Μοιάζει με γάτα, νιαουρίζει, αλλά τί είναι...;

Καθώς κατέβαινα προς το μαγαζί, άκουσα στο ραδιόφωνο ότι οι εθνικοί αθλητές, που ενεπλάκησαν σε εκείνο το ατυχές συμβάν με τη μηχανή και δεν μπόρεσαν να περάσουν από ντόπινγκ κοντρόλ (ναι, αυτοί βρε!), έδωσαν συνέντευξη τύπου σχετικά με την τιμωρία τους που δεν ήταν τιμωρία αλλά διαθεσιμότητα. Εντάξει, μού αρέσουν αυτά τα παιχνίδια με τις λέξεις. Έχει πλάκα να κρύβεσαι πίσω από έννοιες και διατυπώσεις. Αλλά δεν θέλω να σταθώ εκεί.

.

.

Η Μάριον Τζόουνς, γνωστή σε όσους έχουν ακούσει έστω και κάτι λίγο από στίβο κλπ, παραδέχτηκε πρόσφατα ότι ήταν ντοπαρισμένη όταν πήρε κάτι χρυσά μετάλλια (δεν θυμάμαι πού και δεν έχει και σημασία). Ποια ήταν αυτή που ήρθε δεύτερη, άρα αδικήθηκε; Έεετσι μπράβο! Αρκετοί έιπαν ότι θα πρέπει να πάρει το χρυσό μετάλλιο μετά από 7 χρόνια, αναδρομικά. Για μένα, το θέμα είναι άλλο. Είτε τα αναβολικά τής μίας ήταν καλύτερα από αυτά που είχε πάρει η άλλη, είτε ήταν τα ίδια, οπότε αγωνίστηκαν στα ίσα. Το ενδεχόμενο να μην έχουν μπουκωθεί αμφότερες, καθώς και οι υπόλοιπες, με χάπια κι ενέσεις, δε μού φαίνεται και τόσο πιθανό. Αλλά, από την άλλη, ποιος είμαι εγώ; Ένας καχύποπτος, που ζηλεύει τις επιτυχίες των άλλων.

.

.

Σε λίγο, τα αναβολικά θα είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να ξεπερνιέται το εμπόδιο τής απαγόρευσης τού γάμου μεταξύ ανδρών. Την παντρεύεσαι όταν είναι ακόμα γυναίκα και μετά από δύο χρόνια, έχεις έτοιμο παίδαρο! Στ'αρχ***α σας όλα! Εντάξει, δεν υπάρχει λόγος να μετατρέψεις μία γυναίκα σε άνδρα για να παρακάμψεις την απαγόρευση, αλλά προφανώς ήθελα να δείξω κάτι άλλο...

Μια βραδιά στο Καταφύγιο

Ωραίο ήταν το χθεσινό βράδυ στην Ξάνθη. Παρά τούς πυκνούς καπνούς, είπαμε αρκετά τραγούδια από τις 23:00 μέχρι τις 2:15 περίπου και περάσαμε μια χαρά. Την άλλη Κυριακή, 11 Νοεμβρίου, θα είμαστε πάλι εκεί (εσύ Κώστα, θα είσαι φαντάρος, αλλά θα επιστρέψεις και θα είσαι κι εσύ μαζί μας).

Οι μαθητές και οι παρελάσεις

Το σκίτσο έρχεται από τη σελίδα που αναγράφεται εδώ πιο κάτω. Καλό θα είναι να ρίξετε και μία ματιά για να μάθετε περισσότερα.
.

www.theschooligans.gr/articlesnew.php?aid=91

.

Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, βλέπω ακριβώς απέναντι από το μαγαζί, στο κεντρικό πάρκο τής Χρυσούπολης, το συνεργείο τού δήμου που ετοιμάζει την εξέδρα όπου θα σταθούν οι επίσημοι για την παρέλαση, στις 28/10. Μία καθαρά μιλιταριστική εκδήλωση, στην οποία οι μαθητές δεν θα έπρεπε να υποχρεώνονται να συμμετάσχουν. Ούτε καν οι φαντάροι. Αν οι καθηγητές επιθυμούν, ας κάνουν εκείνοι παρέλαση, για να τιμήσουν αυτό που θέλουν να τιμήσουν. Αλλά, όπως είπε και ο συγκλονιστικός Λάκης Λαζόπουλος, ΔΕΝ μπορείς να υποχρεώσεις κάποιον να πιστέψει στα ιδανικά σου. Ειδικά τα παιδιά αυτής τής ηλικίας, όταν προσπαθείς να τα αναγκάσεις για κάτι, πετυχαίνεις το αντίθετο. Προσωπικά, όταν πλησίαζε η παρέλαση, αυτό που γούσταρα ήταν οι ώρες που χάναμε για να κάνουμε πρόβα παρέλασης. Και ο χαβαλές τη μέρα τής παρέλασης. Από ιδανικά όμως, τίποτα.

.

Επίσης, οι παρελάσεις και οι λοιπές στρατοειδείς αηδίες, προάγουν απροκάλυπτα τον κοινωνικό ρατσισμό. Εντελώς απλά, όταν τα κριτήρια αξιολόγησης έχουν να κάνουν με το ύψος και τις επιδόσεις στα μαθήματα, τί μπορούμε να σκεφτούμε; Ότι οι ψηλοί κι ωραίοι είναι πιο άξιοι να τιμήσουν τούς αγωνιστές τής ελευθερίας και οι κοντοί είναι καλοί μόνο για να συμπληρώνουν την ουρά, αναγκαζόμενοι να κάνουν και μεγαλύτερα βήματα για να προλαβαίνουν τούς μπροστινούς και να μη χαλάνε τον σχηματισμό τής μαθητικής φάλαγγας. Κάτι σαν τον στρατό, όπου ο λοχαγός με έκρυψε πίσω από κάποιον άλλον φαντάρο στην ορκομωσία, για να μη φαίνονται τα γυαλιά μου. Και τί θα σκεφτεί ο κόσμος αν δει κάποιον με γυαλιά. Θα νιώσει ανασφάλεια μάλλον. Πώς μπορεί να τον προστατεύσει κάποιος μύωπας από τούς εχθρούς τής πατρίδας; Άλλωστε, οι αγωνιστές τού έπους τού '40, είχαν όραση 20/20. Και δεν παρεκκλίνω από το θέμα. Αυτά συνδέονται άμεσα μεταξύ τους. Να καταργηθούν οι παρελάσεις. Έτσι, απλά. Ας βρουν άλλον τρόπο να τιμήσουν τις μνήμες κι ας μην αναγκάζουν όποιον δεν θέλει.

.

Υ.Γ.1: Αρκετά πληρώσαμε το σπίτι στο Μαϊάμι! Ο δικός μας άνθρωπος, αυτός που μάς θέλει στην εκκλησία με τα σκουλαρίκια μας, επιστρέφει την Παρασκευή! Μεγάλες στιγμές! Άντε, να πει κι αυτός τη γνώμη του για τον διάδοχο.

.

Υ.Γ.2: Κι όσο ασχολούμαστε με τα όνειρα τής Έφης Σαρρή για είσοδο στη βουλή, καλοφόρετα να είναι τα 33,7 εκατομμυριάκια για τις τηλεφωνικές ονειρώξεις των εκλεγμένων μας για να τακτοποιήσουν τα προβλήματά μας. Για περισσότερα, http://www.kavalanet.gr/enimerosi/news_static/EEAFEyZVZFmUkIBADD.php

Τούς φάγαμε μωρέ!

Και έγινε το θαύμα, η Πόλις (ξανα)έαλω, όλοι

είμαστε πλήρεις και χαρούμενοι, τα πουλάκια άρχισαν και πάλι να τιτιβίζουν, οι θάλασσες ξανάγιναν γαλάζιες, ο ήλιος βγήκε πάλι στον ουρανό και τα παιδάκια παίζουν χαρούμενα στις γειτονιές. Η εθνική ντροπή ξεπλύθηκε!

.

.

Εντάξει, δεν θέλω να σχολιάσω τις μετρημένες αντιδράσεις τού κόσμου που χάρηκε, γέλασε, πέρασε ωραία το βράδυ του και την άλλη μέρα συνέχισε να ασχολείται με τα σοβαρά και τα δίκα του πράγματα. Και δεν υπάρχει λόγος. Το θλιβερό είναι οι αναφορές σχετικά με υπερηφάνεια, εκδίκηση και άλλα τέτοια εντελώς άσχετα με το παρόν και το ποδόσφαιρο.

.

.

Ποια εκδίκηση; Γιατί δε ζήτησε κανείς εκδίκηση από την Φινλανδία; Την Αλβανία; Τις ομάδες που πέρασαν στο περσινό μουντιάλ; Πώς γίνεται να μπλέκονται κάποιοι ποδοσφαιριστές, που, όπως όλοι, χρησιμοποιούν την εθνική τους ομάδα για να ανεβάσουν την ποδοσφαιρική τους αξία και να πετύχουν κάποιο καλό συμβόλαιο -και αυτά τα διπλωματικά περί εθνικής εκπροσώπησης που λέγονται για να ευχαριστηθούν οι οπαδοί/πελάτες, βαριέμαι ακόμα και να τα χλευάσω- με την γειτονική αντιπαλότητα και την ιστορία, όπως την μάθαμε από το σχολείο; Μέχρι και παίκτης από την Βραζιλία υπήρχε στο γήπεδο! Μάλλον πήρατε εκδίκηση και από τούς μοχθηρούς βραζιλιάνους, που γλυκοκοίταζαν τα άγια χώματά μας για αιώνες. Και γιατί να πρέπει να εκδικηθείς μία ήττα για λόγους πέρα από τον ποδοσφαιρικό εγωισμό και τούς βαθμούς; Θα αισθανθείς ότι παίρνεις πίσω την φυλετική σου ανωτερότητα; Δηλαδή, την είχες...; Και θα την ανακτήσεις με το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και δεν έχεις τίποτα κοινό μαζί τους;;

.

.

Ποια υπερηφάνεια; Γιατί να περιμένεις ένα παιχνίδι για να νιώσεις υπερήφανος; Δεν έχεις πετύχει τίποτα εσύ ο ίδιος, για να το καμαρώσεις; Πρέπει να το φτάσεις σε εθνικό επίπεδο; Μήπως η εθνική υπερηφάνεια είναι μία καλή δικαιολογία για να μην ασχοληθείς ιδιαίτερα να πετύχεις μόνος/μόνη σου (ή σε μορφή ομάδας, με άλλους ανθρώπους) κάτι χειροπιαστό και καταφεύγεις στην εύκολη λύση τού εθνικού κατορθώματος; Νικήσαμε στο ποδόσφαιρο, άρα είμαστε όλοι μάγκες; Και γιατί μετά το 1-4, αισθανόσουν εθνική ντροπή, ενώ θα έπρεπε να αισθάνεσαι προσωπική ντροπή για τον χρόνο, την φαιά ουσία και την δημιουργικότητα που σπαταλάς έτσι, άδικα; Τόσο μεγάλη ανάγκη είχες να ξεπλύνεις τα 400 χρόνια σκλαβιάς (που δεν έζησες ποτέ, παρά μόνο διάβασες και άκουσες γι'αυτά), που γαντζώθηκες από μερικούς ποδοσφαιριστές; Και άντε και "νικήσαμε" και "προκριθήκαμε" (τα οποία έγιναν "ταπεινώθηκαν" και "διασύρθηκαν" στις 24 Μαρτίου, τόσο έυκολα... Ο πλούτος τής γλώσσας μάς επιτρέπει να χρησιμοποιούμε το πρώτο πληθυντικό συμμετοχής και να το εναλλάσσουμε άνετα με το τρίτο πληθυντικό αποστασιοποίησης, όπου εμείς κρίνουμε ότι χρειάζεται). Τί έγινε; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για το οποίο αισθάνθηκες προσωπικά υπερήφανος; Να είναι κάτι το οποίο να μπορείς να σκέφτεσαι τώρα και μετά από καιρό και να σού έρχεται ένα αυθόρμητο χαμόγελο ικανοποίησης. Μήπως είναι καιρός να ξαναπροσπαθήσεις και να μην περιμένεις από άσχετους ανθρώπους να σε κάνουν υπερήφανο;

.

.

Για κάτσε να δω λίγο καλύτερα... Τελικά, την επόμενη μέρα, όλοι ξυπνήσαμε με το ξυπνητήρι και όχι την ώρα που θα θέλαμε. Όλοι πήγαμε στις δουλειές μας ή ψάξαμε για δουλειά. Όλοι κοιτούσαμε τούς λογαριασμούς και σκεφτόμασταν πότε κάναμε τόσα τηλέφωνα και πότε ξοδέψαμε τόσο ρεύμα. Όλοι κάναμε αυτά που κάναμε και τις προηγούμενες μέρες και, πιθανότατα, αυτά που θα κάνουμε και τις επόμενες. Ναι, ακόμα κι αν ήρθε το ιστορικό διπλό με την διαστημική εμφάνιση. Τελικά, μάλλον πρέπει να βάλουμε μπρος την δημιουργικότητά μας.

Ο θεός, τί λέει για όλα αυτά;;

Όλοι έχουμε ενημερωθεί πρόσφατα για την περίπτωση τού παπά που έχει προβλήματα με την υγεία του και μεταφέρθηκε στο Μαϊάμι για μεταμόσχευση ήπατος και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Το παρόν άρθρο, δεν θα ασχοληθεί με το κατά πόσο εκείνος και οι παρατρεχάμενοί του θα έπρεπε να καταφύγουν στην επιστήμη αντί να εμπιστευτούν τα σίγουρα χέρια τού θεού, τον οποίο με τόσο σθένος και πάθος υπηρετούν και κηρύσσουν-επιβάλλουν τον λόγο του (αν και νομίζω ότι μόλις ασχολήθηκε), αλλά με μία άλλη διάσταση τού θέματος, πιο πεζή, ρηχή και ασήμαντη, μπροστά στο μέγεθος τής μεγαλοσύνης κλπ κλπ.

Ο παπάς, σού λέει, πρώτος μεταξύ των παπάδων, έχει τέτοιο πρόβλημα, που χρειάζεται η άμεση μετάβασή του σε νοσοκομείο τής Αμερικής. Εντάξει. Συμβαίνουν αυτά. Το κράτος, τί ζόρι τραβούσε για να χρηματοδοτήσει το ταξίδι; Γιατί να πάρει από τα λεφτά που αφήνουν οι κακομοίρηδες ψηφοφόροι από τούς φόρους τους, τις κρατήσεις τους, τα πρόστιμά τους; Κι ας δεχτούμε ότι καλώς έπραξε το κράτος. Γιατί να μην πράξει ανάλογα και για όλους αυτούς που συνωστίζονται στα νοσοκομεία και αντιμετωπίζονται σαν άχρηστα ζώα; Τί είναι αυτό που κάνει τον παπά σημαντικότερο από εσένα κι εμένα και μάς κάνει να αξίζουμε λιγότερη προσοχή; Και γιατί δεν πήρανε τα λεφτά από την εκκλησία, που είναι κοινό μυστικό ότι έχει στην κατοχή της μία τεράστια περιουσία (αν και η λέξη "περιουσία" είναι κάπως λίγη για να περιγράψει το μέγεθος των υλικών αγαθών τής εκκλησίας και όλων των εκκλησιών); Κι ας υποθέσουμε ότι δεν ήθελαν να βάλουν χέρι στο θησαυροφυλάκιο. Γιατί να μην κάνουν έναν έρανο, έτσι ώστε να χρηματοδοτήσουν την επιχείρηση μόνο αυτοί που θέλουν; Αν και, εφόσον έχουμε καταχρηστική δημοκρατορία, είμαστε όλοι αναγκασμένοι να ακολουθούμε τις αποφάσεις αυτών που εξέλεξαν οι περισσότεροι και δε μάς πέφτει λόγος παρά μόνο στις επόμενες εκλογές. Όπου θα γίνουν τα ίδια.

Ένα -μάλλον επικίνδυνο και ρητορικό- ερώτημα. Δεν θα ήταν ωραία αν μία κυβέρνηση αποφάσιζε την καταμέτρηση τής περιουσίας τής εκκλησίας, την ρευστοποίησή της και τον καταμερισμό της σε όλους τούς ανθρώπους που αγωνίζονται να τα κουτσοκαταφέρουν με 600 ευρώ ή και πολύ λιγότερα; Δεν είναι τουλάχιστον προκλητικό να κυκλοφορούν οι ρασοφόροι, οι εκπρόσωποι κάποιου υποτιθέμενου θεού, με υπερπολυτελή αυτοκίνητα και τα υπόλοιπα παιδιά τού θεού να ταλαιπωρούνται βάναυσα από περιπτώσεις υγείας πολύ λιγότερο σοβαρές από αυτήν για την οποία μαθαίνουμε (και καλοπληρώνουμε) καθημερινά; Βέβαια, μία τέτοια πρόταση θα έβρισκε ανυπέρβλητα εμπόδια, όχι μόνο από τούς ανθρώπους που είναι μέσα στην εκκλησία και έχουν συμφέροντα, αλλά και από τούς ίδιους που θα μπορούσαν να ευνοηθούν και να πάρουν μία σημαντική ανάσα, κάτι που είναι τραγικό και αδικαιολόγητο. Αλλά, για σκεφτείτε το. Πιθανότατα είναι τρομερά αφελής η σκέψη μου, αλλά θα με ενδιέφερε να διαβάσω και άλλες απόψεις πάνω στο θέμα. Αυτά.