Μήπως να τελείωνε το παραμύθι...;

Εντάξει. Ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρος. Τόσο για τα αποτελέσματα και τον ρόλο των bookmakers στη διαμόρφωσή τους (ακόμα κι αν πολλοί δημοσιογράφοι -και όχι άδικα- θέλουν να μάς πείσουν για το αντίθετο), όσο και για τον εκφυλισμό και την ασημαντότητα τού θεσμού των εθνικών ομάδων.
.
.
Παράλληλα με τον αγώνα που έδειχνε το ιδιωτικό κανάλι, βλέπαμε και τα ζωντανά σκορ στο teletext. Μάς έκανε αρκετά μεγάλη εντύπωση το 0-2 που έκανε νωρίς η εθνική ομάδα τής Κροατίας μέσα στο Γουέμπλεϊ. Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες. Εκατομμύρια ευρώ πρέπει να έπεφταν στο live betting τής Betfair για ανατροπή τής κατάστασης. Η εθνική ομάδα τής Αγγλίας ήθελε έστω και ισοπαλία και σιγά μην καθόταν να χάσει. Το 0-2 είχε γίνει πολύ νωρίς και υπήρχε πάρα πολύς χρόνος για να το καταφέρουν. Και η απόδοση θα είχε εκτιναχτεί αρκετά ψηλά. Η πρόβλεψή μου σε εκείνο το σημείο ήταν ότι αποκλείεται να έχανε η εθνική ομάδα τής Αγγλίας. Και πράγματι, σιγά-σιγά, άρχισα να επιβεβαιώνομαι. 2-2 στο δεύτερο ημίχρονο και είχα πει ότι αυτό θα είναι το τελικό σκορ όταν είχε γίνει το 1-2. Το τελικό 2-3, που άφησε την εθνική ομάδα τής Αγγλίας έξω από το Euro 2008, ούτε που μού πέρασε από το μυαλό. Φαντάζομαι και σε αρκετό κόσμο που έκανε τούς bookmakers ακόμα πιο πλούσιους. Πολύ ωραίο σενάριο πάντως. Όσοι δεν έπαιξαν τον άσο στην αρχή, θα τον έπαιξαν κατα τη διάρκεια τού αγώνα. Κανείς δεν γλύτωσε! Εκεί που όλοι μυρίζονταν ολική ανατροπή, έγινε το αναπάντεχο και καληνύχτα. Και οι παίκτες τής εθνικής ομάδας τής Αγγλίας πέτυχαν δύο τρυγόνια και όλοι είναι χαρούμενοι στο νησί, εκτός από τούς φιλάθλους. Αλλά η γνώμη τους δεν έχει καμμία σημασία. Άλλοι είναι που πληρώνουν τα εκατομμύριά τους και δεν έχουν λόγο να ασχολούνται με την γνώμη των πελατών.
.
.
Ναι, αλλά οι παίκτες, για ποιο λόγο να είναι χαρούμενοι; Καλά, δεν είπαμε ότι είναι και σίγουρο. Απλές εικασίες κάνουμε εδώ πέρα. Αρχικά, από όλα αυτά τα λεφτά που έχουν παιχτεί, δεν θα έχουν μερίδιο και οι ποδοσφαιριστές; Είτε σαν παίκτες τού στοιχήματος, είτε από καταρχήν συμφωνία. Αρκετό χρήμα. Δεν το περιφρονείς εύκολα. Όμως, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί οι παίκτες είναι τρομερά καλοπληρωμένοι για να έχουν ιδιαίτερη ανάγκη τα λεφτά τού στοιχήματος. Μόνο που, αυτό το καλοκαίρι, οι παίκτες τής εθνικής ομάδας τής Αγγλίας, θα αξιωθούν να κάνουν διακοπές και να ξεκουραστούν. Μετά από μία γεμάτη διοργανώσεις και αγώνες χρονιά, στο νησί και στην Ευρώπη, το μόνο που έλειπε από τούς παίκτες είναι μία ασήμαντη διοργάνωση, στην οποία το πιθανότερο είναι ότι δεν θα κατάφερναν και πολλά πράγματα. Για ποιο λόγο να αγωνιστούν να τα χωρέσουν όλα; Είναι και τα κρούσματα θανάτων τα τελευταία χρόνια και δεν τούς παίρνει πλέον για υπερπροσπάθειες. Οι παίκτες τής εθνικής ομάδας τής Αγγλίας έπραξαν σωστά. Όσο για το Euro, έχω την εντύπωση ότι κάποιο αουτσάιντερ θα πρωταγωνιστήσει και φέτος, γιατί και οι παίκτες των υπόλοιπων φαβορί θα είναι ελαφρώς σκασμένοι.
.
.
Ένα άλλο ερώτημα, είναι το εξής: Τί ακριβώς εξυπηρετούν οι εθνικές ομάδες; Γιατί υπάρχουν; Για να βλέπει ο κόσμος και να λέει ότι η Πορτογαλία νίκησε την Μογγολία, η Σομαλία νίκησε το Ελ Σαλβαδόρ και η Αυστροουγγαρία νίκησε την Πρωσία; Για να έχει ο κόσμος κάτι να τούς αντιπροσωπεύει και να χαίρονται για τις επιτυχίες του; Η πρώτη παρεξήγηση ξεκινάει στον τρόπο διατύπωσης. Χθες έπαιξαν η εθνική ομάδα τής Ουγγαρίας με την εθνική ομάδα τής Ελλάδας. Στην τηλεόραση ακούσαμε ότι έπαιζαν η Ουγγαρία με την Ελλάδα. Δηλαδή, μετακινήθηκαν τα χώματα, τα βουνά και τα νερά και έπαιξαν με κάτι άλλα χώματα, βουνά και νερά. Μάλλον μάθαμε να τα λέμε έτσι χάριν συντομίας. Βέβαια, οι δημοσιογράφοι τα τελευταία χρόνια την έχουν δει "οπαδοί τής εθνικής ομάδας" και χρησιμοποιούν το απαράδεκτο "εμείς" όταν αναφέρονται στην ποδοσφαιρική ομάδα. "Πρέπει να προσέξουμε το παιχνίδι μας" και άλλα τέτοια χαριτωμένα, που μπαίνουν στις καρδιές τού κόσμου και αναπαράγονται. Και ο κόσμος νομίζει ότι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είναι μάχη και αντιπροσωπεύεται από τούς παίκτες, που απλά πηγαίνουν να παίξουν μπάλα. Αυτή η παρεξήγηση διογκώνεται σε περιπτώσεις μεγάλης ιστορικής αντιπαλότητας και η πίεση οδηγεί σε πανωλεθρίες τύπου 1-4 και σε εθνικές ντροπές ή σε εθνικούς θριάμβους τύπου 0-1 όταν οι "εχθροί" αντιμετωπίζουν αντίστοιχη πίεση από τον κόσμο τους. Ο κόσμος απαιτεί νίκες. Δεν ξέρουν ότι δεν γίνεται να κερδίζεις πάντα; Δεν ξέρουν ότι ΜΟΝΟ οι παίκτες κερδίζουν και χάνουν και αυτοί είναι απλοί πελάτες και παρατηρητές, των οποίων η γνώμη δεν έχει σημασία. Καθόλου.
.
.
Μία άλλη παρεξήγηση έχει να κάνει σχετικά με το κατά πόσο υποχρεωμένοι είναι οι παίκτες να παίζουν στις εθνικές ομάδες. Η G14, η οργάνωση που δημιουργήθηκε από κάποιους μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους για να διαφυλαχτούν τα συμφέροντα των ομάδων από τις εθνικές ομάδες που παίρνουν παίκτες και πολλές φορές τούς επιστρέφουν τραυματίες, έχει καταφέρει να κερδίσει 2 αποζημιώσεις από ομοσπονδία, αμφότερες για τον Μάικλ Όουεν, ο οποίος είναι πολύ άτυχος παίκτης (πρόσφατα χτύπησε πάλι και θα λείψει άλλους τρεις μήνες). Αν δεν παίζονταν τόσο μεγάλα πακέτα με τούς χορηγούς (και με τους bookmakers, αλλά αυτό είναι μυστικό και δεν το λέμε), οι εθνικές ομάδες θα ακολουθούσαν σταθερά φθίνουσα πορεία. Οι σύλλογοι θα απαιτούσαν από τούς παίκτες να κόψουν την εθνική ομάδα και με το δίκιο τους. Όπως είπε ο Αρσέν Βενγκέρ, "είναι σαν να έχεις ένα καλογυαλισμένο αυτοκίνητο, σε άριστη κατάσταση και να στο παίρνουν επειδή έτσι γουστάρουν, να το περνάνε από χίλιες ταλαιπωρίες και να στο πετάνε στο γκαράζ και να φεύγουν" (κάπως έτσι το είπε δηλαδή). Οι παίκτες δεν είναι στρατιώτες για να είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν όταν υπάρχει επιστράτευση (ούτε οι στρατιώτες είναι υποχρεωμένοι, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Είναι επαγγελματίες και τον πρώτο λόγο τον έχει ο εργοδότης. Ούτε ο παίκτης, ούτε η εθνική ομάδα και, πολύ περισσότερο, ούτε οι οπαδοί/φίλαθλοι/παρατηρητές/πελάτες. Το πρώτο βήμα έγινε το καλοκαίρι με την Μπάγερν Μονάχου να θέτει σαν όρο στο συμβόλαιο τού Ζε Ρομπέρτο την αποχώρηση από την εθνική ομάδα. Το απαράδεκτο, αν ισχύει, είναι αυτό που άκουσα στο χθεσινό ρεπορτάζ τής εθνικής σας ομάδας, στην ΕΡΑ Σπορ, ότι οι παίκτες προτιμούν να είναι εκεί παρά στους συλλόγους τους. Τότε, ας πάρουν μεταγραφή στην εθνική τους ομάδα, για να χαίρονται συνέχεια και να μην προσβάλλουν τις ομάδες που τούς καλοπληρώνουν και τούς ασφαλίζουν και τούς πηγαίνουν στους καλύτερους γιατρούς αν τύχει να τραυματιστούν. Δεν είναι και πολύ επαγγελματική συμπεριφορά αυτή. Και όταν είσαι επαγγελματίας, είσαι υποχρεωμένος πρώτα απέναντι στη δουλειά σου.
.
.
Οι φτασμένοι παίκτες δεν έχουν λόγο να παίζουν στις εθνικές ομάδες. Είναι καλύτερα, τόσο για αυτούς όσο και για τις ομάδες τους, να κάνουν διακοπές όταν τελειώνει το πρωτάθλημα, διότι είναι άνθρωποι και όχι μηχανές. Οι εθνικές ομάδες είναι καλές για άγνωστους παίκτες, που οι ομάδες τους ευχαρίστως θα έστελναν εκεί για να ανεβάσουν την τιμή τους και να τούς καλοπουλήσουν. Κι αν ακούγονται ξένα ή κυνικά όλα αυτά, δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς, ούτε εγώ πληρώνω, ούτε εσύ που διαβάζεις, άρα οι κουβέντες μας είναι σαν να μην έγιναν ποτέ. Και αυτό είναι το δίκαιο.