Τα Αμοντάριστα Πλάνα στο Χ-Factor!

Ναι, ξέρω, έχω πολύ καιρό να γράψω εδώ και πολύ κακώς. Αλλά πρόσφατα συνέβη κάτι που με έκανε αρκετά χαρούμενο και συνοψίζεται σε αυτό το βίντεο. Ευχαριστούμε όλους σας για τα πολύ καλά λόγια και την υποστήριξή σας!

Μαθήματα στιχουργικής για αρχάριους

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αφιερωμένο στον Χρήστο και τον Χρήστο, μαζί με τούς οποίους είχαμε θεσπίσει τούς πρώτους νόμους τής στιχουργικής, την άνοιξη τού 2003 στη Θεσσαλονίκη, εν μέσω τόσης βλακείας που κόντεψε να μάς πνίξει.

Το γνωρίζουμε πολύ καλά. Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει στιχουργός, τραγουδιστής, συνθέτης, ενορχηστρωτής κλπ. Σήμερα, συγκεντρώνω όλη μου τη γενναιοδωρία και την 17χρονη δημιουργική εμπειρία μου και μοιράζομαι μαζί σας τα μυστικά τής στιχουργικής. Φροντίστε να σώσετε τη σελίδα, αν την ανακαλύψουν δεν την βλέπω να κρατάει για πολύ!

Πρώτος νόμος τής στιχουργικής

-----------------------------------------------------------

Κάθε λέξη κάνει απόλυτη ομοιοκαταληξία με τον εαυτό της. Και μπορεί κάλλιστα να μάς βγάλει από μία δύσκολη θέση, όταν δεν ξέρουμε τί να γράψουμε. Τρανό παράδειγμα το εκπληκτικό τρίστιχο:

Αν πας με άλλη
θα σού σπάσω το κεφάλι
Γιατί σαν κι εμένα για σένα δεν υπάρχει άλλη

Εντυπωσιακός, πράγματι, ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί περίτεχνα τούς δύο πρώτους νόμους και μάς δίνει την ευκαιρία να περάσουμε στον δεύτερο.

Δεύτερος νόμος τής στιχουργικής
----------------------------------------------------------------

Κάθε λέξη κάνει σχεδόν απόλυτη ομοιοκαταληξία με τα παράγωγά τής ή τις αντίθετες λέξεις. Τα παραδείγματα άπειρα, καθώς πρόκειται για τον πιο διαδεδομένο νόμο.

Μα δεν θα δακρύσω πια για σένα
Και μη ρωτάς για μένα

Πάλι, μωρό μου, λείπεις
Πάλι μ'εγκαταλείπεις
Πάλι, μαλάκα, φεύγεις
Πάλι με αποφεύγεις

Δύο σε ένα! Αξιολάτρευτη Πέγκυ Ζήνα, ξέρεις πώς να μάς φτιάχνεις τη διάθεση!

Και το πουλί για να τραφεί
πρέπει ν'αλλάζει την τροφήηηηηη

(Το πουλί τού Χρηστάκη)

Ωραία μέρα σήμερα
Οι άγριες οι τίγρεις έγιναν γατάκια ήμερα
Ωραία μέρα σήμερα
Οι κοιμισμένες σκέψεις έγιναν θεριά ανήμερα (γιατί, εγώ καλύτερος είμαι;)

-μπλα μπλα- μελωδία για σένα
που να σού θυμίζει μόνο εμένα

Εδώ, η γλυκιά, πεντάμορφη και καλλίφωνη Νατάσα Θεοδωρίδου (ναι, έχω διάθεση για μεγάλο χαβαλέ), διαλέγει ένα τραγούδι που συνδυάζει τον δεύτερο νόμο με τον πρώτο υποκανόνα τής στιχουργικής.

Πρώτος υποκανόνας τής στιχουργικής
----------------------------------------------------------------------------

Έρχονται στιγμές που για μία ή δύο συλλαβές, δεν μπορεί να συμπληρωθεί ο στίχος. Εδώ μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις-στόκους, που καλύπτουν τις ανάγκες μας χωρίς να αλλοιώνουν το -βαθύ μέχρι πάτου- νόημα που θέλουμε να δώσουμε. Το ξεκάρφωτο "μόνο" στο προηγούμενο θεοδωρίδειο ρεφρέν είναι ένα μικρό παράδειγμα.

Υποφέρω, υποφέρω, υποφέρω, υποφέρω ΠΟΛΥ
μπλα μπλα μπλα πίπες η ζωή μου μισή

Ουγκ ουγκ μπλα μπλα μπλα ντάμπα ντούμπα ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

Το καμάρι των καβαλιωτών (ένας από τούς 50 λόγους για να χαίρονται κάποιοι που είναι καβαλιώτες, σύμφωνα με γκρουπ αυτοϊκανοποίησης τού Φέιζμπουκ), η Δέσποινα Μαλέα, μαζί με τον γκουρού των στιχουργών, που κάθε επίδοξος δημιουργός έχει την αγιογραφία του στο εικονοστάσι, τον Φοίβο, δημιουργούν έργα ανεκτίμητης και διαχρονικής αξίας.

Τί είχαμε, τί χάσαμε
ΣΤΟ ΛΕΩ (ψωλέω για κάποιους), σε ξεχάσαμε

Η υποψήφια βουλευτής τής συμμορίας τού Καρατζαφύρερ, Ιφιγένεια Σαρρή, παραδίδει μέσω τής τέχνης, μαθήματα πατριδολαγνείας, θρησκοληψίας και οικογενειοκρατίας. Εύγε της!

Τρίτος νόμος τής στιχουργικής
----------------------------------------------------------------

Οι χιλιοχρησιμοποιημένοι συνδυασμοί ομοιοκαταληξιών, δεν τρέχει τίποτα αν ξαναχρησιμοποιηθούν από εμάς. Στο κάτω-κάτω, δεν τούς έχει κατοχυρώσει κανείς. Αναφέρονται ενδεικτικά μερικοί.

Ζωή - ψυχή (κάποιες φορές και φιλί)
Μάτια - κομμάτια
Αγαπάω - πάω
Αγαπώ - πω (όπως "τί να σού πω")
Ψέμα - αίμα
Πόνος - μόνος
Κώλος - όλος

Καλά, το τελευταίο μπορει και να μην είναι και τόσο συχνά χρησιμοποιημένο.

Τέταρτος νόμος τής στιχουργικής
----------------------------------------------------------------------

Η δημιουργία ασυνήθιστων ομοιοκαταληξιών σε βάρος τού νοήματος. Καλά, δεν μπορούμε να πούμε ότι τα προηγούμενα παραδείγματα ξεχείλιζαν από νόημα, αλλά έλεγαν κάτι, έστω και απλοϊκό. Για να κατανοήσουμε τον τέταρτο νόμο, θα δούμε το εξής:

Ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι
Σαν περνάς απ'τ'απαίσιο μπροστά

Εδώ, ποιο είναι το νόημα; Έχω ένα κορυφαίο αυτοκίνητο, αλλά έχω και προβλήματα; Ή ότι ήθελα να γράψω κάτι κι ας λέει και βλακείες. Διότι, προσωπικά μού φαίνεται μεγάλη μαλακία να γίνονται τραγούδι τα προβλήματα των πλούσιων (όταν υπάρχει η αναφορά στα λεφτά, όχι στα συναισθήματα, μην παρεξηγηθούμε), αλλά η ομοιοκαταληξία είναι κορυφαία.

Πέμπτος νόμος τής στιχουργικής
----------------------------------------------------------------------

Λέξεις που χρησιμοποιούνται ελάχιστα ως καθόλου στην καθημερινή μας γλώσσα, μπορούν να γίνουν μέρος ενός στίχου επειδή κάνουν ωραία ομοιοκαταληξία κι επειδή κολλάνε στον εγκέφαλο σαν βδέλλες. Δεν έχω παραδείγματα. Ήδη έχω αρχίσει να πονάω από την προσπάθειά μου να θυμηθώ όλες αυτές τις αηδίες.

Έκτος νόμος τής στιχουργικής
----------------------------------------------------------------

Φροντίζουμε να είμαστε στο πνεύμα τής εποχής. Κατά καιρούς κυκλοφορούν καινούργιες λέξεις, φράσεις, κάποιες φορές και τρόποι ομιλίας. Αμαρτία είναι να μιλάμε ακόμα σαν να είμαστε στο 1821.

Πάμε Χαβάη με μία ρόδα

Η αγαπημένη μας Κύστη Πρωτοψάλτη, σύμφωνα με τις εντολές τής εποχής, ενώ παίρνει παρτούζα, ήθελα να πω ότι διασκευάζει, ένα τραγούδι που λέει "it's a pity you already have a wife" και ταυτόχρονα κόβει αυτό το περιττό και κουραστικό "στη" που το τσεκουρώνουμε γενικότερα και ακουγόμαστε πολύ πιο ωραίοι και μάγκες και γλυτώνουμε λέξεις χωρίς να κόβουμε το νόημα. Μένουμε Ελλάδα και μένουμε και μαλάκες.

Έβδομος νόμος τής στιχουργικής
-----------------------------------------------------------------------

Αυτοπεποίθηση και σιγουριά που να ξεχειλίζει.

Για πάντα θα μείνω, αν ρωτάς
Για πάντα θά'μαι εδώ, να με κοιτάς

Ώπα ρε αξιοθέατο! Μη σε χάσουμε! Για να κάνει ομοιοκαταληξία ο φίλος μας ο Χάλης ο Μιχατζηγιάννης, βγήκε 12 μέτρα οφσάιντ. Σαν να λέει "Σού έλειψα. Θέλεις να έρθεις να με δεις."

Έχω μεγάλη ζήτηση
και γίνεται συζήτηση γύρω απ'τ'όνομά μου

Και γύρω από την Έφη Θώδη επίσης. (ποιος πρόσεξε τον άλλο νόμο που εφαρμόζεται εδώ;)

Ανεπανάληπτος θα είμαι εγώ για σένα
Ανεπανάληπτος θα λες κι εσύ για μένα

Πάλι δύο νόμοι σε μία μαλακία. Δεν τελειώνουν.

Θέλω τα ώπα μου, θέλω τις τρέλες μου, θέλω έναν σκασμό αηδίες γενικά

Εντάξει, είσαι ένα κακομαθημένο σίχαμα. Ήταν ανάγκη να το κάνεις τραγούδι;

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Τώρα πλέον ξέρετε. Όταν ακούτε κάτι, μπορείτε να λέτε "χμμμ, αυτό υπάγεται στον τέταρτο νόμο τής στιχουργικής, αλλά δανείζεται στοιχεία και από τον δεύτερο" στην παρέα σας και να ψαρώνουν όλοι. Αυτά είναι τα μυστικά τής τέχνης. Και τώρα, γρήγορα δουλειά! Φτιάξτε κι εσείς τις δικές σας παροιμιώδεις μαλακίες, για να εμπλουτίσουμε αυτό το υπέροχο οικοδόμημα τής ανυπαρξίας! Μέχρι να τα ξαναπούμε, τα λέμε.

Τραγικό

Πάνω από 70% στους εγκληματίες που έχουν καταστρέψει τον τόπο. 7% στη συμμορία των ψευτών, των φασιστών, των υποκριτών. Είναι δυνατό να είμαστε τόσο αφελείς, τόσο ξεπουλημένοι, τόσο παρτάκηδες, τόσο απληροφόρητοι;

Ο πόλεμος είναι εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση. Να το έχετε υπόψη όταν θα σάς δίνουν μερικά νεροπίστολα για να πάτε να ψοφήσετε σαν κρέατα ενώ αυτοί οι γαμιόληδες θα μετράνε λεφτά και θα είναι ασφαλείς. Συγχαρητήρια.

Αποκαταστάθηκε η τάξη, επιτέλους

Άντε ρε ανιστόρητοι γραικύλοι, ακόμα να πειστείτε για την ελληνικότητα τής Μακεδονίας; Ακόμα κι αν δεν σάς έφτασε η κραυγή τού Κόλιν Φάρελ, που ως Αλέξανδρος έστειλε τα στρατεύματά του να ξεκοιλιαστούν "φορ δε γκλορι οβ γκρις" (gia thn doksa ths euryterhs perioxhs me thn genikh onomasia "ellada"), τώρα που το είπε κι η τηλεόραση ότι ο Alejandro el grande είναι ο σημαντικότερος ελλαδίτης όλων τον εποχών, τί έχετε να πείτε; ΤΟ ΕΙΠΕ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ!

Τί γαμάτοι που είμαστε (και άλλες αστειότητες)!

Πριν από κανένα τρίμηνο, είπα να φτιάξω κι εγώ έναν λογαριασμό στη σελίδα δικτυακού αυτοφακελώματος, το Φέιζμπουκ, με σκοπό να κάνω γνωστό σε περισσότερο κόσμο το Χιμαιρολόγιο. Όπως όλοι ξέρουμε, εκεί μέσα υπάρχουν διάφορα γκουπ. Γκρουπ για το παραμικρό. Γκρουπ για τις ομάδες, για τις πατρίδες, για τις θρησκείες, για τις μουσικές, ακόμα και για να βάλουν κάποιον να κουρευτεί. Προσωπικά, δεν έχω δει κάποια ουσιαστική χρησιμότητα στην ύπαρξη των γκρουπ. Εκτός από τις περιπτώσεις που είναι αποκλειστικά για πλάκα (σαν το γκρουπ με τις αστείες πινακίδες) και τις άλλες, που έχουν σαν σκοπό να προβάλλουν μία σελίδα, ένα μαγαζί, ένα συγκρότημα, κάτι τέλος πάντων. Υπάρχουν και τα άλλα που είτε εξυπηρετούν τα "συμφέροντα" τού δημιουργού και το λένε ξεκάθαρα στον τίτλο ("έβαλα στοίχημα ότι θα συγκεντρώσω Χ άτομα που θέλουν/κάνουν/είναι Υ"), καθώς και αυτά τα οποία θα ονομάσουμε "γκρουπ διαδικτυακής αυτοϊκανοποίησης".
Με ένα τέτοιο γκρουπάκι θα ασχοληθούμε σήμερα, που αξιώθηκα μετά από πολύ καιρό να γράψω εδώ. Συγκεκριμένα, είναι αυτό εδώ που λέει Γεννημένοι την ΔΕΚΑΕΤΙΑ του 80... από 1980 μέχρι 1989. Και τί γίνεται εκεί μέσα; Γίνονται διάφορες αναφορές σε κάποια πράγματα που υπήρχαν τότε (από τα γαριδάκια μέχρι τη μουσική και την τηλεόραση), με ιδιαίτερα νοσταλγικό τρόπο και πάντα με διάθεση σύγκρισης με τα σημερινά δεδομένα. Την πρώτη φορά που ξεκίνησα να διαβάζω εκείνο το κατεβατό, άρχισα να τραβαώ τις φαβορίτες μου. Δεν το τελείωσα, η υπομονή μου εξαντλήθηκε. Ένα γκρουπ για ανθρώπους που δεν είναι ούτε 30 χρόνων, να μοιάζει σαν να γράφτηκε από παππούδες που αναπολούν τα αγνά χρόνια τής γερμανικής κατοχής.Και εδώ βρίσκεται το μυστικό. Αυτή η παγίδα είναι κλασική. Λέμε "τί ωραία που ήταν τότε που είχαμε αυτό. Κοίτα τα σημερινά παιδιά που έχουν εκείνο", απαξιώνοντας εκείνο που έχουν τα σημερινά παιδιά. Βέβαια, εκείνη την εποχή ήμασταν κι εμείς παιδιά και η ανάμνηση ορισμένων πραγμάτων, μάς θυμίζει χρόνια που αυτό που μάς φαινόταν πιο σημαντικό ήταν το ότι θα έπρεπε να πάμε στην τέταρτη τάξη τού δημοτικού και τα μαθήματα θα ήταν πιο δύσκολα. Κι επίσης, τα σημερινά παιδικά πράγματα μάς φαίνονται χαζά επειδή είναι παιδικά. Μήπως τα δικά μας ήταν λιγότερο χαζά; Σε καμμία περίπτωση. Απλώς ήμασταν παιδάκια και, αν τα θυμόμαστε και χαμογελάμε, είμαστε περισσότερο επιεικείς μαζί τους επειδή μάς φέρνουν στο μυαλό εκείνα τα χρόνια.

Και θα γίνω πιο συγκεκριμένος, αντιγράφοντας κάποια αποσπάσματα και σχολιάζοντάς τα. Και ξεκινάμε.

"Βλέπαμε Στρουμφάκια, Thundercats, Κabamaru και Candy Candy και όχι Pokemon, Digimon και Yu Gi Oh..."

Καθαρά προσωπική αντίληψη. Κόβω το λαιμό μου ότι, αν ο ίδιος που το έγραψε αυτό ήταν 25 χρόνων την εποχή που βγήκαν οι προαναφερθείσες σειρές κινουμένων σχεδίων, ούτε που θα τις έφτυνε. Εκτός κι αν οι Thundercats είχαν πολύ περισσότερα να προσφέρουν από τα Pokemon. Τα οποία Pokemon έχουν πράγματα να πουν στα σημερινά παιδιά. Στα παιδιά, επαναλαμβάνω, όχι στους σχεδόν τριαντάρηδες.

"Τρώγαμε καραμελάκια ΡΕΖ, γαριδάκια Extra και Φοφίκο... "

Αν σού έλειψαν τόσο πολύ, σού έχω καλά νέα. Μπορείς να τα βρεις και τώρα. Κι αν θες Φοφίκο, σώνει και καλά, υπάρχουν τα Φουντούνια που έχουν ίδια γεύση. Πάλι καλά που δεν γίνεται σύγκριση με τα σημερινά γαριδάκια εδώ. Αλλά οι τρεις τελείες στο τέλος, αφήνουν πολλά πρόστυχα υπονοούμενα...

"Βλέπαμε εκπαιδευτική τηλεόραση στην ΕΡΤ1 και Φρουτοπία και του κουτιού τα παραμύθια..."

Γι'αυτό γίναμε έτσι! Σοβαρά πράγματα που βλέπαμε!

"Επίσης κάναμε ακόμη παιδικά πάρτυ στα σπίτια μας και δεν τρέχαμε σε κάθε τυχαίο παιδότοπο... "

Άλλη προσωπική άποψη. Για ρώτα και τις μητέρες των παιδιών, πόσο κόπο και χρόνο τούς γλυτώνουν οι "τυχαίοι παιδότοποι". Βέβαια, όλο το γκρουπ εκεί βασίζεται. Στο δόγμα "δεν αποδεχόμαστε τα καινούργια πράγματα γιατί έτσι" ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούν όλα τα καινούργια πράγματα.

"Δεν γεννηθήκαμε μέσα στην Τεχνολογία αλλά την ανακαλύψαμε σε μία καλύτερη ηλικία - χωρίς να είναι η μοναδική επιλογή διεξόδου μας από την καθημερινότητα..."

Όχι. Γεννηθήκαμε σε σπηλιές. Αλλά ακόμα και σε σπηλιές να είχαμε γεννηθεί, η τεχνολογία τής εποχής θα ήταν τα ρόπαλα και οι σφεντόνες που έκαναν πιο απλή την εύρεση τροφής. Μέχρι τώρα μιλούσες για την τηλεόραση και τα καραμελάκια και τώρα απαρνείσαι την τεχνολογία. Εκτός κι αν με τον όρο "τεχνολογία", σού έρχονται στο μυαλό μόνο οι σύγχρονοι υπολογιστές, τα ρομπότ, τα MP4 players και όσα άρχισαν να εμφανίζονται τα τελευταία 2 χρόνια. Και αν είχαμε τη σημερινή τεχνολογία, μπορεί και να ήταν η μοναδική επιλογή διεξόδου μπλα μπλα. Λες και δεν υπάρχουν παιδιά που παίζουν κανένα ποδόσφαιρο ή όλα αυτά τα παιδικά παιχνίδια που ξέραμε και τότε.

"Τις πρώτες πορνό ταινίες τις βλέπαμε σαν κλέφτες στο Βίντεο του Μπαμπά, όχι όπως τώρα που με ένα κλικ τα παιδάκια βρωμίζουν την ψυχή τους..."

Εμείς την βρωμίζαμε με πιο αγνούς τρόπους. Συγνώμη, τρόπους...

"Ακούγαμε τη φωνή του άλλου όταν παίρναμε τηλέφωνο μέχρι που μας έφαγαν τα SMS..."

Πάρε ένα από αυτά τα καινούργια τηλέφωνα, που μπορείς και να μιλάς. Οι υπόλοιποι, τέτοια χρησιμοποιούμε.

"Παίρναμε εκατομμύρια φακελάκια με αυτοκόλλητα Panini και όταν μας τύχαινε κάποιο σπάνιο το δείχναμε σε όλο το σχολείο..."

Μη μού το θυμίζεις! Τόσα λεφτά πεταμένα σε αυτές τις μαλακίες!

"Παίρναμε κουλούρια και λουκουμάδες με ζάχαρη από το κυλικείο και όχι τυποποιημένες τυρόπιτες..."

Διότι, μπορεί τα σημερινά παιδιά να είναι παχύσαρκα σε μεγάλο βαθμό, αλλά από εμάς ξεκίνησε η καταστροφή!

"Διαβάζαμε Μπλεκ και Σούπερ Κατερίνα... με αγνά μέχρι τότε μηνύματα...και όχι πως θα σου κάτσει η φίλη του φίλου σου..."

Δηλαδή, δεν διάβαζες Κράνος, Πόλεμο, Έφοδο; Εκεί να δεις αγνά μηνύματα. Κόναν; Ποπάυ; Τίγκα στα αγνά μπουκετίδια. Αααχ, αυτά ήταν χρόνια! Και για την φίλη τού φίλου σου, δεν περιμένουν τα περιοδικά για να το μάθουν. Το ξέρουν από μόνοι τους. Όχι σαν εμάς, με τα αγνά μας μηνύματα και τις τρεις τελείες στο τέλος...

"Τρώγαμε την Φάτσα Μπανάνα από την ΕΒΓΑ και τις γρανίτες Turbo πριν τις καταργήσουν..."

Μην αγχώνεσαι! Υπάρχουν και σήμερα σκατά γεμάτα συντηρητικά για να απολαύσεις! (συγνώμη, αλλά πήγαινες γυρεύοντας)

"Πρωτοχρονιά και Ανάσταση καθόμασταν με την οικογένεια μας και δεν τρέχαμε 00.01 στο πρώτο κλαμπ να τσακίσουμε Mojito, space kai Cuervo..."

Ναι! Επειδή ήσουν παιδάκι! Πώς στον διάβολο ήθελες να πας σε κλαμπ τότε;! Και ποιος σε εμποδίζει να κάτσεις με την οικογένειά σου τώρα;;

"Καταφέραμε ίσως να δούμε μια φορά στη ζωή μας την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο σανίδι..."

Και αυτό, γιατί είπαμε ότι είναι καλό...;

"Είδαμε σε πρώτη εκτέλεση απίθανες σειρές ... από το Εκμέκ Παγωτό και τους Απαράδεκτους μέχρι τις Τρεις Χάριτες και τους Μεν και Δεν..."

Όσοι δεν τα πρόλαβαν, μπορούν να τα δουν στο ίντερνετ. Θα τούς κατηγορήσεις και γι'αυτό;

"Ξέραμε μόνο τη Μπαλαρίνα και το Μύλο στα Λούνα Παρκ και δεν μας έφευγε η ψυχή στα 3G..."

Σε υποχρέωσε κανείς να μπεις στα 3G και να σού φύγει η ψυχή; (αρχίζω να χάνω την υπομονή μου πάλι)

"Μας έδιναν ένα πεντοχίλιαρο οι γιαγιάδες και οι παππούδες και νιώθαμε ευτυχισμένοι... Δεν ήμασταν μουρτζούφληδες όπως τώρα που αν πάρουν 20 ευρώ κοιτάζουν με μισό μάτι..."

Ξέρει κανείς άλλος κάποιον που να τού δίνουν €20 και κοιτάζει με μισό μάτι;

"Γράφαμε ακόμη ραβασάκια και δεν κάναμε comment σε Hi5..."

...ενώ είναι υποχρεωτικό να γράφουμε ραβασάκια για να πούμε στην γκόμενα που είναι 530 χιλιόμετρα μακριά κάτι. Οτιδήποτε.

"Βλέπαμε τα Νιτζάκια σε βιντεοκασέτες και βλέπαμε και μαζεύαμε τους Κατσίστες--- απίστευτε Χαλ Χόγκαν και Ντόλαρ μαν..."

Τα αγνά μηνύματα που λέγαμε. Για τσεκάρετε, πόσοι από τούς "Κατσίστες" είναι ακόμα ζωντανοί; Ωραίοι οι στημένοι αγώνες τους (τόσο ξύλο και δεν άνοιγε ούτε ρουθούνι), ακόμα πιο ωραία τα αναβολικά που μπουκώνονταν.

Να συνεχίσω; Συνεχίζω.

"Θυμάστε τους Ευχούλιδες?"

ΝΑΙ. ΨΟΦΟΣ.

"Χάρρυ Κλύν σόου και Δέκα Μικροί Μήτσοι..."

Ελληνοφρένεια, Ράδιο Αρβύλα και Αλ Τσαντίρι Νιουζ. Και λοιπόν;

"Παίρναμε τα μικρά μερεντάκια με το πλαστικό κουταλάκι και όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα κρουασάν είχαμε ψαρώσει..."

Το ίδιο και οι ιθαγενείς των νησιών της Καραϊβικής όταν είδαν τούς πρώτους εξερευνητές με τις χρωματιστές γυαλιστερές χάντρες.

"Τα σόου της Ρούλας Κορομηλά και το Ciao Ant1..."

Κοίτα ρε πούστη μου, τι μαλακίες βλέπαμε. Τελικά, χωρίς το ίντερνετ, μάλλον ήμασταν άνθρωποι των σπηλαίων.

"Πηγαίναμε στα "Ηλεκτρονικά" και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Compact, Streetfighter, Bubble Bubble, Tetris, Arcanoid, Top Gun και στα πλοία τρέχαμε να βρούμε που τα έχουν κρυμμένα..."

Όχι όπως τώρα, που τα έχουμε όλα στα ΜΑΜΕ και παίζουμε όποτε γουστάρουμε χωρίς να πληρώνουμε ένα σκασμό κέρματα. Αλλά αυτό το κάναμε γαργάρα, έτσι;

"Οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν αν θα γυρίσουμε σώοι όπως τώρα... Ματώναμε τα γόνατα μας και συνεχίζαμε το παιχνίδι..."

Όχι βέβαια. Οι γονείς να ανησυχήσουν για τα παιδιά τους;! Αδιανόητο!

"Παίζαμε Μπουκάλα και Θάρρος ή Αλήθεια..."

Και δεν διαβάζαμε περιοδικά που έλεγαν πώς θα σού κάτσει η φίλη τού φίλου σου.

"Πατούσαμε τα κουτάκια από τα αναψυκτικά και περπατούσαμε σαν να ήταν τακούνια..."

Και από εμάς κάποιοι έγιναν τραβεστί, αλλά δεν το έκαναν και σημαία.

"Διαβάζαμε Ποπάυ και Τιραμόλα..."

Αααα! Τα διάβαζες τα αγνά σου τα μηνύματα τελικά!

"Ντυνόμασταν Νιτζα, Καουμπόυ και Ρομπέν των Δασών τις Απόκριες και όχι Πίκατσου και Μπομπ Σφουγγαράκης..."

ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΟΙ ΝΙΝΤΖΑ ΚΑΙ Ο ROBIN HOOD ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ;

"Είχαμε τα κλασσικά walkman με τα ακουστικά με το σφουγγαράκι στο πλάι και με το ζόρι χωρούσαμε στη τσέπη μας δύο κασέτες..."

Όχι όπως τώρα, που με τα MP3 players και τα τηλέφωνα (όχι σαν το δικό σου που στέλνει μόνο SMS), βάζουμε ό,τι τραγούδι γουστάρουμε και δεν χρειάζεται να κουβαλάμε ολόκληρη βαλίτσα. Φτου μας!

"Παίρναμε Ξυστό και αν μας έπεφτε ένα κατοστάρικο, παίρναμε άλλο ένα και το χάναμε και αυτό..."

Σού είπε κανείς ότι τώρα δεν μπορείς να τζογάρεις βλακωδώς;

"Παίζαμε με στρατιωτάκια και τους αλεξιπτωτιστές με το πλαστικό αλεξίπτωτο... θυμάστε;"

Πόσα αγνά μηνύματα να αντέξω ακόμα...;

"Παίζαμε το Φωτιά Φωτιά στη πέρα γειτονιά και Σ' αγαπώ Σ'αγαπώ που με βάζεις..."

Τί μαλακίες... Ελπίζω να καταργήθηκαν εντελώς.

"Οι γιαγιάδες μας έφτιαχναν πίττες και κουλουράκια, τώρα φτιάχνουν τα νύχια και τα μαλλιά τους..."

Γρήγορα στην κουζίνα! Που θέλετε να βγείτε και από το σπίτι! Κακομαθημένες!

"Το πρώτο μας φιλί δίνονταν με ακούμπισμα των χειλιών και όχι κατευθείαν η γλώσσα στον ουρανίσκο..."

Ναι ρε γαμώτο. Σε λάθος εποχή γεννηθήκαμε. Χάθηκε να περιμέναμε 10 χρόνια; Όχι 100. Μόνο 10.
Φτάνει. Δεν αντέχω άλλο. Έχει κι άλλα τέτοια, μπορείτε να τα δείτε. Τα γκρουπ στο Φέιζμπουκ είναι ασήμαντα. Δεν ταΐζουν παιδιά με ένα κλικ, δεν συγκινούν υπευθύνους για να μην κόψουν το δάσος, δεν πείθουν κανέναν για το πώς θα έπρεπε να ονομάζεται γειτονική περιοχή, δεν κάνουν τίποτα. Το συγκεκριμένο γκρουπ με το οποίο ασχολήθηκα, έχει 173οοο μέλη. Είναι όλοι τους τόσο δυστυχισμένοι και απογοητευμένοι από τη ζωή τους που θυμούνται με νοσταλγία τη δεκαετία τού 1980 και δεν μπορούν να βρουν τίποτα ωραίο σήμερα; Ή θέλουν να φαντάζονται ότι είναι ξεχωριστοί (η διαδικτιακή αυτοϊκανοποίηση που λέγαμε); Λυπάμαι που το λέω, αλλά καμμία γενιά δεν είναι ξεχωριστή. Ξεχωριστά είναι μόνο τα άτομα που την απαρτίζουν. Για αυτά που έχει πετύχει ο καθένας και όχι απλά και μόνο επειδή γεννήθηκε μέσα σε κάποια συγκεκριμένη δεκαετία. Και, από την άλλη, πόσο πιθανό είναι πριν από 20 χρόνια να ήταν μαζεμένα όλα τα ωραία και σήμερα να μην υπάρχει τίποτα; Γίνεται;

Γουάου! Επέτειος! Wow! Anniversary!

Περισσότερα στο Χιμαιρολόγιο.

Κρίση; Ποια κρίση;

Ποια κρίση μωρέ; Η μόνη κρίση που ξέρω, είναι αυτή εδώ.

Δελτίο βαρετών ειδήσεων

 

Φίλες και φίλοι, γεια σας. Είναι το έκτακτο γλυκοπατατιάρικο δελτίο ειδήσεων. Στο πληκτρολόγιο τού μπλογκ, εγώ.

Σήμερα, αρκετά εκατομμύρια αυτοκίνητα σε όλο τον κόσμο, ξεκίνησαν για τον προορισμό τους και τελικά έφτασαν εκεί. Νωρίτερα, στην ώρα τους ή με καθυστέρηση, αλλά έφτασαν. Επίσης, Πάρα πολλά πλοία έφυγαν και έφτασαν χωρίς να πάθει κανείς τίποτα. Το ίδιο συνέβη με αμέτρητα αεροπλάνα. Και με τρένα επίσης. Ακόμα και με μοτοσυκλέτες. Όλοι ξεκίνησαν κανονικά και έφτασαν επίσης κανονικά.

Μία θαυμάσια μεγάλη ποσότητα νέων, εξυπνότερων από εμάς, ανθρώπων, προστέθηκε στον πληθυσμό και περιμένουμε κι άλλες γεννήσεις εντός των επόμενων αιώνων. Ακόμα, αρκετά παιδιά είπαν τις πρώτες τους λέξεις, έκαναν τα πρώτα τους βήματα, έριξαν το πρώτο τους γέλιο. Εδώ να σημειώσουμε ότι τα μωρουδίστικα γέλια σε κάνουν να αισθάνεσαι τόσο ωραία, που η κυβέρνηση θα έπρεπε να τα φορολογήσει ή να τα απαγορεύσει με νόμο.

Αρκετοί άνθρωποι είχαν κάποιο μικροατύχημα ή κάποιες ασθένειες, που θα ξεπεράσουν και θα είναι πάλι υγιείς και δυνατοί. Κάποιοι απέφυγαν τα ατυχήματα παρά τρίχα, ενώ ορισμένοι τα πρόλαβαν και δεν χρειάστηκε να κάνουν κάτι άλλο.

Σε πολλά σημεία έγινε αλκοτέστ και οι οδηγοί που δεν ήπιαν τίποτα ήταν κατά πολύ πολλαπλάσιοι απέναντι στους άλλους και, λογικά, συνέχισαν κανονικά τη διαδρομή τους. Επίσης, πολλές παρέες ανθρώπων βρέθηκαν και πέρασαν πολύ ωραία, γελώντας δυνατά και απολαμβάνοντας το κλίμα οικειότητας μεταξύ τους.

Μερίδα ανθρώπων, ανά δυάδες, αποφάσισαν ότι θέλουν να περνάνε όσο γίνεται περισσότερες ώρες μαζί. Σε μέρη όπως διαμερίσματα, δωμάτια ξενοδοχείων, ερημικες τοποθεσίες κλπ, άνθρωποι με φυσιολογικές (ως προς την ένταση) ορμές, μοιράστηκαν την ευχαρίστησή τους μέσω έντονων ερωτικών επαφών. Έγινε χαμός! Πολύ ωραία πράγματα!

Αλλού, υπήρξαν άνθρωποι που αποφάσισαν να απαλλαγούν από τα πνευματικά τους δεσμά και να επικεντρωθούν στην απελευθέρωσή τους από τα σωματικά δεσμά, κάνοντας το πρώτο βήμα για την διεκδίκηση τής ελευθερίας τους. Επιστήμονες σε διάφορα εργαστήρια έφτασαν ή πλησίασαν σημαντικές ανακαλύψεις, που θα μάς φανούν από εξαιρετικά χρήσιμες μέχρι και σωτήριες στο κοντινό μέλλον. Ακόμα, πολλοί άνθρωποι έμαθαν ή ξεκίνησαν να μαθαίνουν κάτι που θα τούς κάνει καλύτερους και θα αισθάνονται πιο ωραία με τον εαυτό τους.

Εντοπίστηκαν και κρούσματα καλοπροαίρετων πολιτικών. Μέχρι να συνέρθουν, η θέση τους θα είναι στο γλυκοπατατιάρικο δελτίο.

Πάρα πολλοί γιατροί έκαναν σωστά τη δουλειά τους, αλλά δεν πήραν ούτε φακελάκι, ούτε κάποιο άλλο δώρο. Κάπου αλλού, ορισμένοι αστυνομικοί φέρθηκαν σαν πολίτες και έκαναν τα στραβά μάτια σε χαζές παραβάσεις που επηρεάζουν μόνο στα χαρτιά (π.χ. προσπέραση τρακτέρ στην άδεια ευθεία). Κάποιοι δάσκαλοι και καθηγητές συνέχισαν να διδάσκουν σύμφωνα με τα μέτρα που έχουν ορίσει, δηλαδή τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών και όχι την υπομονή μέχρι να περάσει η ώρα και να πάμε στο σπίτι.

Εννοείται ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Αλλά τα τής άλλης πλευράς, τα μαθαίνετε στα άλλα δελτία. Εδώ θα έρχεστε για εναλλακτικά νέα. Ήταν το έκτακτο γλυκοπατατιάρικο δελτίο ειδήσεων. Στο πληκτρολόγιο τού μπλογκ, εγώ. Μέχρι το επόμενο ποστ, καλές σας μέρες και μην ξεχνάτε να τσεκάρετε το Χιμαιρολόγιο κάθε δύο μέρες.

ZEITGEIST ----> Z-DAY




Έρχεται η 15η Μαρτίου. Η μέρα που σε όλο τον κόσμο, σε διάφορα σημεία, θα συναντηθούν άνθρωποι που οι δύο ταινίες Zeitgeist και Zeitgeist Addendum τούς έκαναν να σκεφτούν, να συζητήσουν, να διαφωνήσουν και, ενδεχομένως, να αρχίσουν να ελπίζουν. Προσωπικά, η λύση που περιγράφεται στη δεύτερη ταινία είναι κάτι που με εκφράζει και με απασχολεί εδώ και χρόνια και δεν θα μπορούσα παρά να θέλω να συμμετάσχω σε αυτό. Εδώ κοντά, στα μέρη μας, θα γίνει μία συνάντηση στην Κομοτηνή και θα φροντίσω να πάρω όσο γίνεται περισσότερο κόσμο και να βρεθούμε εκεί. Περισσότερες λεπτομέρειες και πληροφορίες από αυτά που μπορώ να σάς πω, θα βρείτε στις εξής σελίδες:

http://zeitgeist.onsite.net.gr/ ----> Download των ταινιών και των υπότιτλων

http://www.thezeitgeistmovement.gr/portal.php ----> Το επίσημο φόρουμ στα ελληνικά.

http://www.facebook.com/group.php?gid=49624786367&ref=mf ----> Το ελληνικό γκρουπ στο Facebook

http://www.facebook.com/group.php?gid=55303891744&ref=mf ----> Το παγκόσμιο γκρουπ στο Facebook

Όσοι δεν γνωρίζετε περί τίνος πρόκειται, δεν χάνετε τίποτα αν ενημερωθείτε. Άλλωστε πρόκειται για πράγματα που αφορούν τούς πάντες και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο και αυτά που ξέρουμε ως δεδομένα.

Το χειρότερο που μπορούν να πάθουν

Εντάξει, το ξέρουμε. Από ανθρώπους που συναγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους για το βραβείο πνευματικής ανυπαρξίας και ανεμοδαρμένης ελαφρότητας, δεν περιμένεις να αποκομίσεις οτιδήποτε παρακολουθώντας τους. Αλλά να αποκαλεί εργατικό ατύχημα το ότι μία τηλετίποτα σήκωσε την φούστα της και φάνηκε ο κώλος της (και παράλληλα, πολλοί όρχεις σε κατάσταση πανικόβλητης αλλοφροσύνης και αντανακλαστικής αυτοάμυνας, σταμάτησαν προσωρινά να παράγουν σπερματοζωάρια και τεστοστερόνη), αυτό νομίζω ότι αποτελεί πρόκληση. Από ανύπαρκτους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ σε συνθήκες τέτοιες που να ξέρουν τί είναι ένα εργατικό ατύχημα και τί μπορεί να αφήσει.

Εντάξει μωρέ, αυτοί θα αλλάξουν τον κόσμο; Τί περιμένεις τώρα, κουλτούρα;

Ναι, ρε ηλίθια εσωτερική φωνή με τον εκνευριστικό σου αντίλογο. Περιμένω πολιτισμό. Άνθρωποι κάθονται και βλέπουν αυτά τα πράγματα και νομίζουν ότι είναι σημαντικά και άξια συζήτησης. Δε γουστάρω οι άνθρωποι με τούς οποίους βρίσκομαι στην ίδια περιοχή (άσχετα αν συναναστρέφομαι μαζί τους ή όχι, η "κουλτούρα" τους με επηρεάζει) να τηγανίζουν τον εγκέφαλό τους έτσι. Αξίζουν πολλές ευκαιρίες για να ενημερώνονται καλύτερα. Και για να βλέπουν πράγματα με ενδιαφέρον.

Σιγά ρε μάστορα. Εσύ θα κρίνεις τί είναι ενδιαφέρον; Ό,τι γουστάρουν βλέπουν.

Αυτό, κατάλαβες ότι είναι άκυρο πριν το ολοκληρώσεις. Λάθος. Αν το μεσημέρι τα κανάλια έδειχναν ρεπορτάζ από μέρη στα οποία γίνονται πραγματικά εργατικά ατυχήματα, εικόνες από άλλα μέρη τού πλανήτη (μπορεί να είμαστε το λίκνο τού πολιτισμού και πίπες, αλλά υπάρχουν και σε άλλα μέρη άνθρωποι) (αλήθεια), μουσική ενημέρωση για όλα τα είδη και όχι μόνο για τον απόπατο των κυνοκομείων, ακόμα και κάποια απλά μαθήματα ξένων γλωσσών, θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι στους τηλεθεατές τους. Αδιανόητο, έ;

Εννοείται. Ποιος θα καθήσει να δει αυτές τις βλακείες που λες;

Δυστυχώς, ο κόσμος βλέπει στην τηλεόραση αυτά που τού δείχνουν. Οπότε, αν κάποια στιγμή όλα τα κανάλια άρχιζαν να προβάλλουν κάτι διαφορετικό, που θα άνοιγε λίγο την αντίληψη των τηλεθεατών, ίσως να άλλαζε η κατάσταση. Αλλά, τελικά, πράγματι λέω βλακείες. Ποιος εξουσιαστής/σφετεριστής θέλει να δει τούς υποτακτικούς του να ξυπνάνε και τελικά να τον φτύνουν στη μούρη και να ελευθερώνονται; Τελικά, καλά που υπάρχει και το ίντερνετ και ας προσπαθούν να το υποβαθμίσουν με κάτι δρουζοεκπομπές.

Υ.Γ. Στις 15 Μαρτίου, είναι η πρώτη ετήσια Z-day. Περισσότερα, στα μπάνερ ψηλά (Zeitgeist movement), ενώ μέσα στις επόμενες μέρες θα υπάρξει και ανάρτηση από μένα.

Χαμομηλάκι

Μπείτε σε αυτό το μπλογκ. Αξίζει τον κόπο. Γύρω στα 70 άτομα γράφουν ασταμάτητα και παλεύουν για τα δικαιώματα των παιδιών. Κι έχουν να μάς πουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.

Όπως και νά'χει, τα παιδιά πρέπει να τα προσέχουμε όλοι, γιατί σε αυτά βασιζόμαστε για να δούμε να βελτιώνεται η κατάσταση. Και όχι στους βρωμόγερους κάθε ηλικίας που μάς ελέγχουν. Να τσεκάρετε το Χαμομηλάκι όποτε μπορείτε, θα βρίσκετε σημαντικές πληροφορίες.

Υ.Γ. Το βράδυ τήςΚυριακής δεν ήταν τελικά όπως το σχεδίαζα, αλλά το βράδυ τής Δευτέρας ήταν σχεδόν τέλειο (με την κανονική έννοια και όχι με την εφηβική [αχ, τέεεεεελειοοοοοοο]). Έστω κι αν η τούρτα έλεγε 88. Δεν πειράζει! Νά'ναι καλά τα παληκάρια!

Η ηλικία που κρατάει 2 χρόνια

"Κάθε ώρα που περνάς φοβούμενος το θάνατο, είναι μία ώρα που περνάς νεκρός."

-Κάποιος που δεν θυμάμαι

"Κάθε ώρα που περνας περιμένοντας τα 30, είναι μία ώρα που περνας σαν τριαντάρης."

-Εγώ, μόλις τώρα

Λοιπόν. Όσο πάει, βλέπω και καθαρότερα κι ας ανεβαίνουν η μυωπία κι ο αστιγματισμός. Γνωστός (στον εαυτό μου) συνομωσιολόγος, ανακάλυψα άλλη μία συνομωσία εναντίον των ανθρώπων. Ο αριθμός 30, είναι τρομερά υπερεκτιμημένος, όταν έχει να κάνει με την ηλικία. Όσοι πιστεύουμε ότι δεν έχουμε ζήσει αρκετά πράγματα μέχρι την συμπλήρωση των 30, αισθανόμαστε τρομοκρατημένοι διότι βλέπουμε ότι ο χρόνος τελειώνει και είμαστε υποχρεωμένοι να ενεργούμε και να σκεφτόμαστε σύμφωνα με την ηλικία μας. Και καλά! Δηλαδή, αν κάνω χοντράδες με τούς επίσης παχύδερμους φίλους μου, πρέπει να τις κόψω γιατί, τί θα λέει ο κόσμος τώρα που μεγάλωσες και ακόμα δεν παντρεύτηκες κλπ. Αηδίες. Άλλο πράγμα τα ώριμα φρούτα και άλλο τα σάπια.

Βλέπω σε πολύ κόσμο (συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου) ότι όταν γίνονται 29, λένε "τού χρόνου 30" και αδικούν τον εαυτό τους. Είναι σαν οι ηλικίες να πηγαίνουν ως εξής: 25, 26, 27, 28, τού χρόνου 30, 30. Και γιατί να μη συνεχίζουν με πέρσι 30, πρόπερσι 30, πριν 3 χρόνια 30 κλπ; Λες και τα 29 είναι προπαρασκευαστικό έτος για τα 30. Λες και τα 30, μόλις τα κλείσεις, αυτόματα θα κλείσουν και κάποιες πόρτες. Κάποια πράγματα που έκανες μικρότερος, δεν μπορείς να τα κάνεις τώρα. Τί μάς λες! Αυτά που έκανα πριν λίγους μήνες, γίνονται και τώρα, το ίδιο φρικτά ή και χειρότερα!

Αλήθεια, εσύ που έκλεισες τα 30 και φοβάσαι ότι δεν θα σε πλησιάζουν οι μικρές, πόσο θα γούσταρες να ασχοληθείς με κάποια που φοβάται έναν αριθμό; Βέβαια, εξαρτάται και από το πόσο μικρές, έτσι; Το μπλογκ δεν στηρίζει την παιδοφιλία.

Αυτά τα λίγα είχα να πω. Μέχρι αύριο το βράδυ θα είμαι ακόμα 29. Η πρωτοχρονιά των 30 θα με βρει στην Ξάνθη, να παίζω κιθάρα και να βγάζω το λαρύγγι μου. Και κάπως έτσι ήθελα να γίνει, έτσι κι αλλιώς. Να είμαι περιτριγυρισμένος από φίλους. Μπορεί να πουλάω άνεση και να το παίζω υπεράνω, αλλά είναι μόνο επειδή δεν θέλω με τίποτα να με πάρει από κάτω. Κι αυτό επειδή δεν υπάρχει λόγος. Από τα 29 πας στα 30, όχι στα 70. Αν εκμεταλλεύεσαι τα χρόνια για να βελτιώνεσαι, είσαι καλά. Αύριο το βράδυ, θα πιω λίγο νερό και στην υγειά σας.

Ο δρόμος μού ανήκει

Λοιπόν, χωρίς εισαγωγές και χαζομάρες, δείτε τί πρέπει να κάνετε για να είστε πρώτες μούρες στον δρόμο και γενικότερα ίσως. Ξεκινάμε.

Κεφάλαιο πρώτο. Οδήγηση.

Πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμάμαι όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο είναι ότι οι δρόμοι μού ανήκει. Πληρώνω φόρους, τέλη κυκλοφορίας, άρα μπορώ να κάνω ό,τι γουστάρω. Πρώτα κουμπώνω τη ζώνη πίσω από την πλάτη μου για να σκάσει αυτή η μαλακία που βάλανε στα καινούργια αυτοκίνητα και κουδουνίζει αν δεν φορέσεις ζώνη. Σιγά μην περιοριστώ. Και τώρα, είμαι έτοιμος να ξεκινήσω. Θα συναντήσω πολλά στον δρόμο μου, αλλά έχω μάθει να τα αντιμετωπίζω.

Όταν θέλω να στρίψω και νομίζω ότι χρειάζεται οπωσδήποτε να ανάψω φλας, μπορώ να το κάνω αμέσως μόλις ξεκινήσω να παίρνω την στροφή. Αφού ξέρω ότι θα στρίψω, τί το χρειάζομαι; Όποιος είναι από πίσω, ας περιμένει. Το ίδιο ισχύει και όταν θέλω να παρκάρω. Μπορώ να βγάλω αλάρμ όταν θα έχω σταματήσει ή όταν θα έχω κόψει σημαντικά ταχύτητα και ο πισινός μου έχει ήδη καταλάβει ότι θα παρκάρω. Βλέπεις, για άλλους το φλας σημαίνει πρόθεση. Για μένα σημαίνει γεγονός. Και εφόσον τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους, κάποιες φορές δεν χρειάζεται φλας. Απλά πράγματα. Στο ξεπαρκάρισμα είναι καλό να προσέχω περισσότερο, γιατί υπάρχουν και μαλάκες που πηγαίνουν στον δρόμο και μπορεί να πέσουν πάνω μου.

Όσον αφορά το παρκάρισμα, είπαμε. Ο δρόμος μού ανήκει. Μπορώ να παρκάρω όπου θέλω, αρκεί να μην περπατήσω καθόλου. Θα τριπλοπαρκάρω έξω από την καφετέρια όπου θα περάσω το πρωί μου, θα στενέψω τον δρόμο (ΜΟΥ), αλλά θα βλέπω το αμάξι μου. Και θα το βλέπουν και οι άλλοι. Επίσης, αν θέλει η κυρά να σταματήσει κάπου για ψώνια, θα σταματήσω στη μέση τού δρόμου, διότι κι εκείνη δεν έφτιαξε την κορμάρα της περπατώντας, έτσι; Ας περιμένουν οι πισινοί, δεν θα πάθουν τίποτα. Βέβαια, αν είμαι μόνος μου, σταματάω, κατεβαίνω, κάνω τη δουλειά μου, κάνω την κλασική χειρονομία "μισό λεπτό" στους άλλους, ρίχνω και κανένα μπινελίκι σε αυτούς που δε σέβονται το ότι τούς αφήνω να χρησιμοποιούν τον δρόμο μου και φεύγω.

Η χειρονομία "μισό λεπτό" είναι χρήσιμη όταν παρκάρω μπροστά από κάποιον που ετοιμάζεται κι έχει βγάλει φλας για να ξερπαρκάρει. Σιγά μη μετακινηθώ. Ας περιμένει να κάνω τη δουλειά μου. Δεν θα πάθει τίποτα.

Μπορώ να παρκάρω όπου γουστάρω. Κι αν έχω ένα τεράστιο 4Χ4 με επιπλέον καρότσα, μπορώ να το παρκάρω στη γωνία και να κλείνω την ορατότητα αυτού που έρχεται και θέλει να στρίψει αλλά δεν μπορεί επειδή εγώ πάρκαρα εκεί και βγαίνει στα τυφλά με αποτέλεσμα να έρθει ένα μηχανάκι και να πέσει πάνω του. Αυτός φταίει, που βγήκε, θα τού το πει κι ο άσχετος παππούς με την πίτσα στο χέρι. Εγώ θα βγω ζάχαρη. (σημ. Αυτό μού έχει συμβεί. Ευτυχώς που το παιδί δεν έπαθε τίποτα. Ένας περίεργος γέρος επέμενε ότι εγώ έφταιγα και ο μαλάκας με το πελώριο όχημα, το πήρε κι εξαφανίστηκε. Ο θεός να τούς κόβει χρόνια και να μού δίνει σκουλαρίκια.)

Όπου γουστάρω, είπα. Πάνω σε πεζοδρόμια, μπροστά σε ράμπες για τη μετακίνηση ανθρώπων με κινητικά προβλήματα (έλα μωρέ, σιγά μην έρθει τώρα). Οι δρόμοι μού ανήκουν. Γι'αυτό και στα φανάρια κάνω επίσης ό,τι γουστάρω. Αν είμαι πρώτος, δεν πειράζει να ξεχαστώ σκαλίζοντας τη μύτη μου με δύο δάχτυλα, θα το προλάβω το φανάρι. Αν δεν είμαι πρώτος, πατάω αμέσως κόρνα, για να μην ξεχαστεί ο μαλάκας μπροστά και χάσω το φανάρι. Επίσης, προσπερνάω οτιδήποτε με εμποδίζει να φτάσω πρώτος στο κόκκινο φανάρι. Δεν το ξέρουν ότι η θέση εκκίνησης είναι σημαντική και παίρνεις πιο πολλούς πόντους; Βλάκες...

Α, μίλησα για προσπέραση. Καταρχήν, όταν μιλάω στο τηλέφωνο, κινούμαι αργά και όσο γίνεται πιο κοντά στη μέση τού δρόμου. Επειδή εγώ πάω με το πάσο μου και μιλάω στο γκομενάκι, δε σημαίνει ότι οι άλλοι μπορούν να με περνάνε. Ή απλά δε με νοιάζει. Αλλά όταν κάποιος μιλάει στο τηλέφωνο και κινείται όσο γίνεται πιο κοντά στη μέση τού δρόμου, δεν μπορώ να το ανεχτώ. Θα πατήσω κόρνα, θα τού κολλήσω, στην ανάγκη θα τον πετάξω από τον δρόμο. Δεν μπορείς εσύ κύριε να κόβεις την κυκλοφορία! Έχουμε πληρώσει για τον δρόμο! Κι επίσης, όταν είμαστε 5-6 αυτοκίνητα και μπροστά ένα φορτηγό, ποιος πρέπει να προσπεράσει πρώτος όταν βγούμε στην ευθεία; Μα φυσικά, αυτός που έχει το πιο γαμάτο αυτοκίνητο. Συνήθως είναι ο τελευταίος, οπότε προσπερνάει μερικούς στη σειρά, μένει και στο αντίθετο ρεύμα περισσότερη ώρα, αλλά είναι ο πιο γαμάτος κι αυτό δεν αλλάζει.

Εννοείται ότι καλό είναι να ξέρει όλος ο κόσμος ότι έχω δυνατά ηχεία κι ακούω κορυφαία μουσική. Οπότε, ορθάνοιχτα παράθυρα και Πλούταρχος στο τέρμα. Και περνάμε αργά αργά από τις καφετέριες για να κόψουμε κίνηση. Και όσο για τούς πεζούς, είτε είναι γιαγιάδες, είτε φορτωμένοι, είτε βρέχει, είτε είναι σε διάβαση, δε μάς απασχολεί. Θα περάσουμε και ας τούς δώσει προτεραιότητα ο επόμενος. Ο πισινός.

Κεφάλαιο δεύτερο. Πεζοί.

Όταν είμαι πεζός, έχω προτεραιότητα. Ο δρόμος μού ανήκει. Και δεν μπορεί κανείς οδηγός να με πατήσει, γιατί θα με πληρώνει. Αυτό μού δίνει το δικαίωμα να περπατάω στη μέση τού δρόμου σαν να μη συμβαίνει τίποτα και χωρίς να κοιτάω αν έρχεται αυτοκίνητο. Το ίδιο ισχύει όταν μού δίνουν προτεραιότητα και δεν περνάνε σαν μανιακοί. Πηγαίνω με το πάσο μου.

Κεφάλαιο τρίτο. Τροχονόμοι.
Συμβουλεύομαι τις πινακίδες. Αν πάρκαρε παράνομα, τον γράφω, ανάλογα και με τα κέφια μου ή τα κέφια τού προϊστάμενου. Μετά, οι κλήσεις σε σημαντικά πρόσωπα θα σβηστούν και οι υπόλοιπες θα πληρωθούν. Επίσης, θα βάλω τις φωνές σε όποιον μού μιλήσει, είτε ευγενικά είτε με τσαμπουκά, για να καταλάβουν ποιος είναι η εξουσία. Ο δρόμος μού ανήκει.
_______________________________________________

Το παρόν κείμενο θα ενημερωθεί όποτε υπάρξουν ιδέες για να το συμπληρώσουν.

Εγνατία επωδός

Η φωτογραφία από το www.olig.gr

Επιτέλους, παραδόθηκε πριν από κάποιες μέρες το κομμάτι τής εγνατίας οδού από την Χρυσούπολη στην Ξάνθη. Προσωπικά, δεν το βρήκα και τόσο εξυπηρετικό, αφού τον χρόνο που γλυτώνει κάποιος για να φτάσει στον κόμβο, τον χάνει για να βγει στο Πετροχώρι και από εκεί να πάει στην Ξάνθη. Αυτό από την δυτική μεριά. Δεν πέρασα από την ανατολική. Ο παλιός δρόμος έγινε αρκετά βολικός, από την στιγμή που δεν μπλοκάρεται από νταλίκες πλέον. Ειδικά όταν μπουν τα διόδια, θα γίνει η μόνη διέξοδος. Θα ήθελα να προτείνω σε όλους να μποϊκοτάρουμε την εγνατία όταν βάλουν διόδια, αλλά αυτό θα γίνει μόνο από τούς ντόπιους, έτσι κι αλλιώς. Κάποιος που έρχεται από μακριά, δεν γίνεται να χρησιμοποιεί τούς παλιούς δρόμους, προφανώς. Και εκεί βασίζονται οι ελέγχοντες το έργο. Μακάρι να ερημώσει ο δρόμος όταν μπουν τα διόδια. Αμήν παναΐα μου και τέτοια.

Χιμαιρολόγιο

Εντάξει, είναι έτοιμο, εδώ και μία εβδομάδα. Γύρω στον Δεκέμβριο μού τη βάρεσε και τελικά το εφάρμοσα. Αποφάσισα ξαφνικά, ότι γουστάρω να κάνω σκίτσα. Όποιος ενδιαφέρεται να δει το αποτέλεσμα, το μπλογκ είναι το http://chimerolog.blogspot.com.

Υ.Γ. Φρέντε, ευχαριστώ.

Τί βλέπει η νεολαία στο διαδίκτυο

Η φωτογραφία είναι από το Media Blog.

Αυτός ήταν ο υπότιτλος που εμφανιζόταν στην εκπομπή τού βρωμερού παράσιτου τής τηλεόρασης, δηλαδή ενός εκ των βρωμερών παράσιτων τής τηλεόρασης. Δεν την είδα όλη. Δεν την είδα εσκεμμένα. Ετοιμαζόμουν να βγω από το σπίτι και ήταν ανοιχτή. "Μπορώ", λέει. "Μπορώ και χειρότερα", εννοεί. Το θέμα, εκείνη την ώρα, ήταν τα περίεργα που "βλέπει η νεολαία" μέσα από τα βίντεο τού YouTube και τα σχετικά. Έδειχνε διάφορους με ορισμένες ανωμαλίες, που δεν χρειάζεται να αναφέρω εδώ, διότι δεν έχει νόημα.

Τα τελευταία λίγα χρόνια, λόγω βιωμάτων και πληροφοριών, έχω γίνει αρκετά καχύποπτος. Ως πολυκύτταρος οργανισμός, δεν έχω το παραμικρό ίχνος εμπιστοσύνης στην τηλεόραση. Με αυτά τα δεδομένα, οι σκέψη που μού πέρασε ήταν η εξής: Την ώρα που παιζόταν η εκπομπή αυτού τού σιχαμένου μύκητα, ποιοι παρακολουθούν; Κυρίως νοικοκυρές, εργαζόμενοι κλπ, που ενδεχομένως να έχουν παιδιά που ανήκουν στη νεολαία που βλέπει αυτά τα πράγματα στο διαδίκτυο. Οι γονείς, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν έχουν ιδέα για το τί μπορει να ψαχουλεύουν τα παιδιά τους στο ίντερνετ. Και έρχεται αυτή η ομιλούσα βλέννα για να απαξιώσει το ίντερνετ λέγοντας ότι τα παιδιά μας βλέπουν τέτοια πράγματα σε αυτό το εργαλείο τού διαβόλου. Και κάλεσε και ψυχολόγους, ειδικούς, έστησε ολόκληρη συζήτηση στο στούντιο, για να μάς δείξει τί βλέπουμε στο ίντερνετ. Με άλλα λόγια, κυρά μου, ο γιος σου κάθεται και βλέπει αηδίες αντί να διαβάζει θρησκευτικά για το διαγώνισμα τής Παρασκευής. Κοίτα να τον συμμαζέψεις.

Λυπάμαι (δηλαδή, χαίρομαι), αγαπητά απόβλητα, αλλά ο κόσμος ξυπνάει. Και χρησιμοποιεί το ίντερνετ και για την ενημέρωσή του. Αυτό που δείξατε ήταν ένα μικρό μέρος των πραγμάτων που μπορείς να βρεις μέσα σε αυτόν τον απεριόριστο (;) πλούτο από πληροφορίες. Μπορεί να πείθετε κάποιους, αλλά αυτοί όσο πάει λιγοστεύουν. Οι κωλοεκπομπές σας και οι γενικότερες προσπάθειες αποπροσανατολισμού και αποχαύνωσης των ανθρώπων, έχουν αρχίσει να χάνουν την ισχύ τους. Προσωπικά, ανυπομονώ.

Των φρονίμων τα ψάρια βρωμάνε απ'το κεφάλι στο λάκο με την φάβα

Η φωτογραφία είναι άσχετη, αλλά νομίζω ότι είναι
προτιμότερη από κάποιον βουλευτή ή κάποιον
αστυνομικό.

Λοιπόν. Το βράδυ δε μ'έπαιρνε ύπνος και, μεταξύ άλλων, σκέφτηκα το εξής. Ας φανταστούμε μία ιστορία. Αν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, δεν θα εκπλαγώ, αλλά δεν το γνωρίζω. Αυτά που θα γράψω είναι υποθέσεις.



Και ξεκινάμε. Ας φανταστούμε δύο αστυνομικούς σε βραδινή υπηρεσία. Αραγμένοι με το όχημά τους, σταματάνε οχήματα για τυπικούς ελέγχους. Ευγενέστατοι, κάνουν τη δουλειά τους κανονικά, οι οδηγοί είναι συνεργάσιμοι και δεν σημειώνεται κάποιο ευτράπελο. Αυτά. Τέλος ιστορίας. Ωραία, δεν ήταν;



Έλα, αφήνουμε τις μαλακιούλες. Εννοείται ότι θα σημειωθεί ευτράπελο, αλλιώς γιατί να κάτσω να γράψω; Τόσο βλαμμένος είμαι; Τέλος πάντων, κάποια στιγμή σταματάνε κι ένα αρκετά πολυτελές όχημα, με σκοτεινιασμένα τζάμια κλπ. Ο τύπος που βγαίνει από μέσα είναι εριστικός, αρνείται να κάνει αλκοτέστ, επαναλαμβάνει την κλασική ατάκα κάθε κυρίαρχου τού σύμπαντος ("ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;"), γαρνιρισμένη με ολίγη από "θα σε στείλω σε καμμιά βραχονησίδα να κάνεις αλκοτέστ στα καβούρια", όλα αυτά συνοδευμένα από απειλητικές κινήσεις των χεριών, για να ξέρουμε ποιος είναι το αφεντικό. Ο ένας αστυνομικός, δείχνει να κωλώνει, αλλά ο άλλος, μετά από κάποιες προσπαθειες μέσω ευγενικών, όσο γίνεται, συστάσεων, τον μαγκώνει, τού περνάει χειροπέδες και τον πετάει στο περιπολικό. Και πηγαίνουν μία βόλτα από το τμήμα. Ως εδώ, καλά.



Στο τμήμα, υπάρχει ένας προϊστάμενος. Πριν ο τυπικός αστυνομικός μιλήσει, ο προϊστάμενος αναγνωρίζει τον μπουζουριασμένο, αφρίζοντα βουλευτή. Πόσο πιθανό είναι:

α) Εντελώς τυπικά, να ρωτήσει τον αστυνομικό που προχώρησε στη σύλληψη τού βουλευτή τί συνέβη και να συνεχίσουν κανονικά πετώντας τον στο κελί για το βράδυ παρά τις κραυγές και τις απειλές του. Και το πρωί βλέπουμε.

β) Μόλις τον δει, να πει "κύριε βουλευτά μου, τί σάς έκανε αυτός ο αχρείος, θα φροντίσω να τιμωρηθεί παραδειγματικά" και να προθυμοποιηθεί να πάει ο ίδιος ο προϊστάμενος τον βουλευτή στο αυτοκίνητό του, εκεί όπου έγινε η σύλληψη (έτσι είναι, αν δεν παίρνεις προφυλάξεις).

γ) Μόλις τον δει, να πει "συγνώμη κύριε βουλευτά μου, ο αστυνόμος είναι νέος και ενθουσιώδης και δεν σάς γνώριζε, σας διαβεβαιώ πως δεν θα ξανασυμβεί".



Αν γίνει το α), υπάρχουν οι εξής πιθανότητες:



1) Ο προϊσταμενότερος που έρχεται, βλέπει τον βουλευτή, ρωτάει τί έγινε και μετά ακολουθεί τις νόμιμες διαδικασίες ώστε ο παράνομος βουλευτής να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη (τί ωραίο κλισέ. Σαν χάρτινος πύργος).

2) Ο προϊσταμενότερος, μόλις τον βλέπει, λέει "κύριε βουλευτά μου, τί σάς έκανε αυτός ο αχρείος, θα φροντίσω να τιμωρηθεί παραδειγματικά" και προθυμοποιείται να πάει ο ίδιος ο προϊστάμενος τον βουλευτή στο αυτοκίνητό του, εκεί όπου έγινε η σύλληψη.

3) Μόλις τον δει, να πει "συγνώμη κύριε βουλευτά μου, ο αστυνόμος και ο προϊστάμενος είναι νέοι και ενθουσιώδεις και δεν σάς γνώριζαν, σας διαβεβαιώ πως δεν θα ξανασυμβεί".

4) Ο βουλευτής έχει ήδη καλέσει τα κανάλια και μέσα σε 6' που παίρνει στο πιο καθυστερημένο συνεργείο για να φτάσει, έξω από το τμήμα γίνεται τής πουτάνας από ημίβλακες δημοσιογράφους, που με όσο μπορούν πιο εκνευριστικό τόνο στη φωνή, περιγράφουν τα "γεγονότα" (αστυνομική αναλγησία, δεν σεβάστηκαν ούτε τον βουλευτή, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος καταδικάζει τη νέα αυθαιρεσία κλπ). Πρόκειται για τούς ίδιους δημοσιογράφους που, είτε μιλάνε στον μοναδικό τυχερό τού Τζόκερ, είτε μιλάνε σε κάποιον πατέρα που ο γιος του πήγε φαντάρος και γύρισε σε φέρετρο θα ρωτήσουν "πώς αισθάνεστε;".



Πόσο πιθανό είναι να γίνει το γεγονός που περιγράψαμε και στη συνέχεια να γίνει το α) και το 1); Δεν θα πω ότι είναι απίθανο να υπάρξουν τόσοι σωστοί άνθρωποι, αλλά δε νομίζω ότι είναι και ιδιαίτερα πιθανό. Κι αν θέλει κάποιος να αγιάσει, ο φόβος τής δυσμενούς μετάθεσης δεν πρόκειται να τον αφήσει. Έτσι είναι ο καρκίνος άλλωστε. Προσβάλλει τα υγιή κύτταρα. Δεν θα πάνε τα υγιή κύτταρα να προσβάλλουν τα καρκινικά.



Δεν θέλω να δικαιολογήσω τίποτα. Απλά προσπαθώ να σκεφτώ πώς σκέφτονται όλοι αυτοί. Δεν μπορεί, όλοι είμαστε ανθρώπινα όντα. Δεν γίνεται να τα κάνουν όλα αυτά χωρίς να περνάει από το μυαλό τους ότι δεν είναι και πολύ εντάξει. Δεν θέλω να το πιστέψω αυτό το πράγμα. Αλλά μετά την χούντα, ήρθε η εκλεγμένη χούντα.