Το χρονικό μίας near death experience

Όταν το είδα, σοκαρίστηκα. Δεν πίστευα ότι ήταν τόσο άσχημα. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Ξεκινήσαμε το πρωί, εγώ κι ο Παναγιώτης, για να πάμε στην Κέρκυρα για τα τρία λάιβ που είχαμε κανονισμένα. Βροχή κι ομίχλη σε κάποια σημεία τού δρόμου. Γύρω στα 15 με 20 χιλιόμετρα μετά την Καβάλα, έχασα τον έλεγχο, χτυπήσαμε στις μπάρες στα αριστερά, στριφογυρίσαμε, χτυπήσαμε λίγο και στα δεξιά και σταματήσαμε στην άκρη. Βγήκαμε αμέσως, τρέμοντας. Από πίσω, δε φαινόταν να είχε γίνει μεγάλη ζημιά. Σκεφτόμουν ότι ίσως μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Αλλά μετά είδα αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία.

Δεν χτυπήσαμε. Ούτε καν ταρακουνηθήκαμε. Δηλαδή, έτσι νομίζω. Οι αερόσακοι δεν άνοιξαν. Τα πράγματα που είχαμε μέσα, ενισχυτής, κιθάρες, μπάσο κλπ, δεν έπαθαν απολύτως τίποτα. Αλλά το αυτοκίνητο είναι σακατεμένο. Πρέπει να έχει πάνω από €3000 ζημιά. Αλλά το σοκ ήταν μεγάλο. Όταν συνήρθαμε λίγο και το αντιμετωπίσαμε κάπως πιο ήρεμα, μπορέσαμε να κάνουμε και λίγο πλάκα, αλλά εμείς ξέρουμε τί τραβήξαμε. Και ευτυχώς που ο Παναγιώτης είναι πυροσβέστης και έχει εκπαιδευτεί σε τέτοιες καταστάσεις, αν και όχι τόσο στην αντιμετώπιση από μέσα. Όσοι ήρθαν είχαν ιστορίες από τη συγκεκριμένη στροφή. Σχεδόν όλοι είπαν ότι είχαμε άγιο.

Θα μού επιτρέψετε να διαφωνήσω. Με μία πρόχειρη ματιά στο μπλογκ, καθένας μπορεί να διαπιστώσει εύκολα ότι είμαι άθεος, ακόμα και αν αυτή είναι η πρώτη φορά που το γράφω έτσι ξερά. Αυτόματα, αυτό σημαίνει ότι αποκλείω το ενδεχόμενο να παρενέβη κάποιος άγιος ή να παρέλειψε κάποιος άγιος να παρέμβει για να αποτρέψει το τρακάρισμα. Γιατί να σώσει εμένα ο άγιος και να αφήσει κάποιους πιστούς να πεθάνουν, όπως έχει συμβεί πολλές φορές; Με ποια κριτήρια σώζουν οι άγιοι; Δεν μπορώ να δεχτώ ότι είχα άγιο, χωρίς να αναρωτηθώ γιατί. Με προφανές αποτέλεσμα να απορρίψω την εξήγηση.

Και ο δρόμος γλυστρούσε. Δύσκολο να βρεις κάποιο δρόμο να μη γλυστράει με αυτό το σπαστικό ψιλόβροχο που έριχνε εκείνη την ώρα. Αλλά αυτό το ξέρεις, δεν το ξέρεις; Δεν είναι η πρώτη φορά που οδηγείς εκεί πάνω. Ξέρεις ότι πρέπει να προσέχεις παραπάνω. Δεν μπορεί να τα ρίχνεις όλα στον δρόμο και στις κακοτεχνίες.

Η ευθύνη για αυτό που συνέβη είναι, αν όχι αποκλειστικά, σε συντριπτικό ποσοστό δική μου. Αν πήγαινα λίγο πιο αργά, δε νομίζω ότι θα είχε συμβεί κάτι τέτοιο, ακόμα και στον δρόμο που γλυστρούσε. Μπορεί να είχαμε κανένα ψιλό μπέρδεμα, αλλά θα ανακτούσα τον έλεγχο σχετικά εύκολα. Από την άλλη, αν πήγαινα πιο γρήγορα, υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να κάνουμε τούμπες αντί για σβούρες. Κι επίσης, φορούσαμε και τις ζώνες. Δεν έχει να κάνει με κανέναν άγιο, αλλά αποκλειστικά με τον τρόπο με τον οποίο οδηγώ. Και αποφεύγω να περνάω τα 120. Πάνω στη στροφή, ίσως να πήγαινα πιο γρήγορα από το κανονικό, αλλά όχι πολύ πιο γρήγορα.

Δεν είμαι σίγουρος γιατί τα γράφω αυτά εδώ πέρα τώρα. Μπορεί για να δώσω κάποιο δίδαγμα; Δεν ξέρω, νομίζω ότι δεν σκέφτομαι ακόμα πολύ καθαρά. Έχουν περάσει 8 ώρες από το τρακάρισμα (και όχι ατύχημα, διότι η λέξη "ατύχημα" υποδηλώνει ότι δεν υπήρχε υπαίτιος). Μην τρέχετε πολύ. Δηλαδή, τρέξτε, μέχρι εκεί που αισθάνεστε άνετα με το αμάξι. Όχι παραπάνω. Κι όταν βρέχει, επιβραδύνετε γύρω στα 20 χιλιόμετρα από το όριο τής άνεσής σας. Μπορεί να μη σωθεί το αυτοκίνητο (πράγμα αρκετά οδυνηρό), αλλά θα σάς δώσει κάποια παράταση για να μπορέσετε να σκεφτείτε τί δεν κάνατε καλά (πράγμα επίσης οδυνηρό, αλλά καλύτερο σε σχέση με άλλα) και να το προσέχετε την επόμενη φορά.

Αυτό δεν το κλέβεις

Υπάρχουν μερικά πράγματα...

...που κανένας πανάχρηστος αργόμισθος κομπλεξικός δεν μπορεί να βγάλει αναφερόμενα.

...που κανένας τιποτένιος καρπαζοεισπράκτορας δεν μπορεί να πυροβολήσει.

...που κανένας μαυροφορεμένος μπαμπούλας δεν μπορεί να τρομοκρατήσει με αιώνιες φωτιές και τερατάκια με κερατάκια.

...που κανένας θρασύτατος λωποδύτης δεν μπορεί να φορολογήσει μέχρι θανάτου.

...που κανένας βολεψάκιας τεμπελχανάς δεν μπορεί να κωλογλείψει για να βολευτεί σε μία θεσούλα σε βάρος ικανότερων, μόνο και μόνο για να βάλει τα δόντια του στα περισσεύματα από τα αποφάγια των λωποδυτών.

...που κανένας εγκεφαλοπλυμένος υποστηρικτής εταιριών νταβατζήδων και παραγεμισμένων καλοπληρωμένων αθληταράδων δεν μπορεί να μολύνει με τις ελεεινές ιδέες περί τιμημένων εσωρούχων και μεγάλων ιστοριών.

...που κανένας πατριωτάρας δεν μπορεί να κρατήσει πίσω με πρόσχημα το ένδοξο παρελθόν, αποφεύγοντας τις αναφορές στο ντροπιαστικό παρόν.

...που κανένας ευθυνόφοβος δεν μπορεί να κατηγορήσει για την προσωπική του αποτυχία.

Μάρτιος στο Παρίσι. Ωραία πράγματα! Και άνοιξη. Παντού. Επίσης ωραία.

Και τώρα ένα διάλειμμα

Και τώρα που πήρα φόρα και ξανάρχισα να ποστάρω στο μπλογκ, θα μοιραστώ μαζί σας μερικές ενδιαφέρουσες φωτογραφίες που έχω τραβήξει τον τελευταίο χρόνο. Όχι και πάρα πολλές. Δυστυχώς τεμπελιάζω όταν έρχεται η ώρα να βγάλω το τηλέφωνο και να φωτογραφίσω (κάτι που ξεπέρασα εύκολα στο προηγούμενο ποστ, με τα αυτοκίνητα). Για να ξεκινήσουμε καλά, ας προσκυνήσουμε όλοι μαζί.

Μού αρέσει ιδιαίτερα η τελεία (αν δεν βρισκόταν εκεί, θα νόμιζα ότι είναι όλο μία λέξη) και δώστε βάση και στα διαλυτικά (ούμλάουτ, που λέμε κι εμείς οι σπουδαγμένοι). Για την ορθογραφία, κανένα σχόλιο, διότι υπάρχουν και χειρότερα. Όπως αυτό, ας πούμε.

Αν παρατηρήσετε πάνω αριστερά, θα διαπιστώσετε ότι γράφει ΠΤΥΧΙΟΥΚΧΟΙ. Δε λέω, τα λάθη είναι ανθρώπινα. Αλλά ποιος θα εμπιστευόταν κάποιον "πτυχιούκχο" για μαθήματα φιλολογίας; Υποθέτω ότι τα χαρτάκια που λείπουν, τα πήραν άλλοι φιλόλογοι για να σπεύσουν να διορθώσουν τούς "πτυχιούκχους".

Μπότες γυναικείες, μπότες παιδικές, μπαλαρίνες. Και κάπου εκεί ανάμεσα, ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΟΥΓΚ. Τί στα κομμάτια είναι τα υπόλοιπα ουγκ; Και γιατί έχουν την ίδια τιμή με τις μπαλαρίνες;

Αυτό, από μόνο του δε λέει και πολλά. Εντάξει, φασόλια κι αυγά, αγγλικό πρωινό κλπ. Αλλά μερικά μέτρα πιο κάτω, ο αθέμιτος ανταγωνισμός και η ελεύθερη αγορά θα χτυπήσουν αμείλικτα.

Πρωινό ρε φίλε! Όχι μόνο φασόλια! Οι παραπάνω δύο φωτογραφίες τραβήχτηκαν στη Θάσο, σε έναν δρόμο. Αν αυτός ο δρόμος ήταν στη Φραγκία, θα λεγόταν κάπως έτσι:

Δεν γνώριζα τί σημαίνει αυτή η λέξη εκεί. Και όπως φαίνεται, ούτε το Γκουγκλ Τρανσλέιτ ξέρει. Αλλά δεν πειράζει, γιατί σάς έχω μία καταπληκτική ευκαιρία που δεν γίνεται να την αφήσετε να πάει χαμένη! Αν και δε νομίζω να προλαβαίνετε. Κάτι τέτοια τεφαρίκια δε μένουν και πολύ καιρό ξενοίκιαστα. Από την οδό Τσιμισκή, στη Θεσσαλονίκη, σάς παρουσιάζωωωω:

Ξέρω, είναι καταπληκτική ευκαιρία. Θα το έπαιρνα για μένα, αλλά δε μ'ενδιαφέρει. Τέλος πάντων, σκέφτομαι τί να κάνω τώρα. Να γράψω κι άλλο; Τί λες εσύ;

Άντε, καλά. Το κλείνω εδώ. Έτσι κι αλλιώς, μού τελείωσαν και οι φωτογραφίες.

Έλα μωρέ, χωράει

Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχτηκε σε πάρκινγκ γνωστού σούπερ μάρκετ σε άγνωστη επαρχιακή κωμόπολη. Το μωβ Saxo καταλαμβάνει περήφανα δύο θέσεις αναπήρων και το Toyota δείχνει ότι ο κάτοχός του είναι λίγα βήματα πιο μπροστά και παρκάρει έξω από τον ειδικό χώρο, ώστε να αποφύγει ακόμα περισσότερα κουραστικά βήματα.

Ο πρώτος έξυπνος θεωρεί ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες ή ότι "σιγά μην έρθει κανένας τώρα, που ήρθα για δυο λεπτά". Και πιάνει δύο θέσεις, γιατί έτσι. Ο δεύτερος πήγε ένα επίπεδο πιο πάνω και αθώωσε τον εαυτό του για τον -όχι και τόσο πολύ- χώρο που αφήνει στους άλλους οδηγούς που θα κάνουν την στροφή προσπαθώντας να μην πέσουν σε κάποιο αυτοκίνητο που κρύβει ο τρίτος τής συντροφιάς, το ημιφορτηγό που πάρκαρε στις θέσεις για τις εγκύους και τις γυναίκες που κουβαλάνε καρότσια. Και όλα αυτά για να μην περπατήσει λίγα βήματα παραπάνω και παρκάρει κανονικά. Δε μιλάμε για τεράστιες αποστάσεις, ούτε για κακοκαιρία (πρέπει να είχε γύρω στους 17 βαθμούς). Αλλά όταν η δουλειά μας είναι εκεί, θα παρκάρουμε εκεί και οι άλλοι ας περιμένουν.

Το πεζοδρόμιο χαμηλώνει και κυλάς στον προορισμό σου. Τί, δεν είναι το αυτοκίνητο ο προορισμός σου; Ε, τότε να βρεις να κατεβείς από άλλο σημείο. 

Βασικά, σε μία απόσταση 400 μέτρων, συνάντησα τρεις τέτοιες περιπτώσεις. Απλώς φωτογράφισα τη μία. Και οι άλλες ήταν παρόμοιες. Αυτοκίνητα ειδικά παρκαρισμένα ώστε να εμποδίζουν όσο γίνεται περισσότερο τη διέλευση. Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν μέρη για παρκάρισμα. Αμέτρητα! Εντάξει, δεν είμαστε Αθήνα, ούτε Θεσσαλονίκη, ούτε καν Καβάλα! Αλλά για να παρκάρεις στα ελέυθερα μέρη, θα πρέπει να περπατήσεις για να πας στο κέντρο. Και είναι πιο εύκολο να ψάξεις λίγο παραπάνω, να κάνουν και οι άλλοι μερικές υποχωρήσεις, ώστε να γίνει η δουλειά σου άνετα, χωρίς περιττό περπάτημα. Και μετά, όταν θα μιλάς στο καφενείο με τούς όμοιούς σου, θα γκρινιάζεις επειδή τίποτα δεν πάει καλά.

Πώς θες να πάει καλά αν δεν κάνεις κάτι εσύ για να βελτιώσεις τον εαυτό σου; Γιατί πρέπει να βελτιωθούν πρώτα όλοι οι άλλοι και μετά εσύ; Είναι κάτι σαν τα επιχειρήματα που παραθέτουν ορισμένοι καπνιστές για να μπορούν να φουμάρουν ελεύθερα, που λένε ότι τα εργοστάσια και τα αυτοκίνητα και οι αεροψεκασμοί (ουργκ!) μολύνουν τον αέρα, τα τρόφιμα είναι επίσης μολυσμένα, η ραδιενέργεια θα μάς σκοτώσει όλους και μάς ενοχλούν τα τσιγάρα. Δηλαδή, να περιμένουμε να τακτοποιηθούν αυτά τα προβλήματα πριν προχωρήσουμε στα άλλα; Και ποιος αποφασίζει ποια προβλήματα θα λύσουμε πρώτα; Και ποιος μού λέει ότι, αν λυθούν όλα αυτά, μετά δεν θα βρεις άλλα για να αναβάλλεις τη λύση τού προβλήματος τού καπνού; Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα άνοιξα και ξεφεύγω από το αρχικό. Αλλά είναι που έχω πολύ καιρό να γράψω κι έχουν μαζευτεί. Την κατανόησή σας, παρακαλώ!

Εντάξει, δε λέω κάτι καινούργιο. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει όσο διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από αυτόν. Αν περιμένουμε από το κράτος και τούς άλλους να βελτιωθούν πριν κάνουμε κάτι εμείς, τα ίδια πράγματα θα έχουμε ξανά και ξανά και ξανά. Και για ό,τι γίνεται, θα αθωώνουμε τον εαυτό μας και θα είμαστε υπερβολικά αυστηροί με τούς άλλους.

Υ.Γ. Το πρωί με ξύπνησε ένα τηλεφώνημα. Ήταν λάθος, από κάποιον μπάρμπα που είχε παραγγείλει μία τηλεόραση. Τού είπα ευγενικά ότι δεν ήταν ο αριθμός που έψαχνε και μού το έκλεισε χωρίς να μιλήσει. Δεν ξέρω από πού έμαθε τρόπους, αλλά δε μού άρεσε αυτό. Όταν ξαναπήρε, δεν απάντησα. Μετά από μερικά λεπτά, πήρε και τρίτη φορά. Επένδυσα τη φωνή μου με ένα παχύ στρώμα από "ξύπνησα απότομα και πρέπει να σηκωθώ, αλλά δεν θέλω", άσχετα αν ήμουν μια χαρά.

Εγώ: Ναι. (το πρωί μού βγαίνει ωραίο μπάσο, παθιάρικο)

Μπάρμπας: Ναι, -όνομα μαγαζιού- εκεί;

Εγώ: Όχι.

Μπάρμπας: Α, λάθος έκανα...

Εγώ: Ναι, λάθος πάλι.

Και μού το ξαναέκλεισε χωρίς κουβέντα. Τουλάχιστον το ψιλοδιασκέδασα. Σκέφτηκα να τού πω "παράτα την τηλεόραση και άνοιξε κανένα βιβλίο", αλλά δεν το έκανα. Αλλά έχω τον αριθμό του. Και έχω και απόκρυψη. Αν μού τη βαρέσει, θα τον ξεκωλιάσω, για να μάθει να είναι πιο ευγενικός. Αυτό βέβαια, δε με κάνει καλύτερο, οπότε μπορεί και να μην το κάνω! Να, ορίστε! Αντί να βελτιωθώ, σκέφτομαι πώς θα γίνω χειρότερος! Εύγε μου!