Μήπως να τελείωνε το παραμύθι...;

Εντάξει. Ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρος. Τόσο για τα αποτελέσματα και τον ρόλο των bookmakers στη διαμόρφωσή τους (ακόμα κι αν πολλοί δημοσιογράφοι -και όχι άδικα- θέλουν να μάς πείσουν για το αντίθετο), όσο και για τον εκφυλισμό και την ασημαντότητα τού θεσμού των εθνικών ομάδων.
.
.
Παράλληλα με τον αγώνα που έδειχνε το ιδιωτικό κανάλι, βλέπαμε και τα ζωντανά σκορ στο teletext. Μάς έκανε αρκετά μεγάλη εντύπωση το 0-2 που έκανε νωρίς η εθνική ομάδα τής Κροατίας μέσα στο Γουέμπλεϊ. Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες. Εκατομμύρια ευρώ πρέπει να έπεφταν στο live betting τής Betfair για ανατροπή τής κατάστασης. Η εθνική ομάδα τής Αγγλίας ήθελε έστω και ισοπαλία και σιγά μην καθόταν να χάσει. Το 0-2 είχε γίνει πολύ νωρίς και υπήρχε πάρα πολύς χρόνος για να το καταφέρουν. Και η απόδοση θα είχε εκτιναχτεί αρκετά ψηλά. Η πρόβλεψή μου σε εκείνο το σημείο ήταν ότι αποκλείεται να έχανε η εθνική ομάδα τής Αγγλίας. Και πράγματι, σιγά-σιγά, άρχισα να επιβεβαιώνομαι. 2-2 στο δεύτερο ημίχρονο και είχα πει ότι αυτό θα είναι το τελικό σκορ όταν είχε γίνει το 1-2. Το τελικό 2-3, που άφησε την εθνική ομάδα τής Αγγλίας έξω από το Euro 2008, ούτε που μού πέρασε από το μυαλό. Φαντάζομαι και σε αρκετό κόσμο που έκανε τούς bookmakers ακόμα πιο πλούσιους. Πολύ ωραίο σενάριο πάντως. Όσοι δεν έπαιξαν τον άσο στην αρχή, θα τον έπαιξαν κατα τη διάρκεια τού αγώνα. Κανείς δεν γλύτωσε! Εκεί που όλοι μυρίζονταν ολική ανατροπή, έγινε το αναπάντεχο και καληνύχτα. Και οι παίκτες τής εθνικής ομάδας τής Αγγλίας πέτυχαν δύο τρυγόνια και όλοι είναι χαρούμενοι στο νησί, εκτός από τούς φιλάθλους. Αλλά η γνώμη τους δεν έχει καμμία σημασία. Άλλοι είναι που πληρώνουν τα εκατομμύριά τους και δεν έχουν λόγο να ασχολούνται με την γνώμη των πελατών.
.
.
Ναι, αλλά οι παίκτες, για ποιο λόγο να είναι χαρούμενοι; Καλά, δεν είπαμε ότι είναι και σίγουρο. Απλές εικασίες κάνουμε εδώ πέρα. Αρχικά, από όλα αυτά τα λεφτά που έχουν παιχτεί, δεν θα έχουν μερίδιο και οι ποδοσφαιριστές; Είτε σαν παίκτες τού στοιχήματος, είτε από καταρχήν συμφωνία. Αρκετό χρήμα. Δεν το περιφρονείς εύκολα. Όμως, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί οι παίκτες είναι τρομερά καλοπληρωμένοι για να έχουν ιδιαίτερη ανάγκη τα λεφτά τού στοιχήματος. Μόνο που, αυτό το καλοκαίρι, οι παίκτες τής εθνικής ομάδας τής Αγγλίας, θα αξιωθούν να κάνουν διακοπές και να ξεκουραστούν. Μετά από μία γεμάτη διοργανώσεις και αγώνες χρονιά, στο νησί και στην Ευρώπη, το μόνο που έλειπε από τούς παίκτες είναι μία ασήμαντη διοργάνωση, στην οποία το πιθανότερο είναι ότι δεν θα κατάφερναν και πολλά πράγματα. Για ποιο λόγο να αγωνιστούν να τα χωρέσουν όλα; Είναι και τα κρούσματα θανάτων τα τελευταία χρόνια και δεν τούς παίρνει πλέον για υπερπροσπάθειες. Οι παίκτες τής εθνικής ομάδας τής Αγγλίας έπραξαν σωστά. Όσο για το Euro, έχω την εντύπωση ότι κάποιο αουτσάιντερ θα πρωταγωνιστήσει και φέτος, γιατί και οι παίκτες των υπόλοιπων φαβορί θα είναι ελαφρώς σκασμένοι.
.
.
Ένα άλλο ερώτημα, είναι το εξής: Τί ακριβώς εξυπηρετούν οι εθνικές ομάδες; Γιατί υπάρχουν; Για να βλέπει ο κόσμος και να λέει ότι η Πορτογαλία νίκησε την Μογγολία, η Σομαλία νίκησε το Ελ Σαλβαδόρ και η Αυστροουγγαρία νίκησε την Πρωσία; Για να έχει ο κόσμος κάτι να τούς αντιπροσωπεύει και να χαίρονται για τις επιτυχίες του; Η πρώτη παρεξήγηση ξεκινάει στον τρόπο διατύπωσης. Χθες έπαιξαν η εθνική ομάδα τής Ουγγαρίας με την εθνική ομάδα τής Ελλάδας. Στην τηλεόραση ακούσαμε ότι έπαιζαν η Ουγγαρία με την Ελλάδα. Δηλαδή, μετακινήθηκαν τα χώματα, τα βουνά και τα νερά και έπαιξαν με κάτι άλλα χώματα, βουνά και νερά. Μάλλον μάθαμε να τα λέμε έτσι χάριν συντομίας. Βέβαια, οι δημοσιογράφοι τα τελευταία χρόνια την έχουν δει "οπαδοί τής εθνικής ομάδας" και χρησιμοποιούν το απαράδεκτο "εμείς" όταν αναφέρονται στην ποδοσφαιρική ομάδα. "Πρέπει να προσέξουμε το παιχνίδι μας" και άλλα τέτοια χαριτωμένα, που μπαίνουν στις καρδιές τού κόσμου και αναπαράγονται. Και ο κόσμος νομίζει ότι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είναι μάχη και αντιπροσωπεύεται από τούς παίκτες, που απλά πηγαίνουν να παίξουν μπάλα. Αυτή η παρεξήγηση διογκώνεται σε περιπτώσεις μεγάλης ιστορικής αντιπαλότητας και η πίεση οδηγεί σε πανωλεθρίες τύπου 1-4 και σε εθνικές ντροπές ή σε εθνικούς θριάμβους τύπου 0-1 όταν οι "εχθροί" αντιμετωπίζουν αντίστοιχη πίεση από τον κόσμο τους. Ο κόσμος απαιτεί νίκες. Δεν ξέρουν ότι δεν γίνεται να κερδίζεις πάντα; Δεν ξέρουν ότι ΜΟΝΟ οι παίκτες κερδίζουν και χάνουν και αυτοί είναι απλοί πελάτες και παρατηρητές, των οποίων η γνώμη δεν έχει σημασία. Καθόλου.
.
.
Μία άλλη παρεξήγηση έχει να κάνει σχετικά με το κατά πόσο υποχρεωμένοι είναι οι παίκτες να παίζουν στις εθνικές ομάδες. Η G14, η οργάνωση που δημιουργήθηκε από κάποιους μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους για να διαφυλαχτούν τα συμφέροντα των ομάδων από τις εθνικές ομάδες που παίρνουν παίκτες και πολλές φορές τούς επιστρέφουν τραυματίες, έχει καταφέρει να κερδίσει 2 αποζημιώσεις από ομοσπονδία, αμφότερες για τον Μάικλ Όουεν, ο οποίος είναι πολύ άτυχος παίκτης (πρόσφατα χτύπησε πάλι και θα λείψει άλλους τρεις μήνες). Αν δεν παίζονταν τόσο μεγάλα πακέτα με τούς χορηγούς (και με τους bookmakers, αλλά αυτό είναι μυστικό και δεν το λέμε), οι εθνικές ομάδες θα ακολουθούσαν σταθερά φθίνουσα πορεία. Οι σύλλογοι θα απαιτούσαν από τούς παίκτες να κόψουν την εθνική ομάδα και με το δίκιο τους. Όπως είπε ο Αρσέν Βενγκέρ, "είναι σαν να έχεις ένα καλογυαλισμένο αυτοκίνητο, σε άριστη κατάσταση και να στο παίρνουν επειδή έτσι γουστάρουν, να το περνάνε από χίλιες ταλαιπωρίες και να στο πετάνε στο γκαράζ και να φεύγουν" (κάπως έτσι το είπε δηλαδή). Οι παίκτες δεν είναι στρατιώτες για να είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν όταν υπάρχει επιστράτευση (ούτε οι στρατιώτες είναι υποχρεωμένοι, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Είναι επαγγελματίες και τον πρώτο λόγο τον έχει ο εργοδότης. Ούτε ο παίκτης, ούτε η εθνική ομάδα και, πολύ περισσότερο, ούτε οι οπαδοί/φίλαθλοι/παρατηρητές/πελάτες. Το πρώτο βήμα έγινε το καλοκαίρι με την Μπάγερν Μονάχου να θέτει σαν όρο στο συμβόλαιο τού Ζε Ρομπέρτο την αποχώρηση από την εθνική ομάδα. Το απαράδεκτο, αν ισχύει, είναι αυτό που άκουσα στο χθεσινό ρεπορτάζ τής εθνικής σας ομάδας, στην ΕΡΑ Σπορ, ότι οι παίκτες προτιμούν να είναι εκεί παρά στους συλλόγους τους. Τότε, ας πάρουν μεταγραφή στην εθνική τους ομάδα, για να χαίρονται συνέχεια και να μην προσβάλλουν τις ομάδες που τούς καλοπληρώνουν και τούς ασφαλίζουν και τούς πηγαίνουν στους καλύτερους γιατρούς αν τύχει να τραυματιστούν. Δεν είναι και πολύ επαγγελματική συμπεριφορά αυτή. Και όταν είσαι επαγγελματίας, είσαι υποχρεωμένος πρώτα απέναντι στη δουλειά σου.
.
.
Οι φτασμένοι παίκτες δεν έχουν λόγο να παίζουν στις εθνικές ομάδες. Είναι καλύτερα, τόσο για αυτούς όσο και για τις ομάδες τους, να κάνουν διακοπές όταν τελειώνει το πρωτάθλημα, διότι είναι άνθρωποι και όχι μηχανές. Οι εθνικές ομάδες είναι καλές για άγνωστους παίκτες, που οι ομάδες τους ευχαρίστως θα έστελναν εκεί για να ανεβάσουν την τιμή τους και να τούς καλοπουλήσουν. Κι αν ακούγονται ξένα ή κυνικά όλα αυτά, δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς, ούτε εγώ πληρώνω, ούτε εσύ που διαβάζεις, άρα οι κουβέντες μας είναι σαν να μην έγιναν ποτέ. Και αυτό είναι το δίκαιο.

Μία φανταστική ιστορία εμπάθειας και εκδίκησης (μέρος α')

Ο Παύλος κόντευε τα 29 και είχε δύο χρόνια που είχε ανοίξει ένα μαγαζί με είδη δώρων και η καθημερινότητά του επηρεαζόταν δραματικά από αυτό. Δεν μπορούσε πλέον να λείπει από το σπίτι (όπου έμενε με τούς γονείς και τα αδέρφια του. Ακόμα.) για μέρες και είχε μάθει το άγχος των λογαριασμών και των προθεσμιών πληρωμής. Η μέρα του κυλούσε πιο ομαλά χάρη στο PC που είχε στο μαγαζί. Μέσω τού internet και τής πανίσχυρης γραμμής των 1024 Kbps (προτιμούσε να το λέει έτσι αντί για 1 Mbps, για να ακούγεται μεγαλύτερος αριθμός), έψαχνε διάφορα ανορθόδοξα για να βελτιώσει τη ζωή του. Ο Παύλος δεν ήταν κανένας ξεχωριστός άνθρωπος, αν και, από τότε που άρχισε να ψυλλιάζεται τί συμβαίνει γύρω του, προσπαθούσε να γίνει. Όταν δεν ξεχνιόταν με τις ώρες παίζοντας Football Manager έχοντας βαρεθεί τα πάντα, σκεφτόταν και έψαχνε ασταμάτητα και, φυσικά, απογοητευόταν κατα συρροή. Ξενέρωνε και ξανάρχιζε. Πρόσφατα, είχε βρει διάφορα έγγραφα που μιλούσαν για την αυτοΰπνωση και για τα θετικά αποτελέσματα που μπορεί να είχε σε όποιον χρησιμοποιούσε τέτοιες μεθόδους τακτικά. Μπορεί να σκέφτηκε "τί μαλακίες" όταν τα πρωτοδιάβασε, αλλά δεν παρέλειψε να δοκιμάσει. Άλλωστε, η προοπτική των αποδοχών που είναι αντιστρόφως ανάλογες με τη δουλειά, ήταν κάτι που πάντα τον συνάρπαζε κι αυτό από μόνο του τον έκανε έναν καθ'όλα μη ξεχωριστό άνθρωπο. Πάντως, ούτε η αυτοΰπνωση είχε ιδιαίτερα αποτελέσματα. Τα κλασικά δηλαδή.

.

.

Μία μέρα, κατέβασε ένα αρχείο που, με λίγα λόγια, έλεγε ότι με κάποιον συνδυασμό αυτοσυγκέντρωσης, ύπνωσης, μεγάλης επιθυμίας και με $49.95, θα μπορούσε να προκαλέσει ό,τι θέλει σε όποιον θέλει. Κάτι σαν βουντού, χωρίς κούκλες και εργαλεία κοπτοραπτικής. Ο Παύλος, που γούσταρε πολύ να χρησιμοποιεί την πιστωτική του κάρτα σε διαδικτυακές συναλλαγές, έδωσε τα €34.12 (νά'ναι καλά η διαρκής πτώση τού δολαρίου) και κατέβασε το έγγραφο. Έτσι κι αλλιώς, η ομάδα του στο FM, είχε ανεβεί κατηγορία και δεν βιαζόταν να ξεκινήσει την επόμενη χρονιά και να μαζέψει ντουζίνες γκολάκια από τις ανώτερες ομάδες. Άλλο ένα χαρακτηριστικό τού Παύλου, ήταν ότι δεν δεχόταν να χάνει, κάτι αρκετά οξύμωρο για κάποιον που θέλει να ξεχωρίζει. Η έλλειψη αυτοκριτικής είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο. Τέλος πάντων, το κατέβασε και άρχισε να το μελετάει με μανία. Τού φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και, άλλωστε, αυτά τα ενδιαφέροντα τού είχαν εκτοξεύσει τη μυωπία και τον αστιγματισμό και ποιος ξέρει τί αλλο. Το πρωί πέρασε χωρίς να το καταλάβει, με όλη τη μελέτη. Δεν τον ενόχλησε κανείς, εκτός από κάποιον με μία περίεργη γκριμάτσα και το χέρι απλωμένο, που σοβαρεύτηκε ξαφνικά κι έφυγε όταν διαπίστωσε ότι δεν είχε χαρτζιλίκι στο ρημαδομάγαζο που μπήκε. Πάλι καλά. Μερικές περίεργες έριχναν και κατάρες.

.

.

Το μεσημέρι γύρισε στο σπίτι. Η αδερφή του έβλεπε μία από εκείνες τις ελεεινές μεσημεριανές εκπομπές, που ο Παύλος απεχθανόταν. Κάθησε στο τραπέζι και, ασυναίσθητα, εστίασε στην αντιπαθέστατη αρχιπαρουσιάστρια. Σε πολύ λίγο, εκείνη άρχισε να βήχει δυνατά και τσιριχτά, γεμίζοντας σάλια και κάτι περίεργες βλέννες ό,τι υπήρχε σε σεβαστή απόσταση γύρω της. Αμέσως, έπεσαν διαφημίσεις και ο Παύλος, παρά την φανερή ικανοποίησή του, είχε έναν έντονο προβληματισμό. "Μπα, πολύ καλό για να το έκανα εγώ. Σύμπτωση ήταν." Η αδερφή του, αφού γέλασε, άλλαξε κανάλι. Σε μία άλλη παρόμοια εκπομπή. Ευκαιρία για επιβεβαίωση. Κοίταξε με τον ίδιο τρόπο ένα από τα σούργελα που πουλούσαν ηθικοπλαστικά διδάγματα στους βλαμμένους που τηλεφωνούσαν για να πουν την ιστορία τους. Αυτή τη φορά, πολύ πιο γρήγορα, το σούργελο άρχισε να βήχει δυνατά, με τον ίδιο τρόπο. Ο Παύλος χαμογέλασε αυτάρεσκα (πού βρήκε την αυταρέσκεια μέσα στην όλη αηδία που δημιούργησε, μόνο αυτός το ήξερε). Η μητέρα του τού έκανε πλάκα: "Καλά, τί τούς έκανες;" Πού να ήξερε... Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Και ο Παύλος ετοιμαζόταν να εκδικηθεί, με μεγάλη εμπάθεια (για να δικαιολογήσουμε και τον τίτλο).

.

.

Εκείνο το μεσημέρι, ξέχασε να φάει. Αδιάκριτα, προκάλεσε με τη μέθοδο που τελικά είχε αγοράσει πάμφθηνα για την αποτελεσματικότητά της (και το έγραφε στην πρώτη σελίδα, να χρησιμοποιείται με προσοχή), πράγματα που ταρακούνησαν την κοινή γνώμη. Επέλεξε τρεις παρουσιάστριες τής μεσημεριανής ζώνης (τις δύο που είχε βασανίσει προηγουμένως και είχαν συνέρθει συν άλλη μία φρικτή παρασιτοεκπομπάρχισσα, από αυτές που δίνουν εντολές στους "ρεπόρτερ" να ψάξουν τον αρχιπυροσβέστη που τρέχει ασταμάτητα τις τελευταίες 48 ώρες για να τού κάνουν ηλίθιες ερωτήσεις στη μέση μιας πυρκαγιάς) και τις εκτέλεσε (χωρίς εισαγωγικά) με τον ίδιο τρόπο. Άλλαξε θέσεις στην άκρη τού οισοφάγου και την άκρη τού παχέος εντέρου και προκάλεσε ένα βίαιο χέσιμο από το στόμα τους (συμβολική κίνηση), το οποίο κατέληξε σε εσωτερική αιμορραγία όλων των οργάνων, με τελικό αποτέλεσμα τον επώδυνο θάνατο των εν λόγω παρουσιαστριών, στον αέρα, κατά τη διάρκεια των εκομπών τους. Ο Παύλος δεν είχε ποτέ αρκετή φαντασία, αλλά τώρα επέλεξε να μην πρωτοτυπήσει, για να δώσει μία παραδειγματική, για τούς υπόλοιπους προφανώς, τιμωρία και να ξέρει ο κόσμος ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση. Εννοείται ότι αρκετός κόσμος στα κανάλια χέστηκε από τον φόβο του. Τα σκατά είχαν την τιμητική τους στην ιδιωτική τηλεόραση. Όχι ότι ήταν η πρώτη φορά, αλλά υπήρχαν βάσιμες ελπίδες ότι θα ήταν μία από τις τελευταίες. Η μητέρα και η αδερφή τού Παύλου, σκέφτηκαν διάφορα. Μέχρι που υποψιάστηκαν ακόμη και τον Παύλο, αλλά πώς θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοιο κακό; Τον έβλεπαν, ήταν εκεί, μαζί τους. Γνώριζαν το μίσος του, δεν τούς έβγαζες από το μυαλό ότι κάτι είχε να κάνει με τα πανομοιότυπα περιστατικά, αλλά δεν μπορούσαν να συνδέσουν τα γεγονότα. Στο εξής, θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός, για να μην κινεί υποψίες.

.

(συνεχίζεται προσεχώς)

Χυδαιότητα

Εντάξει, θα μάς τρελάνουν. Κανονικά. Η τελευταία αισχρή ραδιοφωνική διαφήμιση, μάς προτείνει να πάμε το όχημά μας στο ενεχυροδανειστήριο και να πάρουμε τη μισή του αξία σε μετρητά. Με το νόμιμο επιτόκιο. Και αυτός στον οποίο υποτίθεται ότι αναφέρεται η ιδέα, αναφωνεί "ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΤΩΡΑ ΡΕ ΦΙΛΕ! ΦΥΓΑΜΕ!"

.
.

Για να μην αναφέρουμε τις τράπεζες, με τις χιουμοριστικές και ενίοτε ζεστές κι ανθρώπινες διαφημίσεις με την απαλή μουσική για να μάς κάνουν να νιώσουμε την οικειότητα τού καταναλωτικού δανείου που μάς "προσφέρουν". Δηλαδή, μίας εφεύρεσης που σκοπός της είναι η ικανοποίηση τής ακατάσχετης ανάγκης ορισμένων ανθρώπινων όντων για ξόδεμα χρημάτων, είτε αυτά είναι διαθέσιμα, είτε όχι. Αυτό το "είτε όχι", έρχονται να καλύψουν οι γλυκύτατοι άνθρωποι τής τράπεζας γιατί "κι εμείς, άνθρωποι είμαστε και καταλαβαίνουμε τις ανάγκες σας". Και πάει ο χαζός, με το πενιχρό εισόδημα. Και φορτώνεται το δάνειο με το εξωφρενικό επιτόκιο. Κι αγοράζει ένα χομ σίνεμα κι ένα ακριβό αμάξι. Και προσκαλεί την παρέα του για να το γιορτάσουν. Και μετά από κάποιο διάστημα, η τράπεζα τού τα παίρνει επειδή δεν πλήρωσε τις δόσεις τού δανείου. Μέχρι εκεί κρατάει η φιλία και η ζεστή ατμόσφαιρα με την απαλή μουσική και τούς καθημερινούς ανθρώπους που εξιστορούν τις εμπειρίες τους. Μετά αγριεύει η κατάσταση και ανακαλύπτεις ότι το αμαξάκι σου το είχες νοικιάσει τελικά. Περαστικά.