συνεχίζουν με πέρσι 30, πρόπερσι 30, πριν 3 χρόνια 30 κλπ; Λες και τα 29 είναι προπαρασκευαστικό έτος για τα 30. Λες και τα 30, μόλις τα κλείσεις, αυτόματα θα κλείσουν και κάποιες πόρτες. Κάποια πράγματα που έκανες μικρότερος, δεν μπορείς να τα κάνεις τώρα. Τί μάς λες! Αυτά που έκανα πριν λίγους μήνες, γίνονται και τώρα, το ίδιο φρικτά ή και χειρότερα!

Αλήθεια, εσύ που έκλεισες τα 30 και φοβάσαι ότι δεν θα σε πλησιάζουν οι μικρές, πόσο θα γούσταρες να ασχοληθείς με κάποια που φοβάται έναν αριθμό; Βέβαια, εξαρτάται και από το πόσο μικρές, έτσι; Το μπλογκ δεν στηρίζει την παιδοφιλία.

Αυτά τα λίγα είχα να πω. Μέχρι αύριο το βράδυ θα είμαι ακόμα 29. Η πρωτοχρονιά των 30 θα με βρει στην Ξάνθη, να παίζω κιθάρα και να βγάζω το λαρύγγι μου. Και κάπως έτσι ήθελα να γίνει, έτσι κι αλλιώς. Να είμαι περιτριγυρισμένος από φίλους. Μπορεί να πουλάω άνεση και να το παίζω υπεράνω, αλλά είναι μόνο επειδή δεν θέλω με τίποτα να με πάρει από κάτω. Κι αυτό επειδή δεν υπάρχει λόγος. Από τα 29 πας στα 30, όχι στα 70. Αν εκμεταλλεύεσαι τα χρόνια για να βελτιώνεσαι, είσαι καλά. Αύριο το βράδυ, θα πιω λίγο νερό και στην υγειά σας.