Τούς φάγαμε μωρέ!

Και έγινε το θαύμα, η Πόλις (ξανα)έαλω, όλοι

είμαστε πλήρεις και χαρούμενοι, τα πουλάκια άρχισαν και πάλι να τιτιβίζουν, οι θάλασσες ξανάγιναν γαλάζιες, ο ήλιος βγήκε πάλι στον ουρανό και τα παιδάκια παίζουν χαρούμενα στις γειτονιές. Η εθνική ντροπή ξεπλύθηκε!

.

.

Εντάξει, δεν θέλω να σχολιάσω τις μετρημένες αντιδράσεις τού κόσμου που χάρηκε, γέλασε, πέρασε ωραία το βράδυ του και την άλλη μέρα συνέχισε να ασχολείται με τα σοβαρά και τα δίκα του πράγματα. Και δεν υπάρχει λόγος. Το θλιβερό είναι οι αναφορές σχετικά με υπερηφάνεια, εκδίκηση και άλλα τέτοια εντελώς άσχετα με το παρόν και το ποδόσφαιρο.

.

.

Ποια εκδίκηση; Γιατί δε ζήτησε κανείς εκδίκηση από την Φινλανδία; Την Αλβανία; Τις ομάδες που πέρασαν στο περσινό μουντιάλ; Πώς γίνεται να μπλέκονται κάποιοι ποδοσφαιριστές, που, όπως όλοι, χρησιμοποιούν την εθνική τους ομάδα για να ανεβάσουν την ποδοσφαιρική τους αξία και να πετύχουν κάποιο καλό συμβόλαιο -και αυτά τα διπλωματικά περί εθνικής εκπροσώπησης που λέγονται για να ευχαριστηθούν οι οπαδοί/πελάτες, βαριέμαι ακόμα και να τα χλευάσω- με την γειτονική αντιπαλότητα και την ιστορία, όπως την μάθαμε από το σχολείο; Μέχρι και παίκτης από την Βραζιλία υπήρχε στο γήπεδο! Μάλλον πήρατε εκδίκηση και από τούς μοχθηρούς βραζιλιάνους, που γλυκοκοίταζαν τα άγια χώματά μας για αιώνες. Και γιατί να πρέπει να εκδικηθείς μία ήττα για λόγους πέρα από τον ποδοσφαιρικό εγωισμό και τούς βαθμούς; Θα αισθανθείς ότι παίρνεις πίσω την φυλετική σου ανωτερότητα; Δηλαδή, την είχες...; Και θα την ανακτήσεις με το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και δεν έχεις τίποτα κοινό μαζί τους;;

.

.

Ποια υπερηφάνεια; Γιατί να περιμένεις ένα παιχνίδι για να νιώσεις υπερήφανος; Δεν έχεις πετύχει τίποτα εσύ ο ίδιος, για να το καμαρώσεις; Πρέπει να το φτάσεις σε εθνικό επίπεδο; Μήπως η εθνική υπερηφάνεια είναι μία καλή δικαιολογία για να μην ασχοληθείς ιδιαίτερα να πετύχεις μόνος/μόνη σου (ή σε μορφή ομάδας, με άλλους ανθρώπους) κάτι χειροπιαστό και καταφεύγεις στην εύκολη λύση τού εθνικού κατορθώματος; Νικήσαμε στο ποδόσφαιρο, άρα είμαστε όλοι μάγκες; Και γιατί μετά το 1-4, αισθανόσουν εθνική ντροπή, ενώ θα έπρεπε να αισθάνεσαι προσωπική ντροπή για τον χρόνο, την φαιά ουσία και την δημιουργικότητα που σπαταλάς έτσι, άδικα; Τόσο μεγάλη ανάγκη είχες να ξεπλύνεις τα 400 χρόνια σκλαβιάς (που δεν έζησες ποτέ, παρά μόνο διάβασες και άκουσες γι'αυτά), που γαντζώθηκες από μερικούς ποδοσφαιριστές; Και άντε και "νικήσαμε" και "προκριθήκαμε" (τα οποία έγιναν "ταπεινώθηκαν" και "διασύρθηκαν" στις 24 Μαρτίου, τόσο έυκολα... Ο πλούτος τής γλώσσας μάς επιτρέπει να χρησιμοποιούμε το πρώτο πληθυντικό συμμετοχής και να το εναλλάσσουμε άνετα με το τρίτο πληθυντικό αποστασιοποίησης, όπου εμείς κρίνουμε ότι χρειάζεται). Τί έγινε; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για το οποίο αισθάνθηκες προσωπικά υπερήφανος; Να είναι κάτι το οποίο να μπορείς να σκέφτεσαι τώρα και μετά από καιρό και να σού έρχεται ένα αυθόρμητο χαμόγελο ικανοποίησης. Μήπως είναι καιρός να ξαναπροσπαθήσεις και να μην περιμένεις από άσχετους ανθρώπους να σε κάνουν υπερήφανο;

.

.

Για κάτσε να δω λίγο καλύτερα... Τελικά, την επόμενη μέρα, όλοι ξυπνήσαμε με το ξυπνητήρι και όχι την ώρα που θα θέλαμε. Όλοι πήγαμε στις δουλειές μας ή ψάξαμε για δουλειά. Όλοι κοιτούσαμε τούς λογαριασμούς και σκεφτόμασταν πότε κάναμε τόσα τηλέφωνα και πότε ξοδέψαμε τόσο ρεύμα. Όλοι κάναμε αυτά που κάναμε και τις προηγούμενες μέρες και, πιθανότατα, αυτά που θα κάνουμε και τις επόμενες. Ναι, ακόμα κι αν ήρθε το ιστορικό διπλό με την διαστημική εμφάνιση. Τελικά, μάλλον πρέπει να βάλουμε μπρος την δημιουργικότητά μας.