Ιδέα για διαφήμιση

(Ακούγεται ο ήχος ενός τσεκουριού να πέφτει πάνω σε ξύλο)

-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ...! (κραυγές αγωνίας) Αυτό το "αν χάσω να μού κοπεί ο πούτσος, τί τό'θελα...;

(εκνευριστική φωνή με στυλ "στά'λεγα εγώ") Καλύτερα, βάλε ένα στοίχημα στο πρακτορείο!

Ρε παληκάρια στον ΟΠΑΠ, μην ψάχνετε για ηλίθιους διαφημιστές για τις ραδιοφωνικές σας διαφημίσεις. Σάς έχω κι εγώ εξίσου ηλίθιες ιδέες και σάς τις δίνω δωρεάν. Ορίστε, μπορείτε να κρατήσετε αυτήν που μόλις είδατε. Αν και, κρίνοντας από τη δήλωση "οι αποδόσεις στο στοίχημα είναι χαμηλές επειδή δεν θέλουμε να δελεάζουμε τον κόσμο και να τζογάρει" ενώ οι διαφημίσεις που προσπαθούν να σπρώξουν τον κόσμο να παίξει όλα τα παιχνίδια τού ΟΠΑΠ δεν σταματάνε ποτέ και πουθενά, μάλλον καθένας έχει τούς διαφημιστές που αξίζει. Εκτός κι αν θεωρείτε τον κόσμο τόσο απελπιστικά ηλίθιο. Αλλά ο κόσμος γελάει μαζί σας.

Ευτυχισμένο Σάββατο και η καινούργια μέρα! Ζήτω! Μπράβο! Ώπα!

Μήπως να τελείωνε το παραμύθι...;

Εντάξει. Ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρος. Τόσο για τα αποτελέσματα και τον ρόλο των bookmakers στη διαμόρφωσή τους (ακόμα κι αν πολλοί δημοσιογράφοι -και όχι άδικα- θέλουν να μάς πείσουν για το αντίθετο), όσο και για τον εκφυλισμό και την ασημαντότητα τού θεσμού των εθνικών ομάδων.
.
.
Παράλληλα με τον αγώνα που έδειχνε το ιδιωτικό κανάλι, βλέπαμε και τα ζωντανά σκορ στο teletext. Μάς έκανε αρκετά μεγάλη εντύπωση το 0-2 που έκανε νωρίς η εθνική ομάδα τής Κροατίας μέσα στο Γουέμπλεϊ. Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες. Εκατομμύρια ευρώ πρέπει να έπεφταν στο live betting τής Betfair για ανατροπή τής κατάστασης. Η εθνική ομάδα τής Αγγλίας ήθελε έστω και ισοπαλία και σιγά μην καθόταν να χάσει. Το 0-2 είχε γίνει πολύ νωρίς και υπήρχε πάρα πολύς χρόνος για να το καταφέρουν. Και η απόδοση θα είχε εκτιναχτεί αρκετά ψηλά. Η πρόβλεψή μου σε εκείνο το σημείο ήταν ότι αποκλείεται να έχανε η εθνική ομάδα τής Αγγλίας. Και πράγματι, σιγά-σιγά, άρχισα να επιβεβαιώνομαι. 2-2 στο δεύτερο ημίχρονο και είχα πει ότι αυτό θα είναι το τελικό σκορ όταν είχε γίνει το 1-2. Το τελικό 2-3, που άφησε την εθνική ομάδα τής Αγγλίας έξω από το Euro 2008, ούτε που μού πέρασε από το μυαλό. Φαντάζομαι και σε αρκετό κόσμο που έκανε τούς bookmakers ακόμα πιο πλούσιους. Πολύ ωραίο σενάριο πάντως. Όσοι δεν έπαιξαν τον άσο στην αρχή, θα τον έπαιξαν κατα τη διάρκεια τού αγώνα. Κανείς δεν γλύτωσε! Εκεί που όλοι μυρίζονταν ολική ανατροπή, έγινε το αναπάντεχο και καληνύχτα. Και οι παίκτες τής εθνικής ομάδας τής Αγγλίας πέτυχαν δύο τρυγόνια και όλοι είναι χαρούμενοι στο νησί, εκτός από τούς φιλάθλους. Αλλά η γνώμη τους δεν έχει καμμία σημασία. Άλλοι είναι που πληρώνουν τα εκατομμύριά τους και δεν έχουν λόγο να ασχολούνται με την γνώμη των πελατών.
.
.
Ναι, αλλά οι παίκτες, για ποιο λόγο να είναι χαρούμενοι; Καλά, δεν είπαμε ότι είναι και σίγουρο. Απλές εικασίες κάνουμε εδώ πέρα. Αρχικά, από όλα αυτά τα λεφτά που έχουν παιχτεί, δεν θα έχουν μερίδιο και οι ποδοσφαιριστές; Είτε σαν παίκτες τού στοιχήματος, είτε από καταρχήν συμφωνία. Αρκετό χρήμα. Δεν το περιφρονείς εύκολα. Όμως, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί οι παίκτες είναι τρομερά καλοπληρωμένοι για να έχουν ιδιαίτερη ανάγκη τα λεφτά τού στοιχήματος. Μόνο που, αυτό το καλοκαίρι, οι παίκτες τής εθνικής ομάδας τής Αγγλίας, θα αξιωθούν να κάνουν διακοπές και να ξεκουραστούν. Μετά από μία γεμάτη διοργανώσεις και αγώνες χρονιά, στο νησί και στην Ευρώπη, το μόνο που έλειπε από τούς παίκτες είναι μία ασήμαντη διοργάνωση, στην οποία το πιθανότερο είναι ότι δεν θα κατάφερναν και πολλά πράγματα. Για ποιο λόγο να αγωνιστούν να τα χωρέσουν όλα; Είναι και τα κρούσματα θανάτων τα τελευταία χρόνια και δεν τούς παίρνει πλέον για υπερπροσπάθειες. Οι παίκτες τής εθνικής ομάδας τής Αγγλίας έπραξαν σωστά. Όσο για το Euro, έχω την εντύπωση ότι κάποιο αουτσάιντερ θα πρωταγωνιστήσει και φέτος, γιατί και οι παίκτες των υπόλοιπων φαβορί θα είναι ελαφρώς σκασμένοι.
.
.
Ένα άλλο ερώτημα, είναι το εξής: Τί ακριβώς εξυπηρετούν οι εθνικές ομάδες; Γιατί υπάρχουν; Για να βλέπει ο κόσμος και να λέει ότι η Πορτογαλία νίκησε την Μογγολία, η Σομαλία νίκησε το Ελ Σαλβαδόρ και η Αυστροουγγαρία νίκησε την Πρωσία; Για να έχει ο κόσμος κάτι να τούς αντιπροσωπεύει και να χαίρονται για τις επιτυχίες του; Η πρώτη παρεξήγηση ξεκινάει στον τρόπο διατύπωσης. Χθες έπαιξαν η εθνική ομάδα τής Ουγγαρίας με την εθνική ομάδα τής Ελλάδας. Στην τηλεόραση ακούσαμε ότι έπαιζαν η Ουγγαρία με την Ελλάδα. Δηλαδή, μετακινήθηκαν τα χώματα, τα βουνά και τα νερά και έπαιξαν με κάτι άλλα χώματα, βουνά και νερά. Μάλλον μάθαμε να τα λέμε έτσι χάριν συντομίας. Βέβαια, οι δημοσιογράφοι τα τελευταία χρόνια την έχουν δει "οπαδοί τής εθνικής ομάδας" και χρησιμοποιούν το απαράδεκτο "εμείς" όταν αναφέρονται στην ποδοσφαιρική ομάδα. "Πρέπει να προσέξουμε το παιχνίδι μας" και άλλα τέτοια χαριτωμένα, που μπαίνουν στις καρδιές τού κόσμου και αναπαράγονται. Και ο κόσμος νομίζει ότι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είναι μάχη και αντιπροσωπεύεται από τούς παίκτες, που απλά πηγαίνουν να παίξουν μπάλα. Αυτή η παρεξήγηση διογκώνεται σε περιπτώσεις μεγάλης ιστορικής αντιπαλότητας και η πίεση οδηγεί σε πανωλεθρίες τύπου 1-4 και σε εθνικές ντροπές ή σε εθνικούς θριάμβους τύπου 0-1 όταν οι "εχθροί" αντιμετωπίζουν αντίστοιχη πίεση από τον κόσμο τους. Ο κόσμος απαιτεί νίκες. Δεν ξέρουν ότι δεν γίνεται να κερδίζεις πάντα; Δεν ξέρουν ότι ΜΟΝΟ οι παίκτες κερδίζουν και χάνουν και αυτοί είναι απλοί πελάτες και παρατηρητές, των οποίων η γνώμη δεν έχει σημασία. Καθόλου.
.
.
Μία άλλη παρεξήγηση έχει να κάνει σχετικά με το κατά πόσο υποχρεωμένοι είναι οι παίκτες να παίζουν στις εθνικές ομάδες. Η G14, η οργάνωση που δημιουργήθηκε από κάποιους μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους για να διαφυλαχτούν τα συμφέροντα των ομάδων από τις εθνικές ομάδες που παίρνουν παίκτες και πολλές φορές τούς επιστρέφουν τραυματίες, έχει καταφέρει να κερδίσει 2 αποζημιώσεις από ομοσπονδία, αμφότερες για τον Μάικλ Όουεν, ο οποίος είναι πολύ άτυχος παίκτης (πρόσφατα χτύπησε πάλι και θα λείψει άλλους τρεις μήνες). Αν δεν παίζονταν τόσο μεγάλα πακέτα με τούς χορηγούς (και με τους bookmakers, αλλά αυτό είναι μυστικό και δεν το λέμε), οι εθνικές ομάδες θα ακολουθούσαν σταθερά φθίνουσα πορεία. Οι σύλλογοι θα απαιτούσαν από τούς παίκτες να κόψουν την εθνική ομάδα και με το δίκιο τους. Όπως είπε ο Αρσέν Βενγκέρ, "είναι σαν να έχεις ένα καλογυαλισμένο αυτοκίνητο, σε άριστη κατάσταση και να στο παίρνουν επειδή έτσι γουστάρουν, να το περνάνε από χίλιες ταλαιπωρίες και να στο πετάνε στο γκαράζ και να φεύγουν" (κάπως έτσι το είπε δηλαδή). Οι παίκτες δεν είναι στρατιώτες για να είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν όταν υπάρχει επιστράτευση (ούτε οι στρατιώτες είναι υποχρεωμένοι, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Είναι επαγγελματίες και τον πρώτο λόγο τον έχει ο εργοδότης. Ούτε ο παίκτης, ούτε η εθνική ομάδα και, πολύ περισσότερο, ούτε οι οπαδοί/φίλαθλοι/παρατηρητές/πελάτες. Το πρώτο βήμα έγινε το καλοκαίρι με την Μπάγερν Μονάχου να θέτει σαν όρο στο συμβόλαιο τού Ζε Ρομπέρτο την αποχώρηση από την εθνική ομάδα. Το απαράδεκτο, αν ισχύει, είναι αυτό που άκουσα στο χθεσινό ρεπορτάζ τής εθνικής σας ομάδας, στην ΕΡΑ Σπορ, ότι οι παίκτες προτιμούν να είναι εκεί παρά στους συλλόγους τους. Τότε, ας πάρουν μεταγραφή στην εθνική τους ομάδα, για να χαίρονται συνέχεια και να μην προσβάλλουν τις ομάδες που τούς καλοπληρώνουν και τούς ασφαλίζουν και τούς πηγαίνουν στους καλύτερους γιατρούς αν τύχει να τραυματιστούν. Δεν είναι και πολύ επαγγελματική συμπεριφορά αυτή. Και όταν είσαι επαγγελματίας, είσαι υποχρεωμένος πρώτα απέναντι στη δουλειά σου.
.
.
Οι φτασμένοι παίκτες δεν έχουν λόγο να παίζουν στις εθνικές ομάδες. Είναι καλύτερα, τόσο για αυτούς όσο και για τις ομάδες τους, να κάνουν διακοπές όταν τελειώνει το πρωτάθλημα, διότι είναι άνθρωποι και όχι μηχανές. Οι εθνικές ομάδες είναι καλές για άγνωστους παίκτες, που οι ομάδες τους ευχαρίστως θα έστελναν εκεί για να ανεβάσουν την τιμή τους και να τούς καλοπουλήσουν. Κι αν ακούγονται ξένα ή κυνικά όλα αυτά, δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς, ούτε εγώ πληρώνω, ούτε εσύ που διαβάζεις, άρα οι κουβέντες μας είναι σαν να μην έγιναν ποτέ. Και αυτό είναι το δίκαιο.

Μία φανταστική ιστορία εμπάθειας και εκδίκησης (μέρος α')

Ο Παύλος κόντευε τα 29 και είχε δύο χρόνια που είχε ανοίξει ένα μαγαζί με είδη δώρων και η καθημερινότητά του επηρεαζόταν δραματικά από αυτό. Δεν μπορούσε πλέον να λείπει από το σπίτι (όπου έμενε με τούς γονείς και τα αδέρφια του. Ακόμα.) για μέρες και είχε μάθει το άγχος των λογαριασμών και των προθεσμιών πληρωμής. Η μέρα του κυλούσε πιο ομαλά χάρη στο PC που είχε στο μαγαζί. Μέσω τού internet και τής πανίσχυρης γραμμής των 1024 Kbps (προτιμούσε να το λέει έτσι αντί για 1 Mbps, για να ακούγεται μεγαλύτερος αριθμός), έψαχνε διάφορα ανορθόδοξα για να βελτιώσει τη ζωή του. Ο Παύλος δεν ήταν κανένας ξεχωριστός άνθρωπος, αν και, από τότε που άρχισε να ψυλλιάζεται τί συμβαίνει γύρω του, προσπαθούσε να γίνει. Όταν δεν ξεχνιόταν με τις ώρες παίζοντας Football Manager έχοντας βαρεθεί τα πάντα, σκεφτόταν και έψαχνε ασταμάτητα και, φυσικά, απογοητευόταν κατα συρροή. Ξενέρωνε και ξανάρχιζε. Πρόσφατα, είχε βρει διάφορα έγγραφα που μιλούσαν για την αυτοΰπνωση και για τα θετικά αποτελέσματα που μπορεί να είχε σε όποιον χρησιμοποιούσε τέτοιες μεθόδους τακτικά. Μπορεί να σκέφτηκε "τί μαλακίες" όταν τα πρωτοδιάβασε, αλλά δεν παρέλειψε να δοκιμάσει. Άλλωστε, η προοπτική των αποδοχών που είναι αντιστρόφως ανάλογες με τη δουλειά, ήταν κάτι που πάντα τον συνάρπαζε κι αυτό από μόνο του τον έκανε έναν καθ'όλα μη ξεχωριστό άνθρωπο. Πάντως, ούτε η αυτοΰπνωση είχε ιδιαίτερα αποτελέσματα. Τα κλασικά δηλαδή.

.

.

Μία μέρα, κατέβασε ένα αρχείο που, με λίγα λόγια, έλεγε ότι με κάποιον συνδυασμό αυτοσυγκέντρωσης, ύπνωσης, μεγάλης επιθυμίας και με $49.95, θα μπορούσε να προκαλέσει ό,τι θέλει σε όποιον θέλει. Κάτι σαν βουντού, χωρίς κούκλες και εργαλεία κοπτοραπτικής. Ο Παύλος, που γούσταρε πολύ να χρησιμοποιεί την πιστωτική του κάρτα σε διαδικτυακές συναλλαγές, έδωσε τα €34.12 (νά'ναι καλά η διαρκής πτώση τού δολαρίου) και κατέβασε το έγγραφο. Έτσι κι αλλιώς, η ομάδα του στο FM, είχε ανεβεί κατηγορία και δεν βιαζόταν να ξεκινήσει την επόμενη χρονιά και να μαζέψει ντουζίνες γκολάκια από τις ανώτερες ομάδες. Άλλο ένα χαρακτηριστικό τού Παύλου, ήταν ότι δεν δεχόταν να χάνει, κάτι αρκετά οξύμωρο για κάποιον που θέλει να ξεχωρίζει. Η έλλειψη αυτοκριτικής είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο. Τέλος πάντων, το κατέβασε και άρχισε να το μελετάει με μανία. Τού φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και, άλλωστε, αυτά τα ενδιαφέροντα τού είχαν εκτοξεύσει τη μυωπία και τον αστιγματισμό και ποιος ξέρει τί αλλο. Το πρωί πέρασε χωρίς να το καταλάβει, με όλη τη μελέτη. Δεν τον ενόχλησε κανείς, εκτός από κάποιον με μία περίεργη γκριμάτσα και το χέρι απλωμένο, που σοβαρεύτηκε ξαφνικά κι έφυγε όταν διαπίστωσε ότι δεν είχε χαρτζιλίκι στο ρημαδομάγαζο που μπήκε. Πάλι καλά. Μερικές περίεργες έριχναν και κατάρες.

.

.

Το μεσημέρι γύρισε στο σπίτι. Η αδερφή του έβλεπε μία από εκείνες τις ελεεινές μεσημεριανές εκπομπές, που ο Παύλος απεχθανόταν. Κάθησε στο τραπέζι και, ασυναίσθητα, εστίασε στην αντιπαθέστατη αρχιπαρουσιάστρια. Σε πολύ λίγο, εκείνη άρχισε να βήχει δυνατά και τσιριχτά, γεμίζοντας σάλια και κάτι περίεργες βλέννες ό,τι υπήρχε σε σεβαστή απόσταση γύρω της. Αμέσως, έπεσαν διαφημίσεις και ο Παύλος, παρά την φανερή ικανοποίησή του, είχε έναν έντονο προβληματισμό. "Μπα, πολύ καλό για να το έκανα εγώ. Σύμπτωση ήταν." Η αδερφή του, αφού γέλασε, άλλαξε κανάλι. Σε μία άλλη παρόμοια εκπομπή. Ευκαιρία για επιβεβαίωση. Κοίταξε με τον ίδιο τρόπο ένα από τα σούργελα που πουλούσαν ηθικοπλαστικά διδάγματα στους βλαμμένους που τηλεφωνούσαν για να πουν την ιστορία τους. Αυτή τη φορά, πολύ πιο γρήγορα, το σούργελο άρχισε να βήχει δυνατά, με τον ίδιο τρόπο. Ο Παύλος χαμογέλασε αυτάρεσκα (πού βρήκε την αυταρέσκεια μέσα στην όλη αηδία που δημιούργησε, μόνο αυτός το ήξερε). Η μητέρα του τού έκανε πλάκα: "Καλά, τί τούς έκανες;" Πού να ήξερε... Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Και ο Παύλος ετοιμαζόταν να εκδικηθεί, με μεγάλη εμπάθεια (για να δικαιολογήσουμε και τον τίτλο).

.

.

Εκείνο το μεσημέρι, ξέχασε να φάει. Αδιάκριτα, προκάλεσε με τη μέθοδο που τελικά είχε αγοράσει πάμφθηνα για την αποτελεσματικότητά της (και το έγραφε στην πρώτη σελίδα, να χρησιμοποιείται με προσοχή), πράγματα που ταρακούνησαν την κοινή γνώμη. Επέλεξε τρεις παρουσιάστριες τής μεσημεριανής ζώνης (τις δύο που είχε βασανίσει προηγουμένως και είχαν συνέρθει συν άλλη μία φρικτή παρασιτοεκπομπάρχισσα, από αυτές που δίνουν εντολές στους "ρεπόρτερ" να ψάξουν τον αρχιπυροσβέστη που τρέχει ασταμάτητα τις τελευταίες 48 ώρες για να τού κάνουν ηλίθιες ερωτήσεις στη μέση μιας πυρκαγιάς) και τις εκτέλεσε (χωρίς εισαγωγικά) με τον ίδιο τρόπο. Άλλαξε θέσεις στην άκρη τού οισοφάγου και την άκρη τού παχέος εντέρου και προκάλεσε ένα βίαιο χέσιμο από το στόμα τους (συμβολική κίνηση), το οποίο κατέληξε σε εσωτερική αιμορραγία όλων των οργάνων, με τελικό αποτέλεσμα τον επώδυνο θάνατο των εν λόγω παρουσιαστριών, στον αέρα, κατά τη διάρκεια των εκομπών τους. Ο Παύλος δεν είχε ποτέ αρκετή φαντασία, αλλά τώρα επέλεξε να μην πρωτοτυπήσει, για να δώσει μία παραδειγματική, για τούς υπόλοιπους προφανώς, τιμωρία και να ξέρει ο κόσμος ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση. Εννοείται ότι αρκετός κόσμος στα κανάλια χέστηκε από τον φόβο του. Τα σκατά είχαν την τιμητική τους στην ιδιωτική τηλεόραση. Όχι ότι ήταν η πρώτη φορά, αλλά υπήρχαν βάσιμες ελπίδες ότι θα ήταν μία από τις τελευταίες. Η μητέρα και η αδερφή τού Παύλου, σκέφτηκαν διάφορα. Μέχρι που υποψιάστηκαν ακόμη και τον Παύλο, αλλά πώς θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοιο κακό; Τον έβλεπαν, ήταν εκεί, μαζί τους. Γνώριζαν το μίσος του, δεν τούς έβγαζες από το μυαλό ότι κάτι είχε να κάνει με τα πανομοιότυπα περιστατικά, αλλά δεν μπορούσαν να συνδέσουν τα γεγονότα. Στο εξής, θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός, για να μην κινεί υποψίες.

.

(συνεχίζεται προσεχώς)

Χυδαιότητα

Εντάξει, θα μάς τρελάνουν. Κανονικά. Η τελευταία αισχρή ραδιοφωνική διαφήμιση, μάς προτείνει να πάμε το όχημά μας στο ενεχυροδανειστήριο και να πάρουμε τη μισή του αξία σε μετρητά. Με το νόμιμο επιτόκιο. Και αυτός στον οποίο υποτίθεται ότι αναφέρεται η ιδέα, αναφωνεί "ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΤΩΡΑ ΡΕ ΦΙΛΕ! ΦΥΓΑΜΕ!"

.
.

Για να μην αναφέρουμε τις τράπεζες, με τις χιουμοριστικές και ενίοτε ζεστές κι ανθρώπινες διαφημίσεις με την απαλή μουσική για να μάς κάνουν να νιώσουμε την οικειότητα τού καταναλωτικού δανείου που μάς "προσφέρουν". Δηλαδή, μίας εφεύρεσης που σκοπός της είναι η ικανοποίηση τής ακατάσχετης ανάγκης ορισμένων ανθρώπινων όντων για ξόδεμα χρημάτων, είτε αυτά είναι διαθέσιμα, είτε όχι. Αυτό το "είτε όχι", έρχονται να καλύψουν οι γλυκύτατοι άνθρωποι τής τράπεζας γιατί "κι εμείς, άνθρωποι είμαστε και καταλαβαίνουμε τις ανάγκες σας". Και πάει ο χαζός, με το πενιχρό εισόδημα. Και φορτώνεται το δάνειο με το εξωφρενικό επιτόκιο. Κι αγοράζει ένα χομ σίνεμα κι ένα ακριβό αμάξι. Και προσκαλεί την παρέα του για να το γιορτάσουν. Και μετά από κάποιο διάστημα, η τράπεζα τού τα παίρνει επειδή δεν πλήρωσε τις δόσεις τού δανείου. Μέχρι εκεί κρατάει η φιλία και η ζεστή ατμόσφαιρα με την απαλή μουσική και τούς καθημερινούς ανθρώπους που εξιστορούν τις εμπειρίες τους. Μετά αγριεύει η κατάσταση και ανακαλύπτεις ότι το αμαξάκι σου το είχες νοικιάσει τελικά. Περαστικά.

Μοιάζει με γάτα, νιαουρίζει, αλλά τί είναι...;

Καθώς κατέβαινα προς το μαγαζί, άκουσα στο ραδιόφωνο ότι οι εθνικοί αθλητές, που ενεπλάκησαν σε εκείνο το ατυχές συμβάν με τη μηχανή και δεν μπόρεσαν να περάσουν από ντόπινγκ κοντρόλ (ναι, αυτοί βρε!), έδωσαν συνέντευξη τύπου σχετικά με την τιμωρία τους που δεν ήταν τιμωρία αλλά διαθεσιμότητα. Εντάξει, μού αρέσουν αυτά τα παιχνίδια με τις λέξεις. Έχει πλάκα να κρύβεσαι πίσω από έννοιες και διατυπώσεις. Αλλά δεν θέλω να σταθώ εκεί.

.

.

Η Μάριον Τζόουνς, γνωστή σε όσους έχουν ακούσει έστω και κάτι λίγο από στίβο κλπ, παραδέχτηκε πρόσφατα ότι ήταν ντοπαρισμένη όταν πήρε κάτι χρυσά μετάλλια (δεν θυμάμαι πού και δεν έχει και σημασία). Ποια ήταν αυτή που ήρθε δεύτερη, άρα αδικήθηκε; Έεετσι μπράβο! Αρκετοί έιπαν ότι θα πρέπει να πάρει το χρυσό μετάλλιο μετά από 7 χρόνια, αναδρομικά. Για μένα, το θέμα είναι άλλο. Είτε τα αναβολικά τής μίας ήταν καλύτερα από αυτά που είχε πάρει η άλλη, είτε ήταν τα ίδια, οπότε αγωνίστηκαν στα ίσα. Το ενδεχόμενο να μην έχουν μπουκωθεί αμφότερες, καθώς και οι υπόλοιπες, με χάπια κι ενέσεις, δε μού φαίνεται και τόσο πιθανό. Αλλά, από την άλλη, ποιος είμαι εγώ; Ένας καχύποπτος, που ζηλεύει τις επιτυχίες των άλλων.

.

.

Σε λίγο, τα αναβολικά θα είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να ξεπερνιέται το εμπόδιο τής απαγόρευσης τού γάμου μεταξύ ανδρών. Την παντρεύεσαι όταν είναι ακόμα γυναίκα και μετά από δύο χρόνια, έχεις έτοιμο παίδαρο! Στ'αρχ***α σας όλα! Εντάξει, δεν υπάρχει λόγος να μετατρέψεις μία γυναίκα σε άνδρα για να παρακάμψεις την απαγόρευση, αλλά προφανώς ήθελα να δείξω κάτι άλλο...

Μια βραδιά στο Καταφύγιο

Ωραίο ήταν το χθεσινό βράδυ στην Ξάνθη. Παρά τούς πυκνούς καπνούς, είπαμε αρκετά τραγούδια από τις 23:00 μέχρι τις 2:15 περίπου και περάσαμε μια χαρά. Την άλλη Κυριακή, 11 Νοεμβρίου, θα είμαστε πάλι εκεί (εσύ Κώστα, θα είσαι φαντάρος, αλλά θα επιστρέψεις και θα είσαι κι εσύ μαζί μας).

Οι μαθητές και οι παρελάσεις

Το σκίτσο έρχεται από τη σελίδα που αναγράφεται εδώ πιο κάτω. Καλό θα είναι να ρίξετε και μία ματιά για να μάθετε περισσότερα.
.

www.theschooligans.gr/articlesnew.php?aid=91

.

Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, βλέπω ακριβώς απέναντι από το μαγαζί, στο κεντρικό πάρκο τής Χρυσούπολης, το συνεργείο τού δήμου που ετοιμάζει την εξέδρα όπου θα σταθούν οι επίσημοι για την παρέλαση, στις 28/10. Μία καθαρά μιλιταριστική εκδήλωση, στην οποία οι μαθητές δεν θα έπρεπε να υποχρεώνονται να συμμετάσχουν. Ούτε καν οι φαντάροι. Αν οι καθηγητές επιθυμούν, ας κάνουν εκείνοι παρέλαση, για να τιμήσουν αυτό που θέλουν να τιμήσουν. Αλλά, όπως είπε και ο συγκλονιστικός Λάκης Λαζόπουλος, ΔΕΝ μπορείς να υποχρεώσεις κάποιον να πιστέψει στα ιδανικά σου. Ειδικά τα παιδιά αυτής τής ηλικίας, όταν προσπαθείς να τα αναγκάσεις για κάτι, πετυχαίνεις το αντίθετο. Προσωπικά, όταν πλησίαζε η παρέλαση, αυτό που γούσταρα ήταν οι ώρες που χάναμε για να κάνουμε πρόβα παρέλασης. Και ο χαβαλές τη μέρα τής παρέλασης. Από ιδανικά όμως, τίποτα.

.

Επίσης, οι παρελάσεις και οι λοιπές στρατοειδείς αηδίες, προάγουν απροκάλυπτα τον κοινωνικό ρατσισμό. Εντελώς απλά, όταν τα κριτήρια αξιολόγησης έχουν να κάνουν με το ύψος και τις επιδόσεις στα μαθήματα, τί μπορούμε να σκεφτούμε; Ότι οι ψηλοί κι ωραίοι είναι πιο άξιοι να τιμήσουν τούς αγωνιστές τής ελευθερίας και οι κοντοί είναι καλοί μόνο για να συμπληρώνουν την ουρά, αναγκαζόμενοι να κάνουν και μεγαλύτερα βήματα για να προλαβαίνουν τούς μπροστινούς και να μη χαλάνε τον σχηματισμό τής μαθητικής φάλαγγας. Κάτι σαν τον στρατό, όπου ο λοχαγός με έκρυψε πίσω από κάποιον άλλον φαντάρο στην ορκομωσία, για να μη φαίνονται τα γυαλιά μου. Και τί θα σκεφτεί ο κόσμος αν δει κάποιον με γυαλιά. Θα νιώσει ανασφάλεια μάλλον. Πώς μπορεί να τον προστατεύσει κάποιος μύωπας από τούς εχθρούς τής πατρίδας; Άλλωστε, οι αγωνιστές τού έπους τού '40, είχαν όραση 20/20. Και δεν παρεκκλίνω από το θέμα. Αυτά συνδέονται άμεσα μεταξύ τους. Να καταργηθούν οι παρελάσεις. Έτσι, απλά. Ας βρουν άλλον τρόπο να τιμήσουν τις μνήμες κι ας μην αναγκάζουν όποιον δεν θέλει.

.

Υ.Γ.1: Αρκετά πληρώσαμε το σπίτι στο Μαϊάμι! Ο δικός μας άνθρωπος, αυτός που μάς θέλει στην εκκλησία με τα σκουλαρίκια μας, επιστρέφει την Παρασκευή! Μεγάλες στιγμές! Άντε, να πει κι αυτός τη γνώμη του για τον διάδοχο.

.

Υ.Γ.2: Κι όσο ασχολούμαστε με τα όνειρα τής Έφης Σαρρή για είσοδο στη βουλή, καλοφόρετα να είναι τα 33,7 εκατομμυριάκια για τις τηλεφωνικές ονειρώξεις των εκλεγμένων μας για να τακτοποιήσουν τα προβλήματά μας. Για περισσότερα, http://www.kavalanet.gr/enimerosi/news_static/EEAFEyZVZFmUkIBADD.php

Τούς φάγαμε μωρέ!

Και έγινε το θαύμα, η Πόλις (ξανα)έαλω, όλοι

είμαστε πλήρεις και χαρούμενοι, τα πουλάκια άρχισαν και πάλι να τιτιβίζουν, οι θάλασσες ξανάγιναν γαλάζιες, ο ήλιος βγήκε πάλι στον ουρανό και τα παιδάκια παίζουν χαρούμενα στις γειτονιές. Η εθνική ντροπή ξεπλύθηκε!

.

.

Εντάξει, δεν θέλω να σχολιάσω τις μετρημένες αντιδράσεις τού κόσμου που χάρηκε, γέλασε, πέρασε ωραία το βράδυ του και την άλλη μέρα συνέχισε να ασχολείται με τα σοβαρά και τα δίκα του πράγματα. Και δεν υπάρχει λόγος. Το θλιβερό είναι οι αναφορές σχετικά με υπερηφάνεια, εκδίκηση και άλλα τέτοια εντελώς άσχετα με το παρόν και το ποδόσφαιρο.

.

.

Ποια εκδίκηση; Γιατί δε ζήτησε κανείς εκδίκηση από την Φινλανδία; Την Αλβανία; Τις ομάδες που πέρασαν στο περσινό μουντιάλ; Πώς γίνεται να μπλέκονται κάποιοι ποδοσφαιριστές, που, όπως όλοι, χρησιμοποιούν την εθνική τους ομάδα για να ανεβάσουν την ποδοσφαιρική τους αξία και να πετύχουν κάποιο καλό συμβόλαιο -και αυτά τα διπλωματικά περί εθνικής εκπροσώπησης που λέγονται για να ευχαριστηθούν οι οπαδοί/πελάτες, βαριέμαι ακόμα και να τα χλευάσω- με την γειτονική αντιπαλότητα και την ιστορία, όπως την μάθαμε από το σχολείο; Μέχρι και παίκτης από την Βραζιλία υπήρχε στο γήπεδο! Μάλλον πήρατε εκδίκηση και από τούς μοχθηρούς βραζιλιάνους, που γλυκοκοίταζαν τα άγια χώματά μας για αιώνες. Και γιατί να πρέπει να εκδικηθείς μία ήττα για λόγους πέρα από τον ποδοσφαιρικό εγωισμό και τούς βαθμούς; Θα αισθανθείς ότι παίρνεις πίσω την φυλετική σου ανωτερότητα; Δηλαδή, την είχες...; Και θα την ανακτήσεις με το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και δεν έχεις τίποτα κοινό μαζί τους;;

.

.

Ποια υπερηφάνεια; Γιατί να περιμένεις ένα παιχνίδι για να νιώσεις υπερήφανος; Δεν έχεις πετύχει τίποτα εσύ ο ίδιος, για να το καμαρώσεις; Πρέπει να το φτάσεις σε εθνικό επίπεδο; Μήπως η εθνική υπερηφάνεια είναι μία καλή δικαιολογία για να μην ασχοληθείς ιδιαίτερα να πετύχεις μόνος/μόνη σου (ή σε μορφή ομάδας, με άλλους ανθρώπους) κάτι χειροπιαστό και καταφεύγεις στην εύκολη λύση τού εθνικού κατορθώματος; Νικήσαμε στο ποδόσφαιρο, άρα είμαστε όλοι μάγκες; Και γιατί μετά το 1-4, αισθανόσουν εθνική ντροπή, ενώ θα έπρεπε να αισθάνεσαι προσωπική ντροπή για τον χρόνο, την φαιά ουσία και την δημιουργικότητα που σπαταλάς έτσι, άδικα; Τόσο μεγάλη ανάγκη είχες να ξεπλύνεις τα 400 χρόνια σκλαβιάς (που δεν έζησες ποτέ, παρά μόνο διάβασες και άκουσες γι'αυτά), που γαντζώθηκες από μερικούς ποδοσφαιριστές; Και άντε και "νικήσαμε" και "προκριθήκαμε" (τα οποία έγιναν "ταπεινώθηκαν" και "διασύρθηκαν" στις 24 Μαρτίου, τόσο έυκολα... Ο πλούτος τής γλώσσας μάς επιτρέπει να χρησιμοποιούμε το πρώτο πληθυντικό συμμετοχής και να το εναλλάσσουμε άνετα με το τρίτο πληθυντικό αποστασιοποίησης, όπου εμείς κρίνουμε ότι χρειάζεται). Τί έγινε; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για το οποίο αισθάνθηκες προσωπικά υπερήφανος; Να είναι κάτι το οποίο να μπορείς να σκέφτεσαι τώρα και μετά από καιρό και να σού έρχεται ένα αυθόρμητο χαμόγελο ικανοποίησης. Μήπως είναι καιρός να ξαναπροσπαθήσεις και να μην περιμένεις από άσχετους ανθρώπους να σε κάνουν υπερήφανο;

.

.

Για κάτσε να δω λίγο καλύτερα... Τελικά, την επόμενη μέρα, όλοι ξυπνήσαμε με το ξυπνητήρι και όχι την ώρα που θα θέλαμε. Όλοι πήγαμε στις δουλειές μας ή ψάξαμε για δουλειά. Όλοι κοιτούσαμε τούς λογαριασμούς και σκεφτόμασταν πότε κάναμε τόσα τηλέφωνα και πότε ξοδέψαμε τόσο ρεύμα. Όλοι κάναμε αυτά που κάναμε και τις προηγούμενες μέρες και, πιθανότατα, αυτά που θα κάνουμε και τις επόμενες. Ναι, ακόμα κι αν ήρθε το ιστορικό διπλό με την διαστημική εμφάνιση. Τελικά, μάλλον πρέπει να βάλουμε μπρος την δημιουργικότητά μας.

Ο θεός, τί λέει για όλα αυτά;;

Όλοι έχουμε ενημερωθεί πρόσφατα για την περίπτωση τού παπά που έχει προβλήματα με την υγεία του και μεταφέρθηκε στο Μαϊάμι για μεταμόσχευση ήπατος και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Το παρόν άρθρο, δεν θα ασχοληθεί με το κατά πόσο εκείνος και οι παρατρεχάμενοί του θα έπρεπε να καταφύγουν στην επιστήμη αντί να εμπιστευτούν τα σίγουρα χέρια τού θεού, τον οποίο με τόσο σθένος και πάθος υπηρετούν και κηρύσσουν-επιβάλλουν τον λόγο του (αν και νομίζω ότι μόλις ασχολήθηκε), αλλά με μία άλλη διάσταση τού θέματος, πιο πεζή, ρηχή και ασήμαντη, μπροστά στο μέγεθος τής μεγαλοσύνης κλπ κλπ.

Ο παπάς, σού λέει, πρώτος μεταξύ των παπάδων, έχει τέτοιο πρόβλημα, που χρειάζεται η άμεση μετάβασή του σε νοσοκομείο τής Αμερικής. Εντάξει. Συμβαίνουν αυτά. Το κράτος, τί ζόρι τραβούσε για να χρηματοδοτήσει το ταξίδι; Γιατί να πάρει από τα λεφτά που αφήνουν οι κακομοίρηδες ψηφοφόροι από τούς φόρους τους, τις κρατήσεις τους, τα πρόστιμά τους; Κι ας δεχτούμε ότι καλώς έπραξε το κράτος. Γιατί να μην πράξει ανάλογα και για όλους αυτούς που συνωστίζονται στα νοσοκομεία και αντιμετωπίζονται σαν άχρηστα ζώα; Τί είναι αυτό που κάνει τον παπά σημαντικότερο από εσένα κι εμένα και μάς κάνει να αξίζουμε λιγότερη προσοχή; Και γιατί δεν πήρανε τα λεφτά από την εκκλησία, που είναι κοινό μυστικό ότι έχει στην κατοχή της μία τεράστια περιουσία (αν και η λέξη "περιουσία" είναι κάπως λίγη για να περιγράψει το μέγεθος των υλικών αγαθών τής εκκλησίας και όλων των εκκλησιών); Κι ας υποθέσουμε ότι δεν ήθελαν να βάλουν χέρι στο θησαυροφυλάκιο. Γιατί να μην κάνουν έναν έρανο, έτσι ώστε να χρηματοδοτήσουν την επιχείρηση μόνο αυτοί που θέλουν; Αν και, εφόσον έχουμε καταχρηστική δημοκρατορία, είμαστε όλοι αναγκασμένοι να ακολουθούμε τις αποφάσεις αυτών που εξέλεξαν οι περισσότεροι και δε μάς πέφτει λόγος παρά μόνο στις επόμενες εκλογές. Όπου θα γίνουν τα ίδια.

Ένα -μάλλον επικίνδυνο και ρητορικό- ερώτημα. Δεν θα ήταν ωραία αν μία κυβέρνηση αποφάσιζε την καταμέτρηση τής περιουσίας τής εκκλησίας, την ρευστοποίησή της και τον καταμερισμό της σε όλους τούς ανθρώπους που αγωνίζονται να τα κουτσοκαταφέρουν με 600 ευρώ ή και πολύ λιγότερα; Δεν είναι τουλάχιστον προκλητικό να κυκλοφορούν οι ρασοφόροι, οι εκπρόσωποι κάποιου υποτιθέμενου θεού, με υπερπολυτελή αυτοκίνητα και τα υπόλοιπα παιδιά τού θεού να ταλαιπωρούνται βάναυσα από περιπτώσεις υγείας πολύ λιγότερο σοβαρές από αυτήν για την οποία μαθαίνουμε (και καλοπληρώνουμε) καθημερινά; Βέβαια, μία τέτοια πρόταση θα έβρισκε ανυπέρβλητα εμπόδια, όχι μόνο από τούς ανθρώπους που είναι μέσα στην εκκλησία και έχουν συμφέροντα, αλλά και από τούς ίδιους που θα μπορούσαν να ευνοηθούν και να πάρουν μία σημαντική ανάσα, κάτι που είναι τραγικό και αδικαιολόγητο. Αλλά, για σκεφτείτε το. Πιθανότατα είναι τρομερά αφελής η σκέψη μου, αλλά θα με ενδιέφερε να διαβάσω και άλλες απόψεις πάνω στο θέμα. Αυτά.