Έλα μωρέ, χωράει

Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχτηκε σε πάρκινγκ γνωστού σούπερ μάρκετ σε άγνωστη επαρχιακή κωμόπολη. Το μωβ Saxo καταλαμβάνει περήφανα δύο θέσεις αναπήρων και το Toyota δείχνει ότι ο κάτοχός του είναι λίγα βήματα πιο μπροστά και παρκάρει έξω από τον ειδικό χώρο, ώστε να αποφύγει ακόμα περισσότερα κουραστικά βήματα.

Ο πρώτος έξυπνος θεωρεί ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες ή ότι "σιγά μην έρθει κανένας τώρα, που ήρθα για δυο λεπτά". Και πιάνει δύο θέσεις, γιατί έτσι. Ο δεύτερος πήγε ένα επίπεδο πιο πάνω και αθώωσε τον εαυτό του για τον -όχι και τόσο πολύ- χώρο που αφήνει στους άλλους οδηγούς που θα κάνουν την στροφή προσπαθώντας να μην πέσουν σε κάποιο αυτοκίνητο που κρύβει ο τρίτος τής συντροφιάς, το ημιφορτηγό που πάρκαρε στις θέσεις για τις εγκύους και τις γυναίκες που κουβαλάνε καρότσια. Και όλα αυτά για να μην περπατήσει λίγα βήματα παραπάνω και παρκάρει κανονικά. Δε μιλάμε για τεράστιες αποστάσεις, ούτε για κακοκαιρία (πρέπει να είχε γύρω στους 17 βαθμούς). Αλλά όταν η δουλειά μας είναι εκεί, θα παρκάρουμε εκεί και οι άλλοι ας περιμένουν.

Το πεζοδρόμιο χαμηλώνει και κυλάς στον προορισμό σου. Τί, δεν είναι το αυτοκίνητο ο προορισμός σου; Ε, τότε να βρεις να κατεβείς από άλλο σημείο. 

Βασικά, σε μία απόσταση 400 μέτρων, συνάντησα τρεις τέτοιες περιπτώσεις. Απλώς φωτογράφισα τη μία. Και οι άλλες ήταν παρόμοιες. Αυτοκίνητα ειδικά παρκαρισμένα ώστε να εμποδίζουν όσο γίνεται περισσότερο τη διέλευση. Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν μέρη για παρκάρισμα. Αμέτρητα! Εντάξει, δεν είμαστε Αθήνα, ούτε Θεσσαλονίκη, ούτε καν Καβάλα! Αλλά για να παρκάρεις στα ελέυθερα μέρη, θα πρέπει να περπατήσεις για να πας στο κέντρο. Και είναι πιο εύκολο να ψάξεις λίγο παραπάνω, να κάνουν και οι άλλοι μερικές υποχωρήσεις, ώστε να γίνει η δουλειά σου άνετα, χωρίς περιττό περπάτημα. Και μετά, όταν θα μιλάς στο καφενείο με τούς όμοιούς σου, θα γκρινιάζεις επειδή τίποτα δεν πάει καλά.

Πώς θες να πάει καλά αν δεν κάνεις κάτι εσύ για να βελτιώσεις τον εαυτό σου; Γιατί πρέπει να βελτιωθούν πρώτα όλοι οι άλλοι και μετά εσύ; Είναι κάτι σαν τα επιχειρήματα που παραθέτουν ορισμένοι καπνιστές για να μπορούν να φουμάρουν ελεύθερα, που λένε ότι τα εργοστάσια και τα αυτοκίνητα και οι αεροψεκασμοί (ουργκ!) μολύνουν τον αέρα, τα τρόφιμα είναι επίσης μολυσμένα, η ραδιενέργεια θα μάς σκοτώσει όλους και μάς ενοχλούν τα τσιγάρα. Δηλαδή, να περιμένουμε να τακτοποιηθούν αυτά τα προβλήματα πριν προχωρήσουμε στα άλλα; Και ποιος αποφασίζει ποια προβλήματα θα λύσουμε πρώτα; Και ποιος μού λέει ότι, αν λυθούν όλα αυτά, μετά δεν θα βρεις άλλα για να αναβάλλεις τη λύση τού προβλήματος τού καπνού; Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα άνοιξα και ξεφεύγω από το αρχικό. Αλλά είναι που έχω πολύ καιρό να γράψω κι έχουν μαζευτεί. Την κατανόησή σας, παρακαλώ!

Εντάξει, δε λέω κάτι καινούργιο. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει όσο διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από αυτόν. Αν περιμένουμε από το κράτος και τούς άλλους να βελτιωθούν πριν κάνουμε κάτι εμείς, τα ίδια πράγματα θα έχουμε ξανά και ξανά και ξανά. Και για ό,τι γίνεται, θα αθωώνουμε τον εαυτό μας και θα είμαστε υπερβολικά αυστηροί με τούς άλλους.

Υ.Γ. Το πρωί με ξύπνησε ένα τηλεφώνημα. Ήταν λάθος, από κάποιον μπάρμπα που είχε παραγγείλει μία τηλεόραση. Τού είπα ευγενικά ότι δεν ήταν ο αριθμός που έψαχνε και μού το έκλεισε χωρίς να μιλήσει. Δεν ξέρω από πού έμαθε τρόπους, αλλά δε μού άρεσε αυτό. Όταν ξαναπήρε, δεν απάντησα. Μετά από μερικά λεπτά, πήρε και τρίτη φορά. Επένδυσα τη φωνή μου με ένα παχύ στρώμα από "ξύπνησα απότομα και πρέπει να σηκωθώ, αλλά δεν θέλω", άσχετα αν ήμουν μια χαρά.

Εγώ: Ναι. (το πρωί μού βγαίνει ωραίο μπάσο, παθιάρικο)

Μπάρμπας: Ναι, -όνομα μαγαζιού- εκεί;

Εγώ: Όχι.

Μπάρμπας: Α, λάθος έκανα...

Εγώ: Ναι, λάθος πάλι.

Και μού το ξαναέκλεισε χωρίς κουβέντα. Τουλάχιστον το ψιλοδιασκέδασα. Σκέφτηκα να τού πω "παράτα την τηλεόραση και άνοιξε κανένα βιβλίο", αλλά δεν το έκανα. Αλλά έχω τον αριθμό του. Και έχω και απόκρυψη. Αν μού τη βαρέσει, θα τον ξεκωλιάσω, για να μάθει να είναι πιο ευγενικός. Αυτό βέβαια, δε με κάνει καλύτερο, οπότε μπορεί και να μην το κάνω! Να, ορίστε! Αντί να βελτιωθώ, σκέφτομαι πώς θα γίνω χειρότερος! Εύγε μου!