Sit Down Tragedy #0006 - Κάντε τα παιδιά σας δίγλωσσα

Video blog. Για να μεγαλώσει ένα παιδί γνωρίζοντας δύο γλώσσες, δεν είναι ανάγκη να έχει δύο γονείς από διαφορετικά μέρη. Λίγη όρεξη αρκεί.

Sit Down Tragedy #0005 - Ζώνη στο πίσω κάθισμα;

Video blog. Οι ζώνες ασφαλείας και οι ηλίθιες δικαιολογίες που χρησιμοποιούνται από τούς επαναστάτες τής ασφάλτου, που δε σηκώνουν ζώνες και αλυσίδες και άλλα φρικτά δεσμά.

Sit Down Tragedy #0004 - Τά'θελε ο κώλος της;

Το τέταρτο SDT πιάνει το θέμα των βιασμών και τον τρόπο με τον οποίο οι βιαστές ρίχνουν την ευθύνη στο θύμα.

Sit Down Tragedy #0003 - Το ίντερνετ μάς αποξενώνει;

Το τρίτο βίντεο μιλάει για το κατά πόσο το ίντερνετ απομακρύνει τούς ανθρώπους και διάφορες τέτοιες αηδίες που λένε κυρίως σε σκουπιδοεκπομπές στην τηλεόραση.

Sit Down Tragedy 0002 - Γάμος για όλους;

Στο σημερινό βίντεο εκφράζονται μερικά σχόλια σχετικά με το αν θα πρέπει να μπορούν ή όχι να παντρεύονται τα ομόφυλα ζευγάρια. Εννοείται ότι πρέπει.

Sit down tragedy 0001 - Άθεος μέχρι να πέσει το αεροπλάνο;

Αυτό είναι μία προσπάθειά μου να κάνω ένα βίντεο μπλογκ. Λόγω έλλειψης εξοπλισμού, είναι αρκετά χρονοβόρο (αν και μπορώ να κάνω κάποιους συμβιβασμούς στην ποιότητα τού βίντεο και να κερδίσω χρόνο), αλλά θέλω να δω πόσο θα το κρατήσω. Γενικώς, είναι ωραία φάση τα βίντεο.

Γελοιοποιώντας τούς γελοίους

Τον τελευταίο καιρό, οι μάσκες πέφτουν θορυβωδώς στο έδαφος, αφήνοντας τις πανάσχημες μουτσούνες που κουτσοέκρυβαν για χρόνια, να φωνάζουν κάνοντας αηδιαστικές γκριμάτσες καθώς προσπαθούν να εδραιώσουν την παρουσία τους.

Οι πρασινομπλέ κηδεμόνες δεν μπορούν πλέον να συντηρήσουν τα κάθε ηλικίας πρώην εξαρτώμενα μέλη τους και αυτά αποφάσισαν να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα, αποφεύγοντας ταυτόχρονα όσο γίνεται περισσότερο να σκεφτούν.

Η χρυσή αυγή είναι μία οργάνωση που, μέσα στη μισανθρωπιά που ξεχειλίζει από τον υπόνομό της, έχει μερικούς ευφυείς που, έχοντας μελετήσει διανοητές όπως ο Γκέμπελς και ο Χίτλερ, ξέρουν να εκμεταλλεύονται το συναίσθημα τού οργισμένου κόσμου και μόλις η ευκαιρία παρουσιάστηκε μπροστά τους, την άρπαξαν όχι απλώς από τα μαλλιά, αλλά μέχρι και από τις μασχαλότριχες.

Έτσι, πολλοί γνωστοί μας και όχι μόνο (αποφεύγω να τούς χαρακτηρίσω "συμπολίτες" γιατί αυτό θα σήμαινε ότι τούς θεωρώ πολίτες και δεν θέλω), αποφάσισαν ότι είναι εθνικιστές, πατριώτες και όλα τα σχετικά, κάτι που όταν χρησιμοποιούσαν τις πρασινομπλέ γνωριμίες τους για προσωπικό όφελος, φαίνεται ότι είχαν ξεχάσει. Το ξαναλέω, πιο απλά. Όταν ο βουλευτής τούς προσλάμβανε ή τούς βυσμάτωνε στον στρατό, είχαν ξεχάσει τον πατριωτισμό τους και τον εθνικισμό τους.

Και ψηφίζουν χρυσή αυγή. Όχι μόνο την ψηφίζουν, αλλά και αγωνίζονται για την οργάνωση, κυρίως με ιντερνετικές εκστρατείες, πιο ξεδιάντροποι από τα χειρότερα κομματόσκυλα των δεκαετιών τού 1980 και 1990, αθωώνοντας κάθε παράπτωμα των ναζιστών βουλευτών και μελών με ζήλο που δεν έδειξαν ποτέ για αυτούς που τόσα χρόνια τούς εξυπηρετούσαν. Τώρα μιλάει η εκδίκηση. Δηλαδή, οι φίλοι μας οι νεοχρυσαυγίτες θυμήθηκαν ότι είναι πατριώτες τώρα, που θίχτηκε το προσωπικό τους συμφέρον. Μπορεί να τύλιξαν το κίνητρό τους με μία σημαία, αλλά αυτό δεν τούς κάνει λιγότερο ιδιώτες. Με την αρχαιοελληνική έννοια. Την οποία ελάχιστοι από αυτούς γνωρίζουν.

Και τί έγινε που η οργάνωσή τους είναι ξεκάθαρα, απροκάλυπτα, ναζιστική; Τίποτα. Αθωώνουν την επιλογή τους λέγοντας ότι ο Στάλιν ήταν χειρότερος. Που σημαίνει ότι οι επιλογές τους είναι δύο. Σύλλογος φίλων Χίτλερ vs Σύλλογος φίλων Στάλιν. Ακόμα κι αν τούς δείξεις ότι υπάρχουν κι άλλες επιλογές, θα βρούνε κάποια ελαττώματα ώστε να συνεχίσουν να γαντζώνονται στη ναζιστική "ιδεολογία". Γι'αυτό και όταν κάποιος τούς θίγει την "πατρίδα", μία από τις βασικές απαντήσεις είναι "τότε να φύγεις", ενίοτε σε παραλλαγή τύπου "τότε να πας στο Ιράν, Αφγανιστάν" ή κάποια άλλη σκατότρυπα τού πλανήτη. Το ενδεχόμενο να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τον τόπο ή να συγκριθούμε με άλλον τόπο, που πάει κάπως καλύτερα; Έλα ρε! Σιγά!

Και τώρα; Τί γίνεται με όλους αυτούς που επικροτούν τη βία; Απέναντι στους φτωχούς και μη βίαιους μετανάστες (γιατί οι πλούσιοι και οι βίαιοι είναι άλλη ιστορία και μπορεί να αμυνθούν ή να αντεπιτεθούν). Απέναντι σε όσους διαφωνούν με την "ιδεολογία" τους, όπως οι μη ακροδεξιοί, οι ομοφυλόφιλοι, οι άθεοι, οι αλλόθρησκοι, οι καλλιτέχνες (εκτός από αυτούς που γουστάρουν χρυσή αυγή, οι οποίοι γίνονται καλλιτεχνάρες διαγαλαξιακής κλάσης, με σοβαρό λόγο και με ήθος); Απέναντι σε όσους γράφουν και μιλάνε σωστά; Απέναντι σε όποιον δεν γουστάρουν γενικώς;

Κατά πρώτο λόγο, θεωρώ ότι οι χρυσαυγίτες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη αποτελείται από το ελάχιστο ποσοστό που είναι οι αυθεντικοί, βίαιοι, άγριοι. Αυτοί που ήταν έτσι από παλιά. Περήφανοι μισάνθρωποι, ναζιστοχουντικοί, θανατολάγνοι. Η δεύτερη κατηγορία, που είναι αυτή με το περισσότερο ενδιαφέρον, είναι οι προδομένοι. Αυτοί που τόσα χρόνια πίστευαν υποσχέσεις, που ψήφιζαν και έπαιρναν ψιχουλάκια ή περίμεναν μήπως πάρουν. Που είδαν ότι τα καρβέλια τελείωσαν και τα τρώνε άλλοι και δεν έμειναν ούτε τα ψιχουλάκια. Και που τώρα αισθάνονται οργή. Διότι προδόθηκαν. Που σημαίνει ότι τούς την έφερε ο δικός τους άνθρωπος. (Ο ξένος θα σε προδώσει; Duh!) Που σημαίνει ότι τόσα χρόνια νόμιζαν ότι είχαν κηδεμόνα που τούς πρόσεχε και ξαφνικά έφυγε και πήρε μαζί του τα καρβέλια.

Και τώρα, τί; Να προσπαθήσουν να αποκτήσουν ανεξάρτητη σκέψη; Να προσπαθήσουν να γίνουν πολίτες και να σκεφτούν για το σύνολο; Ή να ψάξουν για άλλο κηδεμόνα; Τί είναι το πιο εύκολο; Ο κηδεμόνας, που σκέφτεται και προσφέρει στα παιδάκια του, για να συνεχίσουν να έχουν το σπιτάκι τους, τη δουλίτσα τους, το αυτοκινητάκι τους και την τηλεορασίτσα τους. Αλλά δεν υπάρχει τέτοιος κηδεμόνας διαθέσιμος. Επόμενη επιλογή; Θα φέρω τον θείο μου τον πυροσβέστη, να σε δείρει. Και οι οργισμένοι φίλοι μας, έβαλαν τραμπούκους μέσα στη βουλή για να δείρουν τον κακό κηδεμόνα που πήρε μακριά τα ψίχουλα. Με άλλα λόγια, στ'αρχίδια τους (ή στις ωοθήκες, ανίστοιχα) για το τί γίνεται τριγύρω. Αυτοί θέλουν εκδίκηση, τίποτα άλλο. Διότι έτσι ξέρουν. Η συμμετοχή στα κοινά είναι μόνο όταν έχει εκλογές και η ψήφος πηγαίνει εκεί που συμφέρει προσωπικά τον καθένα.

Τί κάνουμε εμείς μ'αυτούς όμως; Κι όταν λέω "εμείς", εννοώ όλοι οι μη ναζιστές, ανεξάρτητα από τον πολιτικό χώρο (όσοι έχουν επιλέξει χώρο). Πώς αντιμετωπίζουμε αυτές τις ακραίες περιπτώσεις; Τούς ξεμπροστιάζουμε ως ναζιστές; Σιγά το πράγμα. Σαν να κλέβεις μπιμπερό από νήπιο. Και τί έγινε; Απαντάνε για τον Στάλιν, μπορεί να πούνε και κάτι τού στιλ "αυτή είναι η ιδεολογία μου κι αν σ'αρέσει" και να καθαρίσουν. Ξέρουν ότι η οργάνωσή τους είναι ναζιστική και δεν τούς πειράζει. Να μαζευτούμε και να τούς βαράμε όπου τούς πετυχαίνουμε; Ακόμα χειρότερη "λύση". Οι πραγματικά βίαιοι (και όχι οι κότες νεοχρυσαυγίτες που τα περιμένουν όλα έτοιμα από τον κηδεμόνα που λέγαμε) ζούνε για κάτι τέτοια λάθη. Θα εξαπολυθούν αντίποινα και δεν θα βγει τίποτα πέρα από σπασμένα κεφάλια εκατέρωθεν.

Εδώ υπάρχει κάτι που πρέπει να λάβουμε υπόψη. Οι περισσότεροι νεοχρυσαυγίτες είναι ανθρώπινα κουρέλια που δεν έχουν καταφέρει ποτέ τίποτα σημαντικό (με δεδομένο ότι περίμεναν τα πάντα από τον κηδεμόνα) και πολύ συχνά ήταν αντικείμενα χλευασμού. Στη χρυσή αυγή, βρήκαν ένα καταφύγιο για να τούς πάρουν στα σοβαρά. Εκεί δεν χρειάζεται να έχουν καταφέρει κάτι για να είναι σπουδαίοι. Αρκεί να έχουν γεννηθεί στα νότια τής βαλκανικής χερσονήσου. Τα κατορθώματα των υποτιθέμενων προγόνων τους είναι και δικά τους. Για τούς ναζί δε μιλάνε και πολύ, γιατί θέλουνε να φέρουνε κι άλλο κόσμο.

Όταν μιλάμε σοβαρά με κάποιο νεοχρυσαυγίτη, αυτόματα τον φέρνουμε στο ίδιο ύψος. Τραγικό λάθος. Κάποιος άνθρωπος που έχει περάσει τη ζωή του διαβάζοντας και προσπαθώντας να κρατήσει το μυαλό του ανοιχτό και να αναπτύξει ιδέες που θα μοιραστεί ώστε να εμπλουτιστεί και να βελτιωθεί ως άνθρωπος, γίνεται να μιλήσει σοβαρά με κάποιον που νομίζει ότι το DNA του είναι 100% καθαρό και με τη χώρα προέλευσης που γουστάρει, σαν να είναι σταφύλια; Άνθρωπος που ενδιαφέρεται για λύσεις που θα βοηθήσουν όλους τούς ανθρώπους να είναι όσο καλύτερα γίνεται και να έχουν ίσα δικαιώματα, μπορεί να μιλήσει σοβαρά με κάποιον που κρίνει τα εγκλήματα σύμφωνα με την καταγωγή τού εγκληματία; Τί μπορεί να αποκομίσεις εκθέτοντας τη μόρφωσή σου (και όχι την εκπαίδευση) σε έναν βόθρο; Θα αλλάξει η σύσταση των περιεχομένων τού βόθρου; Ίσως και να γίνεται, αλλά τον χρόνο που θα περνούσες προσπαθώντας να μετατρέψεις τον βόθρο σε δεξαμενή, θα μπορούσες να τον εκμεταλλευτείς βελτιώνοντας τον εαυτό σου και, κατ'επέκταση, την κοινωνία που ζεις. Γιατί να υποτιμάς τούς κόπους σου έτσι;

Για τούς νεοχρυσαυγίτες, χλευασμός και μόνο χλευασμός. Να μην ξεχάσουν ποτέ ότι ήταν και είναι ένα μάτσο σκουπίδια με ρούχα. Λεκτική βία, χτυπήματα εκεί που πονάνε πραγματικά. Διότι ξέρουν τί είναι, όσο κι αν προσπαθούν να κρυφτούν (από τον εαυτό τους κυρίως). Να τούς θυμίζουμε πόσο ηλίθιοι είναι, να συνεχίσει να τούς κυνηγάει αυτό που αγωνίζονται να αποφύγουν. Ποιο θα είναι το κέρδος μας; Δεν ξέρω. Αλλά είμαι σίγουρος ότι πίσω από κάθε κρύο χρυσαυγίτικο σχόλιο γραμένο σε ανορθόγραφα γκρίκλις με "χαχαχα" και self-like, κρύβεται κάποιος φουκαράς που πονάει. Ας συνεχίσει να πονάει, λοιπόν, αφού έτσι επέλεξε. Αφού δεν αντέχουν το χιούμορ και τη νοημοσύνη, ας τα χρησιμοποιήσουμε εναντίον τους.

http://youtu.be/qWE5D5iyVcA?t=23m38s

6 excuses we use to avoid creating and why we shouldn't

This article was intended for Cracked.com but didn't make it there. So, if you recognize a familiar pattern, you are right!

Despite the global financial and societal crisis, one could observe that we live in far better conditions than people used to live 30, 50 or 3000 years ago. Most of us have drinkable water at home, electricity, internet, food every day and a home to complain in. Modern day comforts have given us access to ways of creation that would seem impossible 15 years ago. Why do we still invent reasons to prevent us from doing something that would make us feel proud of? Maybe because...

6. We don't have time

The excuse we use:

These times are tough. Those who have a job cannot commit themselves to a project like the writing of a book or a screenplay, even though it has been a dream for the last 12 years, now they work all day and when they return home they want/have to relax or/and spend some time with their children or their spouse or their pet(s) and they cannot commit to something so demanding and time-consuming.

Why we shouldn't use it:

Who gave you a deadline? Besides yourself, nobody knows and nobody needs to know that you are about to write a 70,000 word novel about an android phone that dreams of being an actual android and take over the world or a 6,000 word short story about the world after it's taken over by the android. Nobody is waiting for it. You can take as many weeks or months as you need and work on it until you feel it's ready. If you still believe that you have no time, you may want to start getting up a bit earlier in the morning and not just because of time reasons. Or you can stay up a bit later at night (among other ways to make time). Still, no matter if you're writing a novel or a screenplay or a Cracked article, it's up to you to find the time and get to work. Of course, all this time talk is worth nothing if...

5. We tend to get distracted

The excuse we use:

"Oh, look at that, Game of Thrones is on and I don't want to miss khaleesi's tits, but after that I will write unless Steve beat my score on Angry Birds and yes, the bastard did it and I can't let him have the final word but after I'm done I will write, what's new on Facebook, let's see this hilarious cat video and after I'm done I will definitely start writing but it's late and I'm tired and it's OK, I will do it tomorrow. Just like I keep saying for the 27th consecutive day."

Why we shouldn't use it:

This is kind of the exact opposite of #6. Because you have too much time, you overestimate its quantity and you waste it doing irrelevant and useless things. In two words, you procrastinate. This is a huge first world problem, that sucks away the life of individuals, leaving them old and empty and unable to begin or complete their dreams. The aspiring writer cannot get to open a new text document because he feels obliged to read all the Seanbaby Cracked articles (yes, Cracked is a proud procrastination contributor, but at least it's one of the most productive ways to procrastinate) about Steve Godek's books in one sitting, without a particular reason. The about-to-become screenwriter needs to read the whole Twitter feed of the last four hours so that she won't miss a very important tweet that could have been tweeted (most of the times it's not). So, postponing after postponing, the day and the night are over and they never start.

This is a struggle against yourself. There are various tools out there to help you overcome the weights of procrastination but these can do nothing if you don't fight it alone. Having something to motivate you and keep you focused, like the mental image of your completed project or the glory you expect to harvest as a reward for your efforts, is surely helpful. There's a load of advice and ideas about how to win against yourself but all this means nothing if you don't decide that you are responsible for your actions or the lack of them.

4. We don't think that we are good enough

The excuse we use:

"Oh, why bother anyway? I will never write anything near as good as the books of Stephen King or the screenplays of Quentin Tarantino or the songs of Justin Bieber." You have an idea. You'd like to work on it and develop it, but you don't have the confidence to continue because it's gonna be crap anyway and it's not worth the effort. So, you just don't do anything and you don't have to endure the mocking of all those people who will agree with you and your opinion about your unborn brainchild.

Why we shouldn't use it:

"...my considered opinion was that I had written the world's all-time loser." Talking about Stephen King, these are his words about his first published novel, Carrie, which his wife retrieved literally out of the garbage bin and convinced him to not quit. The novel went on to bring him a nice deal of $400,000 (in 1974) and the paperback edition sold over a million copies in the first year of publication. Not bad for a piece of trash, right? Of course, we don't suggest that every garbage can (or the recycle bin of your desktop) contains a masterpiece or a best seller (often not the same thing), but maybe a second opinion by a person you trust can be invaluable.

Also, you shouldn't forget that all writers think they suck at some point. It happens to even the best-known ones and this rule doesn't apply only to writers, of course. Maybe your expectations are too high and they keep you from obtaining the first piece of self-confidence that you need in order to take off and start but you should have in mind that even if the complete work actually sucks, at least you have something to work on and improve thanks to the beautiful Delete button and the rewrite/editing process. And if it's sucky-beyond-repair, well, you can move on. Anyway, if a screenplay sucks but nobody's there to read it, does it actually suck? See? No harm done. Unless...

3. We don't know what to create

The excuse we use:

"I don't know what to write about. Everything has been written. Everything has been sung. I have nothing new to say. Whatever I create will be a slightly changed version of things that have already been said. Maybe it won't even be changed. I don't want to just copy the ideas of other people." That's very honorable. And very lazy as well.

Why we shouldn't use it:

Let's say that you want to write a screenplay. Will it be a comedy? A thriller? A mystery? A romantic comedy? A porn parody? You name it. Just as every person is different and any random combination between two persons is different, the same way the exact same idea will be developed in one way by one writer and very differently from another, yet the main theme will be the same. OK, we don't suggest that you take distinctive ideas like Weekend at Bernie's, but you can still make a small change at the core and come up with something that could remind people of that movie but in no way will it be considered as a ripoff, because it won't be one. For example, instead of killing the Bernie of your story, you can put him in a state where he passes out every now and then, putting the main characters in big trouble. It's your story, your world, your rules.

All you need is to have a notebook on you at all times and write down everything that comes to mind that could be used. The ideas will add up quickly and soon you will have a juicy bag full of ideas to choose from. As screenwriter Robin Swicord puts it, "My problem is what am I going to do with all of them? I don't have enough time to write all the stories that come into my head." So, yes. There is a plethora of ideas and all you have to do is get them. Or you can come up with a stronger argument. Like, for example...

2. We don't know how to create

The excuse we use:

"OK, I found time, I closed Facebook, I pumped up my self-esteem and I got a awesome idea. The problem is that I cannot write, because I don't know how it's done. I mean, I know how to write simple texts, but in order to write a novel or a song, you need to know what you're doing, right? There is a formula that I don't know and I'm too old to go somewhere and learn how to do this. Leave it. I'll never make it."

Why we shouldn't use it:

First of all, don't talk like this. It's sad. It makes everyone around you feel unable to do anything. Stop it. Second, it's unbelievable to be on the internet and have the nerve to use the "I don't know" card as an excuse. If you really want, you can find tremendous resources for studying and all this for little to no money at all.

For starters, Amazon has over a million books for Kindle (if you don't have a device, you can always download the app) and many authors offer them for free for a few days. A lot of interesting information can be found there, not always the best but if you are "too old to begin school again", you must be old enough to know what kind of information works better for you. In all fields.

Not a reading fan? There's always the alternative solution of videos. You want tips on writing a novel? Maybe you'd like to write a screenplay. Or a song? Anything. There are good people out there, who took the time and effort and prepared some videos in order to share their knowledge with you. 

For those of you who want something more complicated and interactive, Coursera has lots of classes on various fields. What happens there? A professor, usually someone who teaches in a well-known university, has prepared some instructive videos which you, the student, watches and tests yourself with the little quizzes at the end of them (which are important for the final grading). Also, every week there is an assignment in which you use what you have learned during this week's lessons. These courses are free and they act as a way for the teachers to promote their books and courses, without any obligation from the part of the students. For example, In July begins the Songwriting course by Pat Pattison. Absolute beginners that follow the instructions and take the time to complete the assignments, will have written a full song by the end of the 6 weeks which is the duration of the course. Coursera offers a plethora of free courses in various fields and Songwriting is only one of them.

So, yes. There is an ocean of information available to all. You just need to pick a subject and start studying. The only problem is that you can get too much information and get overwhelmed or even study too much and never actually start working. But it doesn't matter, right? Because...

1. We won't be able to publish it

The excuse we use:

Or, to be more precise, "we won't be able to find an agent/editor/publisher or even audience". You don't start at all because you have the impression that your work will never become a Hollywood blockbuster, a New York Times bestseller, a Top-10 hit or whatever you have in mind as a definition for "success" in the field you're dreaming of succeeding in. You have the opinion that if nobody powerful enough discovers your work and gets impressed enough to offer you the opportunity to make you famous, then you have failed.

Why we shouldn't use it:

First of all, success is something relevant. If your only idea of being successful involves seven figure contracts, red carpet walks and little hills of cocaine snorted off of glass tables and plastic breasts, then a smaller kind of recognition in a more local scale will feel inadequate. If you aim exclusively for the very top of world fame, everything else will look like you're useless and not worthy of the oxygen you consume and take away from actually important and creative human beings.

Well, first of all, it's not necessary to wait for someone to discover you. There are many ways to do it yourself. Of course it will be a lot harder to take care of the promotion of your work yourself, but for this there are also some websites where, for a small or bigger fee, you can get some useful help. Also, there are many books available on the subject and some of them can be found for free, as we saw earlier.

Yes, it's hard. Yes, it's taking time. Yes, it doesn't ensure any success. But do you know what else doesn't ensure any success? Sitting on our butt and doing nothing and expecting to be globally adored for that. It's all about taking initiative and, if the work you want to do requires a team, pull the others with you. Try it. It's worth it.

Halfway back - My first book!

Source: Uploaded by user via Marios on Pinterest

Finally, it's here. My first ever book is now available for sale on Amazon and you can go and read it straight away, by clicking here:

Halfway back - Bruno, Steve and Fiona's adventure against zombies that may not be zombies and the secret behind them

It's the story of three Biology students in Paris, who face something like zombies and the dangers as well as the sarcasm and the twists, increase as the time goes by.

Επιτέλους, είναι εδώ. Το πρώτο μου βιβλίο είναι τώρα διαθέσιμο στο Amazon και μπορείτε να το διαβάσετε κατευθείαν με ένα κλικ εδώ:

Halfway back - Bruno, Steve and Fiona's adventure against zombies that may not be zombies and the secret behind them

Είναι η ιστορία τριών φοιτητών Βιολογίας στο Παρίσι, που αντιμετωπίζουν κάτι σαν ζόμπι και οι κίνδυνοι, όπως οι ειρωνίες και οι ανατροπές, αυξάνονται όσο περνάει ο χρόνος.

Τρεις e-book readers για Android

Αμάν πια τα σημερινά παιδιά! Όλο με ένα τηλέφωνο στο χέρι είναι και παίζουν! Χάνουν τον χρόνο τους! Δεν πηγαίνουν να παίξουν λίγο στην αλάνα! Τεχνολογία θέλαμε και να, πώς το πληρώνουμε τώρα!

Αφού περάσουμε το στάδιο τής γκρίνιας που προέρχεται από την άγνοια (βλέπω κάποιους που ασχολούνται συνέχεια με το τηλέφωνο, άρα όλοι κάνουν το ίδιο πράγμα, άρα αυτά τα τηλέφωνα είναι άχρηστα, άρα εγώ ξέρω καλύτερα), ας πούμε τα προφανή και αυτονόητα. Τα σύγχρονα τηλέφωνα έχουν αμέτρητες δυνατότητες. Ο τρόπος με τον οποίο τα χρησιμοποιούμε είναι καθαρά στο χέρι μας. Αν θέλουμε να παίζουμε Angry birds όλη την ώρα, δε μάς φταίει κανείς για τον χρόνο που σπαταλάμε.

Όχι, δεν θα σού πω εγώ πώς να χρησιμοποιήσεις το τηλέφωνό σου. Όπως δεν θα σού πω τί να ψηφίσεις, πώς να αξιοποιήσεις τον χρόνο σου για να βελτιώσεις τον εαυτό σου και διάφορα άλλα. Όπως αποκαλύπτει ο τίτλος, όμως, θα παρουσιάσω έναν τρόπο για να αξιοποιήσεις την εργαλειάρα που έχεις στα χέρια σου και καταριέσαι τον εαυτό σου που δε ζεις σε πιο απλές εποχές.

E-book είπες; Είχες και στο χωριό σου e-book;

Σοβαρά τώρα, όποιος χρησιμοποιεί αυτή την έκφραση, να πάει να γαμηθεί. Λες και επιτρέπεται να έχουμε μόνο ό,τι είχαμε και στο χωριό μας! Ψόφος ρε!

Για τούς υπόλοιπους, αν κάποιος δεν γνωρίζει, να αναφέρω ότι είναι κανονικότατα βιβλία τα οποία είτε έχουν σκαναριστεί και μπορείς να δεις τις σελίδες τους στη σειρά (κυρίως σε PDF αρχεία συναντάμε αυτό το σύστημα), είτε είναι απλά κείμενα και μπορείς να τα βρεις σε μορφή PDF, epub, mobi κλπ. Η χωρητικότητά τους μπορεί να είναι από αρκετά ΜΒ (για σκαναρισμένες σελίδες σε άριστη ποιότητα και μεγάλη ποσότητα) ως μερικά ΚΒ για σκέτο κείμενο. Αυτά σε γενικές γραμμές, χωρίς πολλές λεπτομέρειες.

Cool Reader

Μία απλή εφαρμογή για ανάγνωση βιβλίων σε ηλεκτρονική μορφή. Προσφέρει απίστευτα πολλές επιλογές για να διευκολύνει την ανάγνωση, όπως αν θέλεις να σκρολάρεις τη σελίδα (δηλαδή να την σύρεις με το δάχτυλο πάνω-κάτω σαν να ξετυλίγεις ένα τεράστιο ρολό από χαρτί υγείας αλλά με κείμενο επάνω) ή να πατάς ελαφρά στη δεξιά άκρη για να τη γυρίσεις, σαν να είναι βιβλίο. Υπάρχει η νυχτερινή επιλογή για να μη σακατεύεις τα μάτια σου με το κάτασπρο τής σελίδας, ενώ μπορείς να αλλάξεις εντελώς τα χρώματα, τη γραμματοσειρά και το φόντο.

Επίσης, μπορείς να επιλέξεις αν θες να κρατάς το τηλέφωνο οριζόντια ή κάθετα. Οι σελίδες θα προσαρμοστούν ανάλογα. Κι αν έχεις μικρό τηλέφωνο, κανένα πρόβλημα. Απλώς μεγαλώνεις την γραμματοσειρά. Αλλά μία οθόνη 4" είναι υπεραρκετή για να διαβάσεις άνετα. Μη σού πω και 3,5". Δηλαδή η οθόνη που έχουν τα περισσότερα Android τηλέφωνα.

Σε γενικές γραμμές, μ'αρέσει πολύ ο Cool Reader. Ιδανικό για να ξεκινήσεις να διαβάζεις e-books αλλά και για να συνεχίσεις. Κάτι τελευταίο, που δεν το έχουν οι άλλοι readers. Όταν, στη σελίδα τού κειμένου, σύρεις το δάχτυλό σου πάνω-κάτω στην αριστερή άκρη τής οθόνης και χαμηλά, μπορείς να ρυθμίσεις τον φωτισμό. Ιδανικό για βραδινή ανάγνωση!

Moon+ Reader

Άλλος ένας καλός και δωρεάν reader, πάνω-κάτω έχει τις ίδιες λειτουργίες με τον προηγούμενο, ίσως με πιο εντυπωσιακή παρουσίαση. Βέβαια, η ουσία δεν αλλάζει. Μπορείς να διαβάσεις άνετα όλα σου τα βιβλία και το μόνο που σε περιορίζει έιναι ο χρόνος ή η όρεξή σου για να ασχοληθείς.

Επίσης προτείνεται ανεπιφύλακτα. Ανέφερα ότι είναι δωρεάν, έτσι; Υπάρχει και Pro έκδοση για όσους προτιμούν.

Kindle

Εδώ έχουμε μία ιδιαίτερη περίπτωση. Λιγότερες επιλογές σε σχέση με τα προηγούμενα (δεν μπορείς να αλλάξεις το φόντο, τα χρώματα και τη γραμματοσειρά, ας πούμε), αλλά και κάποια ξεχωριστά χαρακτηριστικά που δεν μπορείς να παραβλέψεις.

Ένα πολύ σημαντικό γεγονός είναι ο συγχρονισμός με το software που έχεις στον υπολογιστή σου, καθώς και με την συσκευή Kindle που ίσως έχεις. Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να ξεκινήσεις να διαβάζεις ένα βιβλίο στον υπολογιστή και να το συνεχίσεις στο τηλέφωνο. Από εκεί που το άφησες. Επίσης, τα βιβλία που έχεις κατεβάσει στη μία συσκευή, μεταφέρονται αυτόματα στην άλλη (οπότε προσοχή με τον πάροχο κινητής τηλεφωνίας, γιατί μπορεί να χρυσοπληρώσετε για να κατεβάσετε τα βιβλία στο τηλέφωνο και να είναι και μάπες αν δεν ξέρετε τί έχετε κατεβάσει).

Ακόμα, τα βιβλία που διαβάζει το Kindle δεν τα διαβάζουν οι άλλοι readers για κάποιο λόγο (μάλλον για τον περιορισμό τής πειρατείας), οπότε το Kindle είναι η μοναδική επιλογή για ορισμένα βιβλία. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς μέσα από τη σελίδα τής Amazon.com μπορείτε να βρείτε άφθονα δωρεάν βιβλία για άμεσο κατέβασμα ή και αρκετά φτηνά αν υπάρχει κάτι που θέλετε να αποκτήσετε και δεν σάς πειράζει να δώσετε και δυο-τρία δολλάρια (ή και παραπάνω).

Εν κατακλείδι, άλλος ένας reader που αξίζει τον κόπο να έχετε. Πολλές επιλογές και, αν θέλετε, χωρίς να ξοδέψετε ούτε μισό ευρώ.

Επίλογος

Τα κανονικά βιβλία, αυτά που ξέρουμε με το χαρτί και το μελάνι, δεν θα καταργηθούν. Έχουν αρκετό μέλλον ακόμα. Αλλά τα e-books προσφέρουν τεράστιες δυνατότητες που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε. Οι πωλήσεις τους αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Για τούς φίλους των βιβλίων, οι επιλογές έχουν πολλαπλασιαστεί απίστευτα. Για τούς μη τακτικούς αναγνώστες, τώρα υπάρχουν επιπλέον κίνητρα. Μέσα σε λίγους μήνες έχω διαβάσει άφθονα βιβλία και δεν υπάρχουν δικαιολογίες τώρα που όλα είναι μέσα στο τηλέφωνο. Εντάξει, μπορεί να μη θέλεις να διαβάσεις, άλλο αυτό.

Τουλάχιστον, αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να χρησιμοποιήσεις το τηλέφωνό σου. Άντε, παράτα λίγο τα χαζοπαιχνίδια και άνοιξε κανένα βιβλίο! Όλο και κάτι θα βρεις να σού αρέσει!

O τελευταίος ψηφοφόρος 3 - The last voter 3

Το καημένο το μπλογκάκι, το έχω παραμελήσει τόσο, που ξέχασα να αναρτήσω το τρίτο μέρος τής τριλογίας! Αν κάποιος ξέφυγε χωρίς να τη δει, τώρα θα τη δει σίγουρα!

Poor little blog, I've forgotten to take care of it in such an extent that I forgot to post the third part of the trilogy! If someone got away without watching it, now they will for sure! With english subtitles!

Όταν τα άλλα αποτυγχάνουν, δοκίμασε με ενοχές

Γουάου! Δείτε τί διάβασα σε ένα στάτους (στο δικό μου) στο Φέιζμπουκ!

"Γεια σου μαμά.
Είμαι ένα έμβρυο. Δε με ξέρεις ακόμα, είμαι μόνο μερικών εβδομάδων.
Δεν έχω όνομα, μαμά, είμαι μόνο ένα έμβρυο. Δεν ξέρω τί μαλλιά και μάτια έχω και δεν ξέρω αν θα έχω μπαμπά. Επίσης, δεν έχω ιδέα για το τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, διότι, όπως είπαμε, είμαι ένα ρημάδι έμβρυο.

Σημέρα έμαθες ότι....................................................................... είσαι έγκυος μαμά. Και δεν το χάρηκες, γιατί δεν είσαι έτοιμη για μία τέτοια αλλαγή ακόμα.

Σήμερα είπες στον μπαμπά για μένα. Ούτε αυτός ήταν χαρούμενος, μαμά. Κάθησε και μίλησε μαζί σου ήρεμα και έδειξε ότι είναι μαζί σου και σε στηρίζει. Συμφωνήσατε ότι η οικονομική σας κατάσταση δεν σάς επιτρέπει να συντηρήσετε άλλον έναν άνθρωπο, γιατί έχετε κάτι υπουργούς και τραπεζίτες να στηρίξετε πρώτα. Γιατί δε σε χτύπησε ο μπαμπάς, μαμά; Και τώρα πώς θα μπορέσουμε να χειραγωγήσουμε την γνώμη τού κόσμου στο Φέιζμπουκ;

Πάνε τρεις μέρες που σταμάτησες να μού μιλάς. Όχι ότι μιλούσες σε μένα πριν, αλλά έτσι είχα καταλάβει. Δεν καταλαβαίνω και πολλά, γιατί, ας μην ξεχνάμε, είμαι απλώς ένα έμβρυο. Και τώρα μιλάς με έναν γιατρό, μαμά. Μη ρωτάς πώς το ξέρω, αν και έμβρυο. Εδώ κοιτάμε να εκβιάσουμε μερικά δάκρυα ευαίσθητων ψυχών στο Φέιζμπουκ.

Τώρα δεν είμαι στον παράδεισο (διότι δεν βαπτίστηκα), αλλά η επιστήμη θα με χρησιμοποιήσει για έρευνες που μπορεί να σώσουν πολύ κόσμο στο μέλλον. Δεν ξέρω αν ήθελα να αντικρύσω χαμόγελα, ήλιους και να γίνω γιατρός. Και δε μού πέφτει και λόγος τελικά, γιατί είμαι μόνο ένα έμβρυο, ενώ εσύ είσαι ένας ολοκληρωμένος ελεύθερος άνθρωπος, που δεν μπορεί για ένα λάθος να αλλάξεις ολόκληρη την καθημερινότητά σου, πόσο μάλλον όταν ήδη δυσκολεύεσαι να συντηρήσεις τον εαυτό σου. Όλοι αυτοί που κράζουν για να έχουν λόγο στο σώμα σου, μαμά, ξέρεις πού θα ήταν αν γεννιόμουν; Σίγουρα δεν θα σε βοηθούσαν, μαμά. Θα συνέχιζαν το έργο τής χειραγώγησης μέσω τού φόβου και τής ενοχής.

Άσε που κι εγώ δεν θα ήθελα να γεννηθώ κάτω από τέτοιες συνθήκες. Δεν θα μπορούσες να μού δώσεις αυτά που θα ήθελες και θα είχες ενοχές γι'αυτό. Άσε που κι εγώ, σκατά γιατρός θα γινόμουν αν αναγκαζόμουν να παρατήσω νωρίς το σχολείο για να δουλέψω. Αλλά θα είχες σώσει μια ζωή, κατά τ'άλλα."

Κάθε έκτρωση είναι επιλογή. Πρώτα τής γυναίκας και μετά τού εμπλεκόμενου άνδρα (αν υπάρχει τέτοιος και δεν πρόκειται για περίπτωση βιασμού, ας πούμε). Κανενός άλλου. Ας κρατήσει καθένας τούς φόβους και τις ενοχές του για την πάρτη του, χωρίς να προσπαθεί να τις επιβάλλει σε άλλους ανθρώπους.

Δημοσίευσέ το αν είσαι υπέρ τής ελευθερίας τής επιλογής. Και για τούς άλλους, όχι μόνο για σένα. Ή μην το δημοσιεύεις και καθόλου, δεν θα πάθει κανείς τίποτα.

Ο τελευταίος ψηφοφόρος 2: Επιχείρηση Διάσωση

 Και επιτέλους, η συνέχεια τής επικής υπερπαραγωγής είναι εδώ, με περισσότερη δράση, ένταση και πάθος!

***ΠΡΟΣΟΧΗ***

Αν δεν έχετε δει την πρώτη ταινία, πηγαίνετε εδώ και δείτε την, για να μπορέσετε να απολαύσετε τη συνέχεια καλύτερα!

Έλα, πάρε φωτογραφίες να γουστάρεις!

Πριν από λίγο καιρό, πήρα μία καινούργια κάμερα, για να μπορέσουμε να γυρίσουμε το σίκουελ τού Τελευταίου ψηφοφόρου σε HD (το κάναμε και έμειναν λίγες μέρες για να τελειώσω με την επεξεργασία). Η κάμερα τραβάει και φωτογραφίες. Ορίστε μερικά δείγματα, για την απόλαυσή σας!

Ξεκινάμε με μία σπουδαία ευκαιρία! Ποιος δεν θα ήθελε ένα πόδι για το σπίτι του;;

Συνεχίζουμε με μία ταλαίπωρη ταμπέλα κάπου στη Θεσσαλονίκη.

Και λίγο πιο μετά, διαπιστώνουμε ότι πράγματι, δεν τα πετάνε τα σκουπίδια.

Όχι, τα τοποθετούν προσεκτικά πίσω από τις πινακίδες. Ποιος είπε ότι αυτός ο τόπος δεν έχει ελπίδα;

Αν το είπε κανείς, κάνει foul. Foul Pasion σε foul έκδοση.

Συνεχίζουμε με τα αυτοκίνητα. Και διδασκόμαστε ήθος και ευελιξία συνάμα (διότι η θεία που το πάρκαρε, ζήτησε συγνώμη από τον επερχόμενο ποδηλάτη τού οποίου τη ζωή έκανε δύσκολη πριν πάει "βιαστική" στη δουλειά της).

Και τώρα, μία σειρά φωτογραφιών, που μού αρέσει να ονομάζω "η τριλογία τής Άννας-Μαρίας". Όχι πολύ ευφάνταστος τίτλος, αλλά κάθε τίτλος θα ωχριούσε μπροστά στο μαγευτικό περιεχόμενο.

Άννα-Μαρία 1: The first blood

Άννα-Μαρία 2: The revenge

Άννα-Μαρία 3: We're not done yet

Ευχαριστούμε που μείνατε κοντά μας. Και τώρα μπορείτε να πηγαίνετε, δεν θα σάς χρειαστούμε άλλο.

Καιρός να μεγαλώσουμε το λεξιλόγιό μας

Έχει πάνω από δύο χρόνια που άρχισα να μελετάω εντατικά διάφορες γλώσσες. Είναι κάτι που πάντα μού άρεσε, αλλά ποτέ δεν είχα αξιωθεί να ξεκινήσω. Τελικά, με τη μελέτη, έφτασα σε σημείο να έχω αρκετές ικανοποιητικές στιγμές, όπου μπόρεσα να διαλεχθώ στα ισπανικά, τα γαλλικά, τα ρουμανικά, μέχρι και στα ιταλικά, που τα μελέτησα πολύ λίγο. Διαβάζοντας συμβουλές από διάφορες σελίδες, ψάχνω ασταμάτητα για τρόπους που θα με βοηθήσουν να μάθω περισσότερα σε λιγότερο χρόνο (αυτό λέγεται δημιουργική τεμπελιά). Και συνεχίζω να μελετάω, όσο γίνεται πιο συχνά.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μελετήσουμε στο σπίτι μας, όποτε θέλουμε, με τον δικό μας ρυθμό. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος που να είναι ο καλύτερος. Καλύτερος είναι αυτός που μάς βολεύει. Κι ακόμα καλύτερα είναι όταν χρησιμοποιούμε πολλούς τρόπους και εκθέτουμε τον εαυτό μας στη γλώσσα που μάς ενδιαφέρει, όσο γίνεται περισσότερο κάθε μέρα. Αλλά μιλάμε για ενεργή έκθεση. Ορισμένοι απλοί τρόποι είναι οι εξής:

1. Μελέτη γραμματικής.

Παντού στο ίντερνετ υπάρχουν σελίδες ή και βιβλία για κατέβασμα, με την γραμματική τής γλώσσας που μάς ενδιαφέρει, όσο περίεργη κι αν είναι. Ψάχνουμε στο Google και βρίσκουμε αυτό που θέλουμε. Προσωπικά, βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τη μελέτη τής γραμματικής, με δεδομένο ότι λύνει αρκετές απορίες για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η γλώσσα. Βέβαια, από μόνη της η γραμματική, δεν θα βοηθήσει και πολύ.

2. Μελέτη λέξεων.

Εδώ θα επιστρέψουμε στο τέλος τής ανάρτησης. Ένας τρόπος που με έχει βοηθήσει τρομερά να αναπτύξω το λεξιλόγιό μου είναι οι flashcards. Δηλαδή, κάρτες που από τη μία μεριά έχουν τη λέξη που θέλουμε να μάθουμε και από την άλλη τη μετάφρασή της. Έχοντας μερικές κάρτες μαζί μας (που μπορούμε να φτιάξουμε εύκολα, με τη βοήθεια ενός λεξικού), μπορούμε να μελετήσουμε ενώ περιμένουμε το λεωφορείο, μέσα σε αυτό, ενώ περιμένουμε να μάς απαντήσει ο υπάλληλος από το τμήμα βλαβών, ενώ περιμένουμε να τελειώσουν οι διαφημίσεις και γενικά, χάρη σε αυτόν τον απλό τρόπο, μπορούμε να μετατρέψουμε το νεκρό χρόνο μας σε δημιουργικό.

Βέβαια, δεν είναι απλό να φτιάξουμε εκατοντάδες κάρτες και να τις κουβαλάμε μαζί μας. Και εδώ έρχονται προγράμματα όπως το Anki για να μάς λύσουν τα χέρια. Το πρόγραμμα υπάρχει σε διάφορες πλατφόρμες και μπορούμε να το έχουμε στον υπολογιστή και στο τηλέφωνό μας. Τις τράπουλες που μελετάμε (και υπάρχουν αρκετές για κατέβασμα ή μπορούμε να φτιάξουμε τις δικές μας), μπορούμε να τις συγχρονίσουμε, έτσι ώστε τη μελέτη που ξεκινήσαμε στο λεωφορείο, να τη συνεχίσουμε στο σπίτι.

3. Ενεργή συμμετοχή.

Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που υπάρχουν στην διαδικασία τής εκμάθησης μίας γλώσσας και χρειάζεται να ξεπεράσουμε, είναι ο φόβος τού λάθους, που μάς αποτρέπει από το να μιλήσουμε. Επειδή δεν είμαστε σίγουροι ότι θα μιλήσουμε σωστά ή επειδή φοβόμαστε ότι θα μάς κοροϊδέψουν. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να το σκεφτόμαστε και να αρχίσουμε να μιλάμε. Όπως δεν γελάμε με κάποιον που προσπαθεί να μάθει ελληνικά και κάνει λάθη, έτσι κι εκείνοι δεν θα γελάσουν μαζί μας όταν κάνουμε λάθη. Το πολύ πολύ να μάς ρωτήσουν τί εννοούμε αν δεν καταλάβουν τί είπαμε. Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου θα αντιμετωπίσουμε γέλια, αλλά αυτά θα είναι γέλια έκπληξης περισσότερο. Τον Μάιο, στο Βουκουρέστι (όπου φτιάξαμε αυτήν εδώ την ταινία), σχεδόν κάθε φορά που μιλούσα ρουμανικά, όλοι γελούσαν. Αλλά όχι επειδή έκανα λάθη (έκανα, αλλά όχι πολλά). Προφανώς τούς φαινόταν παράξενο που ο ξεκάρφωτος που πάτησε για δεύτερη φορά στη Ρουμανία, να μπορεί να φτιάξει μερικές προτάσεις στη γλώσσα τους, που δεν είναι και δημοφιλής! Εντάξει, βοήθησε και το γεγονός ότι ήμασταν παρέα και γελούσαμε γενικώς.

Υπάρχουν κι αυτοί που γελάνε επειδή είναι βλάκες. Τα real life trolls. Αυτοί που, επειδή οι ίδιοι έχουν μηδενική δημιουργικότητα, επιθυμούν το ίδιο και για τούς άλλους. Η αντιμετώπιση που ενδείκνυται σ'αυτές τις περιπτώσεις (που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τις γλώσσες), είναι η ίδια με τα ιντερνετικά τρολλ. Μην τα ταΐζετε. Αγνοήστε τα. Όσο βλέπουν ότι δεν σκοτίζεστε, θα βαρεθούν. Μην τούς βάζετε στη θέση τους, είναι ήδη αρκετά δυστυχείς.

Βέβαια, για να μπορέσετε να μιλήσετε, χρειάζεστε κι ανθρώπους. Κι αν δεν έχετε κοντά σας ανθρώπους που μιλάνε την γλώσσα; Βρε χαζά, αφού έχετε το ίντερνετ! Στο Livemocha, π.χ, υπάρχουν διάφορα μαθηματάκια (όχι και πολύ χρήσιμα για εκμάθηση) που σάς δίνουν την ευκαιρία να γράψετε και να εκφωνήσετε κείμενο στη γλώσσα που μελετάτε και να λάβετε αξιολόγηση από χρήστες τής σελίδας. Κι επίσης, μπορείτε να μιλήσετε με τούς χρήστες ζωντανά με το τσατ. Έτσι, μπορεί κάποιος να σάς βοηθήσει στα γερμανικά σας, ενώ τον βοηθάτε στα ελληνικά του. Βέβαια, όπως σε όλο το ίντερνετ, έτσι κι εδώ (και στα αντίστοιχα σάιτ) υπάρχουν αυτοί που μπαίνουν για να βγάλουν γκόμενα. Ε, εντάξει. Αγνοούμε και προχωράμε (εκτός κι αν γουστάρουμε κι εμείς!).

4. Παθητική συμμετοχή.

Για να μην παρεξηγηθούμε, μη φανταστείτε ότι βάζοντας ένα κανάλι στα γαλλικά να παίζει χωρίς να δίνετε σημασία, θα μάθετε την γλώσσα. Η ακρόαση ραδιοφώνου, εκπομπών, ταινιών και τραγουδιών βοηθάει πάρα πολύ, αλλά πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι, να ακούμε προσεκτικά και να προσπαθούμε να καταλάβουμε. Η πρόκληση είναι μεγάλη, αλλά θέλουμε να μάθουμε την γλώσσα γρήγορα και τα "this is a dog" δεν είναι ακριβώς πρόοδος.

Επίσης, υπάρχουν και οι μέθοδοι εκμάθησης που είναι σε αρχεία ήχου. Πολύ καλές μέθοδοι είναι αυτές τού Michel Thomas (ψάξτε τον, ίσως ο σπουδαιότερος καθηγητής γλωσσών που πάτησε στον πλανήτη), καθώς και οι σειρές FSI, που είναι διαθέσιμες για κατέβασμα. Πριν σακατέψω το αυτοκίνητο, εκμεταλλευόμουν τον χρόνο μου στον δρόμο για να μελετάω. Ο χρόνος των μετακινήσεων δεν είναι πλέον χαμένος χρόνος!

5. Κίνητρο

Όταν ήμασταν πιτσιρίκια, μάς έστειλαν στο φροντιστήριο για να μάθουμε αγγλικά. Δεν ξέραμε, δεν είχαμε κριτική σκέψη, απλώς πηγαίναμε. Για εμάς που δεν είμαστε πιτσιρίκια πλέον, είναι πιο εύκολο να μάθουμε την γλώσσα που θέλουμε, διότι έχουμε τα μέσα (το ίντερνετ, το οποίο είναι γεμάτο θησαυρούς) και το κίνητρο. Δηλαδή, επιλέγουμε να μελετήσουμε μία γλώσσα επειδή την γουστάρουμε ή επειδή θα μάς βοηθήσει στη δουλειά μας ή για λόγους που εμείς ξέρουμε καλύτερα. Κανείς δε μάς αναγκάζει. Και μπορούμε να μελετήσουμε όσο θέλουμε, όποτε θέλουμε. Μπορώ μέσα στην πρώτη εβδομάδα να μάθω να σχηματίζω τον απλό μέλλοντα, τον αόριστο και τον παρακείμενο, αν με ενδιαφέρει να το μάθω. Κανείς δε μού το απαγορεύει.

Όσον αφορά το λεξιλόγιο τώρα. Για μένα, είναι από τα πιο δύσκολα μέρη στην εκμάθηση μίας γλώσσας. Πολλές πληροφορίες και πώς να τις μάθεις; Αλλά είναι απαραίτητο να έχεις ένα πλούσιο λεξιλόγιο. Η εμπειρία τής συζήτησης σε μία άλλη γλώσσα γίνεται πολύ πιο απολαυστική έτσι. Πρόσφατα χρησιμοποίησα έναν απλό τρόπο για να σφηνώνω τις λέξεις στο κεφάλι μου και το αποτέλεσμα με ικανοποίησε περισσότερο απ'όσο θα περίμενα. Και αυτός ο τρόπος έχει να κάνει με την χρησιμοποίηση τής φαντασίας και των 5 βασικών αισθήσεων. Κατασκευάζουμε εικόνες που περιέχουν τη λέξη (έστω και διαστρεβλωμένη), μαζί με τη μετάφρασή της. Παραδείγματα: Η ολλανδική λέξη για το ρήμα "χάνω" είναι verliezen (φερλίζεν). Για να την μάθω, σκέφτηκα ότι είμαι σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό και ανησυχώ γιατί έχασα την βαλίτσα μου. Εντάξει, βαλίτσα και φερλίζεν δεν είναι ακριβώς ίδιες λέξεις, αλλά εμένα με βοήθησε και το ίδιο μπορεί να κάνει και για εσάς! Το ρήμα "μαγεύω", στα ολλανδικά πάλι (ναι, μ'αρέσουν και τα μελετάω κι αυτά!), είναι betoveren (μπετόφερεν). Εντάξει, εδώ νομίζω ότι είναι προφανές. Σκεφτόμαστε πώς ο Μπετόβεν μάγευε τούς ακροατές και η λέξη δεν ξαναφεύγει από τη μνήμη μας. Σε κάποιες λέξεις θα είναι πιο δύσκολο να γίνει αυτό, αλλά ακόμα και η πιο παράξενη και άσχετη εικόνα, μπορεί να λειτουργήσει θαυμάσια. Τα ρήματα "κοιτάω" και "παρακολουθώ", είναι kijken (κέικεν). Κάτσε και παρακολούθα το κέικ όπως ψήνεται και μόλις έμαθες άλλη μία λέξη. Πάμε παρακάτω!

(Μην ξεχάσετε να παρακολουθήσετε την ταινιάρα μας!)

The last voter / Ο τελευταίος ψηφοφόρος

Recently, we gathered and created this movie. You can see it here, with english subtitles. We hope that you will enjoy it!



Πρόσφατα μαζευτήκαμε και φτιάξαμε αυτήν εδώ την ταινία. Μπορείτε να την δείτε εδώ. Ελπίζουμε ότι θα την απολαύσετε!



Επίσης, κάνοντας κλικ εδώ, μπορείτε να μπείτε και στη σελίδα στο Φέιζμπουκ και να γίνετε θαυμαστές και επίσημα! Είμαι σίγουρος ότι θα είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείτε μόλις δείτε την ταινία!

Also, by clicking here, you can see the page on Facebook and become officially fans! I'm sure that it's gonna be the first thing you'll think of, after you watch the movie!

ΔΕΗ. Και διάφοροι άλλοι καρκίνοι.

Και με αυτές τις διακοπές ρεύματος, οι αγαπημένοι μας πολιτικοί (αν δεν τούς αγαπούσαμε δεν θα τούς ψηφίζαμε) θα σκεφτούν "όχι, όχι, ο κόσμος χρειάζεται το ρεύμα, ας δώσουμε στους καργιόληδες τής ΔΕΗ αυτά που ζητάνε". Βέβαια, θα αναγκαστούν, καθώς και οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν θα έχουν ρεύμα στα σπίτια τους. Ας μην ξεχνάμε ότι η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα χωρίς διακρίσεις. Ε;

Όποτε τού καυλώσει τού καθενός, κλείνει δρόμους και κατεβάζει διακόπτες. Εκεί που τούς παίρνει, βέβαια. Διότι, μπορεί να καμαρώνουμε για μέγα σφαγιαλέξανδρο, Λεωνίδα και Περικλή, αλλά όπως φαίνεται, αυτός που άφησε τούς περισσότερους απογόνους, ήταν ο Εφιάλτης.

Τυχερέ μου άνθρωπε

Τί να γράψεις που δεν έχει γραφεί; Απλώς θέλω να προσθέσω ότι, όταν ακόμα και μετά από την σοβαρή κατάσταση τής υγείας σου και το προχωρημένο τής ηλικίας σου, ο θάνατός σου σοκάρει και θλίβει τόσο πολύ, όλο τον κόσμο που παρακαλούσε να κρατηθείς, τότε κάτι έχεις κάνει πάρα πολύ σωστά. Και χαίρομαι πάρα πολύ που ο κόσμος τού το ανταπέδωσε πριν να είναι αργά. Όταν μεγαλώσω, θέλω κι εγώ να γίνω Βέγγος.

Το χρονικό μίας near death experience

Όταν το είδα, σοκαρίστηκα. Δεν πίστευα ότι ήταν τόσο άσχημα. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Ξεκινήσαμε το πρωί, εγώ κι ο Παναγιώτης, για να πάμε στην Κέρκυρα για τα τρία λάιβ που είχαμε κανονισμένα. Βροχή κι ομίχλη σε κάποια σημεία τού δρόμου. Γύρω στα 15 με 20 χιλιόμετρα μετά την Καβάλα, έχασα τον έλεγχο, χτυπήσαμε στις μπάρες στα αριστερά, στριφογυρίσαμε, χτυπήσαμε λίγο και στα δεξιά και σταματήσαμε στην άκρη. Βγήκαμε αμέσως, τρέμοντας. Από πίσω, δε φαινόταν να είχε γίνει μεγάλη ζημιά. Σκεφτόμουν ότι ίσως μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Αλλά μετά είδα αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία.

Δεν χτυπήσαμε. Ούτε καν ταρακουνηθήκαμε. Δηλαδή, έτσι νομίζω. Οι αερόσακοι δεν άνοιξαν. Τα πράγματα που είχαμε μέσα, ενισχυτής, κιθάρες, μπάσο κλπ, δεν έπαθαν απολύτως τίποτα. Αλλά το αυτοκίνητο είναι σακατεμένο. Πρέπει να έχει πάνω από €3000 ζημιά. Αλλά το σοκ ήταν μεγάλο. Όταν συνήρθαμε λίγο και το αντιμετωπίσαμε κάπως πιο ήρεμα, μπορέσαμε να κάνουμε και λίγο πλάκα, αλλά εμείς ξέρουμε τί τραβήξαμε. Και ευτυχώς που ο Παναγιώτης είναι πυροσβέστης και έχει εκπαιδευτεί σε τέτοιες καταστάσεις, αν και όχι τόσο στην αντιμετώπιση από μέσα. Όσοι ήρθαν είχαν ιστορίες από τη συγκεκριμένη στροφή. Σχεδόν όλοι είπαν ότι είχαμε άγιο.

Θα μού επιτρέψετε να διαφωνήσω. Με μία πρόχειρη ματιά στο μπλογκ, καθένας μπορεί να διαπιστώσει εύκολα ότι είμαι άθεος, ακόμα και αν αυτή είναι η πρώτη φορά που το γράφω έτσι ξερά. Αυτόματα, αυτό σημαίνει ότι αποκλείω το ενδεχόμενο να παρενέβη κάποιος άγιος ή να παρέλειψε κάποιος άγιος να παρέμβει για να αποτρέψει το τρακάρισμα. Γιατί να σώσει εμένα ο άγιος και να αφήσει κάποιους πιστούς να πεθάνουν, όπως έχει συμβεί πολλές φορές; Με ποια κριτήρια σώζουν οι άγιοι; Δεν μπορώ να δεχτώ ότι είχα άγιο, χωρίς να αναρωτηθώ γιατί. Με προφανές αποτέλεσμα να απορρίψω την εξήγηση.

Και ο δρόμος γλυστρούσε. Δύσκολο να βρεις κάποιο δρόμο να μη γλυστράει με αυτό το σπαστικό ψιλόβροχο που έριχνε εκείνη την ώρα. Αλλά αυτό το ξέρεις, δεν το ξέρεις; Δεν είναι η πρώτη φορά που οδηγείς εκεί πάνω. Ξέρεις ότι πρέπει να προσέχεις παραπάνω. Δεν μπορεί να τα ρίχνεις όλα στον δρόμο και στις κακοτεχνίες.

Η ευθύνη για αυτό που συνέβη είναι, αν όχι αποκλειστικά, σε συντριπτικό ποσοστό δική μου. Αν πήγαινα λίγο πιο αργά, δε νομίζω ότι θα είχε συμβεί κάτι τέτοιο, ακόμα και στον δρόμο που γλυστρούσε. Μπορεί να είχαμε κανένα ψιλό μπέρδεμα, αλλά θα ανακτούσα τον έλεγχο σχετικά εύκολα. Από την άλλη, αν πήγαινα πιο γρήγορα, υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να κάνουμε τούμπες αντί για σβούρες. Κι επίσης, φορούσαμε και τις ζώνες. Δεν έχει να κάνει με κανέναν άγιο, αλλά αποκλειστικά με τον τρόπο με τον οποίο οδηγώ. Και αποφεύγω να περνάω τα 120. Πάνω στη στροφή, ίσως να πήγαινα πιο γρήγορα από το κανονικό, αλλά όχι πολύ πιο γρήγορα.

Δεν είμαι σίγουρος γιατί τα γράφω αυτά εδώ πέρα τώρα. Μπορεί για να δώσω κάποιο δίδαγμα; Δεν ξέρω, νομίζω ότι δεν σκέφτομαι ακόμα πολύ καθαρά. Έχουν περάσει 8 ώρες από το τρακάρισμα (και όχι ατύχημα, διότι η λέξη "ατύχημα" υποδηλώνει ότι δεν υπήρχε υπαίτιος). Μην τρέχετε πολύ. Δηλαδή, τρέξτε, μέχρι εκεί που αισθάνεστε άνετα με το αμάξι. Όχι παραπάνω. Κι όταν βρέχει, επιβραδύνετε γύρω στα 20 χιλιόμετρα από το όριο τής άνεσής σας. Μπορεί να μη σωθεί το αυτοκίνητο (πράγμα αρκετά οδυνηρό), αλλά θα σάς δώσει κάποια παράταση για να μπορέσετε να σκεφτείτε τί δεν κάνατε καλά (πράγμα επίσης οδυνηρό, αλλά καλύτερο σε σχέση με άλλα) και να το προσέχετε την επόμενη φορά.

Αυτό δεν το κλέβεις

Υπάρχουν μερικά πράγματα...

...που κανένας πανάχρηστος αργόμισθος κομπλεξικός δεν μπορεί να βγάλει αναφερόμενα.

...που κανένας τιποτένιος καρπαζοεισπράκτορας δεν μπορεί να πυροβολήσει.

...που κανένας μαυροφορεμένος μπαμπούλας δεν μπορεί να τρομοκρατήσει με αιώνιες φωτιές και τερατάκια με κερατάκια.

...που κανένας θρασύτατος λωποδύτης δεν μπορεί να φορολογήσει μέχρι θανάτου.

...που κανένας βολεψάκιας τεμπελχανάς δεν μπορεί να κωλογλείψει για να βολευτεί σε μία θεσούλα σε βάρος ικανότερων, μόνο και μόνο για να βάλει τα δόντια του στα περισσεύματα από τα αποφάγια των λωποδυτών.

...που κανένας εγκεφαλοπλυμένος υποστηρικτής εταιριών νταβατζήδων και παραγεμισμένων καλοπληρωμένων αθληταράδων δεν μπορεί να μολύνει με τις ελεεινές ιδέες περί τιμημένων εσωρούχων και μεγάλων ιστοριών.

...που κανένας πατριωτάρας δεν μπορεί να κρατήσει πίσω με πρόσχημα το ένδοξο παρελθόν, αποφεύγοντας τις αναφορές στο ντροπιαστικό παρόν.

...που κανένας ευθυνόφοβος δεν μπορεί να κατηγορήσει για την προσωπική του αποτυχία.

Μάρτιος στο Παρίσι. Ωραία πράγματα! Και άνοιξη. Παντού. Επίσης ωραία.